Dylan LeBlanc magnetiseert met groovy spaarzaamheid

Een jaar gaat razendsnel, ook in de wereld van singer-songwriters. Zowat een jaar na de vorige keer in de kleine zaal van Paradiso is Dylan LeBlanc alweer terug, nu een paar kilometer verderop in Tuindorp Oostzaan. Sugar Mountain ambassadeur en fan van het eerste uur Eddie Aarts schreef toen in zijn aanbeveling dat Leblanc een ‘complexe jongen’ was die veel gehad had aan enkele gerichte adviezen van streekgenoot en mentor Jason Isbell. Die kwamen er op neer de fles te laten staan en een harmonieuze relatie te beginnen. Het klonk – mogen we de parallel met de sport nog even doortrekken? – als het advies aan een topsporter. Het is nou ook weer niet echt rocket science, de tip om de alcohol voor een vrouw in te wisselen. De resultaten waren direct waarneembaar: Cautionary Tale was de evenknie van het onvolprezen debuut Paupers Field uit 2010, terwijl ‘de draak’ Cast The Same Old Shadow (2012) als een ‘eenmalige misstap’ mocht worden beschouwd. Okay, dat is wellicht ietwat gechargeerd uitgedrukt, maar hij was er geestelijk en creatief weer helemaal bovenop. Altijd goed bij een écht groot talent.

Wat was (nee: ís) er dan allemaal zo goed aan die derde plaat? Waarom werd er zo laaiend enthousiast op gereageerd in de pers? Luister zelf: de liedjes, die wat hoge, ouwelijk aandoende stem, de gortdroge early seventies productie, de arrangementen, het valt allemaal precies op zijn plek. Tekstueel blijkt het een kwestie van soul searching te zijn, waarbij LeBlanc naar eigen zeggen tot zijn diepste innerlijk is uitgekomen. Verwacht niet al diepzinnige vergezichten, we hebben het hier niet over Dylan Thomas of Bob.

Af en toe bedient hij zich eenvoudigweg van de kracht van de herhaling zoals in I’m Moving On, welke titel hij eindeloos herhaalt. Maar hé, het werkt hè? Hij lijkt zijn kenmerkende melancholie wat langer aan te houden, overigens zonder daar in om te komen. Geef toe: je wil dat droefgeestige sfeertje ook bij zo’n stem. Het is de perfecte combinatie, een winnende zelfs. Net als collega Andrew Combs een paar maanden geleden eveneens in ’t Zonnehuis, is LeBlanc een serieuze artiest, die de aandacht van zijn publiek met eenvoudige middelen weet vast te houden. Geen poespas. Een stem en liedjes met mooie melodieën. Daar doet hij het mee.

Misschien wel de mooiste track op Cautionary Tale is Easy Way Out dat je meteen op het verkeerde been zet. Met exact datzelfde ‘plofje’ van akoestische gitaar, kale basgitaar en drums – wàt een ritmesectie! - kom je binnen als bij Heart of Gold van Neil Young. Nee, we gaan hier niet weer dat stempel op Dylan LeBlanc drukken. Maak je geen zorgen. Met die ritmesectie met daarin drummer Jeremy Gibson en Alabama Shakes-bassist Zac Cockrell is het geheim van de plaat zo goed als ontrafeld. De soul van de FAME studio in Muscle Shoals, waar LeBlanc als kind zijn vader als sessiemuzikant zo vaak heeft zien gloriëren, en waar hij nu is teruggekeerd, is regelrecht in de plaat gevaren.

Wat hij wilde, is er effectief uitgekomen: de groovy spaarzaamheid van soulzanger Bill Withers. Er hangt iets van de echo van Ain’t No Sunshine over Cautionary Tale. En dat is prachtig. Evenveel lof voor de aanlokkelijke strijkers die enkele tracks opsieren, bijvoorbeeld Look How Far We’ve Come. Muziek voor een lome zondagochtend of een regenachtige dag eigenlijk. Je zou bijna willen dat de zomerzon de komende tijd een klein beetje gaat dimmen om LeBlanc het juiste muzikale decor te verschaffen.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Dylan LeBlanc op 30 augustus.

In het voorprogramma staat Nicole Atkins waarover binnenkort meer op deze plek.