Ruby Boots eert de vrouwelijke onafhankelijkheid

Ruby Boots, voor de burgerlijke stand gewoon Rebecca Louise ‘Bex’ Chilcott, is een geloofwaardige outlaw op de affiche. Ze neemt geen blad voor de mond. Ze trekt graag op met Nikki Lane en deelde de affiche al met Nicole Atkins die zich ook door geen vent de les laat lezen. Laatstgenoemde staat overigens op 30 augustus met Dylan LeBlanc in ’t Zonnehuis, maar dit terzijde. Met Lane die meezingt op de titeltrack van haar tweede album Don’t Talk About It heeft ze het gevoel voor melodie en de wat ruigere prêsence gemeen. Samen schreven ze I’ll Make It Through, een nummer dat qua melodie en upbeat karakter zo op een plaat van Nikki had kunnen staan. Als Ruby Boots I’m more than you can handle zingt, dan begrijp je waarom twee zulke van onafhankelijkheid bulkende dames samenwerken.

Die onafhankelijkheid uit zich natuurlijk ook in hevige mate door haar emigratie vanuit Australië naar Amerika. Op haar zestiende verliet ze al het ouderlijk huis in Perth, om eerst een aantal jaren in een pearl farm op zee te gaan werken, en later het ruime sop naar de VS te kiezen, voor haar wel degelijk ‘het beloofde land’. Met haar mix van Americana, country, doo-wop, powerpop en rock had ze een grotere markt nodig. Don't Talk About It is haar tweede album in totaal en pas haar eerste in haar tweede vaderland.

De plaat is opgenomen onder leiding van Beau Bedford van The Texas Gentlemen, die opereren als begeleidingsband van velen, onder meer Kris Kristofferson. Bedford en Ruby ontmoetten elkaar in haar woonplaats Nashville waar de Texaanse heren een ‘tussenlanding’ maakten. Nikki Lane fungeerde als de onvermijdelijke go-between. Van het een kwam het ander en de plaat werd opgenomen in de bands eigen Modern Electric Sound Recorders studio in Dallas. Dat is een verhaal net zoals bij het debuut van soulzanger Leon Bridges.

Op die plaat slaat ze haar vleugels uit in alle windrichtingen van het muzikale landschap. Albumopener It’s So Cruel is country op het snijvlak van punk en glamrock (!), een interessante combinatie. De gefilterde vocalen, die wel vaker in de hele set opduiken, onderstrepen haar rebelse karakter. Met zo’n openingszet valt ze met de deur bij de luisteraar binnen. Die deur blijft hongerig naar meer openstaan.

Het is sowieso al heel bijzonder dat de plaat begint met drie singles op rij. Track 2 Believe In Heaven is een harde sixties girl group-variant doorsneden met twanggitaar, het ene moment heel Spectoriaans, het volgende moment alsof elk ogenblik Joan Jett en d’r Runaways kunnen komen binnenvallen. Héél apart.

En dan is daar als derde, genoemde titeltrack, die tegen het crooning repertoire van Nicole Atkins aanleunt. Mooi alweer die twang en dat klokkenspel. Vervelen doen we ons geen seconde. Wat je misschien verwachten zou, blijft compleet uit: al die variatie vloekt helemaal niet. Het werkt perfect.

Voor die nieuw carrière plaat heeft ze een trip van 17.000 km ondernomen. Doe het maar eens. Ze heeft een hoop op het spel gezet, maar er nog meer voor teruggekregen. Ze heeft daarbij ook nog eens haar nek uitgestoken. Toen Donald Trump tijdens zijn verkiezingscampagne werd geconfronteerd met zijn gepoch over ‘pussy grabbing’, klom ze met haar vriendin Vikki Thorn van The Waifs direct in de liedjesschrijverspen. Het resultaat is de gospel I Am a Woman, dat ze vrijwel a capella brengt. Heel zachtjes, op het randje van verwaarloosbaar, wordt op de achtergrond een Hammond-tapijtje uitgerold.

I am a believer.
Standing strong by your side.
I’m the hand to hold onto.
When it’s too hard to try.
I am a woman.
Do you know what that means?
You lay it all on the line.
When you lay down with me.

Niemand zou dergelijk gedrag van de leider van de wereld moeten accepteren, maar zij zegt er wat van. Dat is dapper, zeker als vreemdeling in een land dat zo graag mensen eruit trapt. Goed, ze heeft het voordeel dat ze niet tot een etnische minderheid behoort en afkomstig is uit een bevriend land. Net als haar Canadees-Nieuw-Zeelandse collega Tami Neilson is ze ook from down under, en windt ze er geen doekjes om. Ze zegt waar het op staat (lees hier het blog: Tami Neilson bindt de strijd aan metgenderongelijkheid). Vrouwvijandelijkheid is er om bestreden te worden, zeker nu in de #MeToo-tijd.

Het toeval wil dat beide sterke vrouwen op de tweede avond staan van het Sugar Mountain Presents weekend in Paradiso op 1 en 2 september. Op dezelfde avond staan ook de twee men of the moment, countryrevelatie Tyler Childers en rootsrocker Parker Millsap. Voorwaar geen avond om thuis in de tuin te gaan zitten. We hebben wel wat beters te doen.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Madi Clark

Koop hier je kaarten voor Ruby Boots, Tami Neilson, Parker Millsap en Tyler Childers en op 2 september.