The Divine Comedy kijkt met de nodige humor naar onze geautomatiseerde toekomst

Dertig jaar, twaalf albums. Talloze muziekbladen zijn ter ziele gegaan, regimes hielden geen stand meer, de hele wereld is compleet anders. Maar The Divine Comedy heeft de tand des tijds doorstaan!

‘Ik denk dat het heeft geholpen dat ik aan niemand verantwoording schuldig ben. Ik kan niet stoppen met mezelf wegens muzikale meningsverschillen. We kunnen niet splitten. En hoewel ik met veel mensen heb samen gewerkt, werk ik al vrij lang met deze groep muzikanten samen.’

Office Politics is verrassend divers. Onderkoelde bijna rap-achtige vocalen en toefjes electronica en funk in de titeltrack en bij de track Absolutely Obsolete, een art-pop sfeer die aan de ritmiek van de Talking Heads doet denken tijdens Queuejumper, het erg barok klinkende Norman and Norma….wilde je dit keer enorm je muzikale vleugels uitspreiden?

‘Mensen noemen mijn werk soms wel eens nostalgisch. Daar zit wel een kern van waarheid in. Ik ben door de jaren heen door veel verschillende muziek-genres beinvloed en neem overal wat van mee. Maar nu heb ik me voor het eerst behoorlijk gericht op het eind zeventiger/begint tachtiger jaren tijdperk waar ik een enorm zwak voor heb. Ik ben geboren in 1970 dus dat was dé jeugdige ontdekkingsperiode voor me.’

Als je terugblikt op twaalf albums zijn ze je dan allemaal even lief? Of heb je duidelijke favorieten?

‘Ik heb overal altijd veel werk in gestoken, dus ik heb een band met ieder album. Maar de een was wel veel succesvoller dan de andere. Vaak is dat volgens mij omdat ie dan precies klinkt zoals de nummers in je hoofd klonken toen je ze ging schrijven. Absent Friends is er zo eentje waarbij alles op zijn plaats viel.’

Hoe ziet je huidige line-up er uit? Met hoeveel mensen sta je straks in Paradiso op het podium?

‘Vijf. Drums, bass, gitaar en twee keyboards. En ikzelf.’

Infernal Machines is een beetje de ‘Heart of Darkness’ van Office Politics. Het tweede thema, de snel groeiende rol van machines in ons leven, is nadrukkelijk aanwezig bij die track die bijna ‘computerized’ aanvoelt. Is dat een angstbeeld voor je?

‘Het zou verschrikkelijk naief zijn als we niet bang zouden zijn voor de problemen die de toegenomen automatisering en Artificial Intelligence kunnen veroorzaken. Tel daar vervolgens de samenleving-ondermijnende rol van social media maar eens bij op. Kunnen we niet terug gaan naar gewoon weer brieven naar elkaar schrijven?’

You’ll Never Work in this Town again is een soort tegenpool van Infernal Machines. De boodschap is kil (‘je bent ontslagen’), maar het wordt gebracht op een klassieke, beleefde, warme manier. Wilde je een enorm verschil aanbrengen tussen de sound en de boodschap van dat nummer?

‘ Absoluut! De zin ‘You’ll Never Work in this Town again’ had ik in mijn notitieblok geschreven. Ik vind dat een mooie cliche-zin van het oude Hollywood. Daarnaast heb ik een stuk muziek geschreven gebaseerd op wat samples van een oud easy listening album van Percy Faith. Die vertrouwde sfeer, gecombineerd met de boodschap, creeert een gevoel van dreiging. Daar doelde ik op. Alsof de moderne wereld een doek met chloroform op onze mond drukt om ons flauw te doen vallen.’

Je beschikt over maar liefst zestien nieuwe songs. Hoeveel gaan jullie er live spelen? Mijn voorgevoel zegt best veel.

‘Ja, dat denk ik ook. Maar ik ben geen sadist, ik speel ook nog genoeg oude songs.’

Als je zoveel songs schrijft geeft je dat ook extra de mogelijkheid om voor een breed spectrum te kiezen. The Life and Soul of the Party is heel direct, The Synthesiser Service Centre Super Summer Sale juist enorm experimenteel.

‘Zodra ik wist dat dit een soort ouderwets vinyl dubbel album zou gaan worden had ik er erg veel zin in om iets moois te maken. Als jongetje was ik helemaal into ELO’s Out Of The Blue en ik vond dat ik na al die jaren best het recht verdiend had om iets soortgelijks te maken. Je kunt wel zestien pure pop-liedjes schrijven, maar dat kan ook gaan vervelen. Het was dus essentieel om wat erg weirde dingen toe te voegen. Philip And Steve’s Furniture Removal Company is zelfs mijn favoriete track!’

‘You gotta take them whenever you can’ zing je in Opportunity Knox. Een theatraal nummer dat ons een beetje de goede en slechte kanten van ambitie laat zien. Het gaat fout als je werk je prive-leven uitholt lijk je te willen zeggen.

‘Ambitie is op zich niets mis mee. Ik ben zelf ook altijd behoorlijk ambitieus geweest. Maar het personage waar ik mijn satirisch licht op schijn trekt zijn ambitie zo ver door dat hij ongezonde trekjes begint te vertonen. Hij heeft er alles voor over om zijn doel te bereiken en schuwt er daarbij niet voor om andere mensen te verpletteren.’

Vervolgens voorzie je het art-work van Office Politics van heel veel humor. We zien jou afgebeeld als de ideale zakenman. Telefoon in je ene hand, pen in de andere, in een net pak, heel serieus kijkend. Had je dat ooit kunnen worden in een parallel universum?

‘Haha, nee, absoluut niet. Ik zou zo’n verschrikkelijk slechte zakenman zijn geweest. Ik werk graag veel ideeen uit, dat dan weer wel, maar papierwerk, dingen netjes ordenen ben ik niet de beste in. Dus bekijk ik het vooral op humoristische wijze. Dat doe ik eigenlijk altijd wel een beetje maar bij dit thema, dat toch vrij duister is, vind ik het nog extra belangrijk om het vanuit die invalshoek te doen. Het is ook logisch dat ik het toevoeg. Want als je goed oplet, valt je keer op keer op dat ons dagelijkse leven ook boordevol humor zit en je alles eigenlijk niet te serieus moet nemen.’

      

The Divine Comedy speelt op maandag 21 oktober in Paradiso.