Nicole Atkins vindt haar rust én haar soul

Bij Atkins’ vorige bezoekje aan Amsterdam in de Q-Factory afgelopen najaar, kregen we alvast een geweldige indruk van de ‘vrouw en haar ziel.’ ‘Wát een topwijf!’ was achteraf het eensluidende oordeel van diverse aanwezige ambassadeurs van Sugar Mountain. De discussie ging er ook over hoe goed haar liedjes waren. Op de plaat in mooie bandarrangementen uitgevoerd, op het podium (om tourkosten te besparen?) met alleen een gitarist erbij, werd maar weer eens aangetoond dat alleen de beste songs het ook zonder productie kunnen stellen. Semi-akoestisch bleven ze net zo kaarsrecht overeind staan als de antieke schemerlamp die als rekwisiet het podium gezellig bijlichtte alsof het een huiskamer betrof.

Dat schitterende optreden in Amsterdam-Oost was het eind van een liedje dat niet zo mooi begonnen was. La Atkins had in de periode voordat haar pièce de la résistance Goodnight Rhonda Lee het levenslicht zag eerst al haar demonen moeten verjagen. Dat was nog een flinke jachtpartij, waar verder nog een verhuispartij van Asbury Park, New Jersey naar Nashville Tennessee voor nodig was. Daardoor zou ze wel haar ouders moeten gaan missen en Bruce Springsteen, die ze als haar mentor beschouwde.

De Rhonda Lee uit het titelnummer die ze voorgoed goedenacht wenst, is haar superbaaaad alter ego van weleer. Ze moest zo snel mogelijk de drank afzweren staan om weer plezier te vinden in haar zangcarrière die haar een poosje volkomen koud liet. Dat gold toen eigenlijk voor alles in haar leven tot aan de liefde van haar kersverse man toe. Anders dan de betreurde Amy Winehouse wilde ze wel in rehab, én met succes. Een bijkomende complicerende factor was dat haar vader net op die dag gediagnosticeerd werd met longkanker. Die zorg moest ze er dus nog even bijnemen. Ieder nadeel heeft z’n voordeel. De bonus in dezen was dat ze het zich daardoor niet langer meer kon permitteren om haarzelf te verwaarlozen.

Binnen de muren van die ontwenningskliniek waar strikte privacyregels golden, ontmoette ze een niet nader te noemen hiphopproducer die haar wijze raad gaf. Toen ze vertelde van soul te houden, adviseerde hij haar per direct te stoppen met klooien en de geest op te roepen van de soulzangeres die eveneens in haar school naast die van de crooner. Dat heeft ze gedaan. Hulp kreeg ze van producersteam Niles City Sound in Forth Worth, Texas- Josh Block, Austin Jenkins en Chris Vivion – de mannen achter het retrosoul debuut van Leon Bridges, die inmiddels zelf een heel andere kant op is gegaan. Missie geslaagd in slechts vijf (!) dagen studiotijd: exit Rhonda Lee, entree Nicole Atkins. De geest was uit de fles. Zo moest het zijn. Het gekke alleen is dat onze herboren zangeres van de blauwe knoop bij gewone stervelingen misschien toch het best bekend is van haar cover van Bowie’s Heroes voor een Heineken (!) commercial.

Een andere hoofdrolspeler in de wederopbouw van Atkins was Chris Isaak, met wie ze de liefde voor Roy Orbison deelde. Net als die grote onbekende rapproducer benadrukte Isaak dat ze haar zangstem nu eindelijk eens ten volle moest gaan benutten. Geen geschmier meer, maar volle bak én in alle ernst. Samen schreven ze de twee mooiste stukken op de plaat, om te beginnen openingstrack A Little Crazy, dat voordat het op de plaat terechtkwam al te horen was geweest in de televisieserie Roadies. Die andere co-write was het titelnummer waarin bad girrrl Rhonda Lee op niet misverstane wijze uit haar leven wordt getrapt. Elk couplet is weer een nieuwe trap na.

I see you laughing but you’re laughing too loud.
I tried to find you, you were lost in the crowd.
Girl you kill me.
I understand don’t you see?
Say goodnight, say goodnight, say goodnight.
Say goodnight Rhonda Lee.

You take the windows, paint them midnight blue.
You’re holding on tight to a life you outgrew.
How many times can I remind you to breath?
Say goodnight, say goodnight, say goodnight.
Say goodnight Rhonda Lee.

Tot zover de meer dan fantastische torchsongs met Isaak. ‘Hoe zit het met die soul? vraagt men zich misschien af. Dat zit wel snor. I Love Living Here (Even When I Don't), met als thema de reden van haar verhuizing, kwam in een droom tot haar. In die droom schreef ze het nummer voor Aretha Franklin. Dat kun je eraan afhoren. En soulslijper Darkness Falls So Quiet voelt even weldadig aan als ‘Dusty in Memphis’. Zelf noemt ze hier Bobby ‘Blue’ Blands grooviness als inspiratie. Dat rekenen we allebei goed.

Sleepwalking schurkt lekker dicht tegen Amy Winehouse’ versie van de Zutons song Valerie aan. Ook Listen Up doet in de verte wat aan de Britse souldiva denken, terwijl Brokedown Luck in de geest is van het snellere stuk in Paul Simons 50 Ways To Leave Your Lover. Die track is er een van twee geschreven met Jim Sclanvunos (bekend van onder anderen: Nick Cave & The Bad Seeds, The Cramps en Tav Falco's Panther Burns). De andere is A Night of Serious Drinking dat ons weer terugbrengt in de armen van een heuse jazz crooner, namelijk de legendarische miss Peggy Lee. Daar speelt de drank weer op net als in de majestueuze pianoballad Colors. Net als Amy durft ze het beestje bij de naam te noemen.

Everywhere I go.
The only things I see.
Are glowing brown and green.
The bottle’s gonna kill me.

Try to bring the focus back.
You’re eyes are my safety.
I hope the blues are gonna rescue me

Het album sloeg ‘in het wereldje’ van kenners in als een bom. Onze ambassadeur JB Meijers was de eerste die ons op er op attent maakte. De eerste fan echter, die direct in actie kwam na het horen van het nieuwe album, was Tommy Stinson. Zwaar onder de indruk van Goodnight Rhonda Lee hing hij meteen aan de lijn voor een duet met haar. Stinson, die we allemaal nog kennen van The Replacements en als invaller in Guns N' Roses vroeg haar voor de soulballad Too Late, een 7”single van zijn eigen band Bash & Pop. Met Indianola’s Owen Beverly nam ze vervolgens nog een cover op van Iggy Pop & Kate Piersons Candy. Ze wilden hun gezamenlijke voorjaarstour in de VS dit jaar graag in stijl vieren.

Leuk al die muzikale uitstapjes, maar wij houden het nog even bij Goodnight Rhonda Lee. Het album kwam uit op Single Lock Records, het label van Civil Wars' John Paul White. Daarmee is ze labelgenote van Dylan LeBlanc, wat weer verklaart waarom ze samen op de bill staan in ’t Zonnehuis.

Tekst door: Robbert Tilli
Portretfoto door: Anna Webber
Live foto: door Joost Schouten

Koop hier je kaarten voor het optreden van Nicole Atkins en Dylan LeBlanc in ’t Zonnehuis op 30 augustus.