What's on
News overview

The Lasses doen alles puur op gevoel

19 September, 2019

The Lasses 2019 2

LONGREAD // BLOG - Folk is zo’n muzieksoort die nooit echt verdwijnt, hooguit af en toe een beetje uit beeld geraakt, om dan plotseling weer wat meer in de gratie te vallen. Verheugd profiteren The Lasses (‘de meisjes’) uit Amsterdam van een nieuwe ‘hoogconjunctuur’ van het genre. Margot Merah en Sophie Janna zijn profs tegenwoordig. Sugar Mountain sprak met eerstgenoemde over folk in het algemeen en hun vierde album Undone in het bijzonder. Op 27 oktober vieren ze de release bij een matineevoorstelling in de Tuinzaal in Noord.

Het genre zit duidelijk weer in de lift

Margot Merah (rechts op de foto) is behalve folkmuzikante ook echt liefhebster. ‘Ik ben groot fan van onze vrienden van Brother Brothers. Hun plaat draai ik echt héél vaak,’ zegt ze enthousiast. ‘I’m With Her vind ik ook zooo goed.’ Daarmee noemt ze een zeer verwant folkdamestrio. Soms zijn ze zelf ook een trio, aangevuld met de Amerikaanse zangeres en violiste Kathryn Claire.

Ja het genre zit duidelijk weer in de lift, mogen we wel constateren. Daar sluit Margot zich graag bij aan: ‘Ooit, in de jaren zestig was folk heel groot. Maar op een gegeven moment was het toch een beetje weg. Daar begint nu toch weer wat verandering in te komen. En dat is goed. Dat heeft ook te maken met die hele singer-songwritercultuur. De ene keer heet het Americana, dan weer country, maar het zit allemaal een beetje op diezelfde lijn. Folk is voor mij met snareninstrumenten en zang mooie verhalen vertellen.’

LONGREAD // BLOG - Folk is zo’n muzieksoort die nooit echt verdwijnt, hooguit af en toe een beetje uit beeld geraakt, om dan plotseling weer wat meer in de gratie te vallen.

Going Jupiter Sessions | #007

Mulligans als spil van de folk

De roemruchte Ierse pub Mulligans aan de Amstel vervult een spilfunctie voor de (her)beleving van folk in Amsterdam. Op die plek hebben de dames elkaar ontmoet. Dat had nog wel even wat tijd nodig. ‘Op die plek organiseren ze op woensdag altijd de Back room sessions,’ plugt Margot die pub als folkclub.

‘Dan mag je meezingen als je wilt. Meestal heb je na een paar coupletjes en refreinen wel door hoe het zit met een bepaald lied. Ik was daar een paar keer geweest en iedere keer zeiden er mensen dat er nog weleens iemand kwam daar met dezelfde soort beleving als ik. Oké, leuk om te horen. Intussen speelde Sophie daar ook regelmatig en die kreeg hetzelfde te horen over mij. Op een gegeven moment stonden we dan eindelijk eens een keer tegelijk daar. Het ging zo goed, dat we ineens gelijktijdig tegen elkaar zeiden: “Hé, wacht eens… Ben jij toevallig niet…? Oh, maar dan ben jij…” Dat heeft al met al nog een half jaar geduurd.’ De ontmoeting leek wel voorbestemd. Een samenwerking kon gewoon niet uitblijven.

Echte profs

Vanaf januari dit jaar zijn The Lasses profs geworden. ‘Dat was nog een enorme stap hoor,’ verzekert ze. ‘We spelen nu zo veel, echt overal. We gaan wereldwijd. Dat komt ook doordat we al vrij snel Kathryn Claire leerden kennen.’ Tweemaal raden waar… In Mulligans? Inderdaad: daar! ‘Zij vroeg ons of we naar Amerika wilden komen om te spelen. We zeiden natuurlijk meteen ja. En zij ging het allemaal regelen. Ze had voor een tour van drie weken in de VS gezorgd, waarin wij om de zoveel nummers met haar afwisselden. Op een gegeven moment werden we een trio. In die bezetting hebben we zelfs nog een livealbum gemaakt [Live at De Parel van Zuilen (2017)]. In november gaan we weer naar Amerika. Nu als duo want we hebben onze eigen nieuwe plaat te promoten. En zij komt weer solo naar Nederland.’

LONGREAD // BLOG - Folk is zo’n muzieksoort die nooit echt verdwijnt, hooguit af en toe een beetje uit beeld geraakt, om dan plotseling weer wat meer in de gratie te vallen.

Grey Funnel Line (met Kathryn Claire)

Pink Moon, Harvest Moon én Hunter Moon

Ze zijn ook bevriend met de Ierse bard Luka Bloom, die anderhalf jaar geleden nog in het Sugar Mountain programma stond in het Zonnehuis. Hij nodigde hen al eens uit om in Ierland te komen spelen. ‘Maar verder doen we alles zelf,’ merkt Margot op. Nog zo’n vriend is Allen Hunter, bassist van eels. ‘Hij reed met ons mee in de auto naar een optreden, toen hij ons attent maakte op de Hunter Moon, de bijnaam van de volle maan in oktober. Voor elke maand is er een andere. Zo is er een Harvest Moon in september, waar Neil Young nog zo’n mooi nummer over heeft geschreven. Of een Pink Moon in april, die Nick Drake dan weer heeft bezongen.’ We zeiden het al, The Lasses zijn fans en hebben een enorme repertoirekennis.

Deze Hunter Moon vormde de inspiratie voor de gelijknamige tweede single van het album die al een week uit is. Als schrijfster van het nummer is Margot de aangewezene om de tekst over eenzaamheid te verklaren. ‘Volg dat maanlicht, laat je bijschijnen door wat de natuur je geeft. Je bent niet alleen. Er zijn er veel aan jou vooraf gegaan en die door hetzelfde zijn heengegaan.’ Geschreven met één specifieke persoon in gedachten die hiermee worstelde, vindt ze het mooier als het meer mensen aanspreekt.

LONGREAD // BLOG - Folk is zo’n muzieksoort die nooit echt verdwijnt, hooguit af en toe een beetje uit beeld geraakt, om dan plotseling weer wat meer in de gratie te vallen.

Hunter Moon

Ook eigen composities

Hunter Moon is een van de drie zelfgeschreven nummers op het 13 tracks tellende album. Eigen composities spelen, dat doen The Lasses nog niet zo gek lang. Meestal doen ze traditionals of covers, maar sinds een paar jaar hebben ze ook deze slag gemaakt. ‘Drie jaar geleden voor ons livealbum met Kathryn zijn we daar mee begonnen. Ons uitgangspunt is dat we een liedje allebei goed moeten vinden. Als de ander positief reageert, dan nemen we het op. En anders niet. Op het nieuwe album staat nog een liedje van mij en ook nog eentje van Sophie.’ The Tide, de eerder dit jaar reeds verschenen eerste single van het album, is een cover van de Londense songwriter Jack Durtnall, wederom een goede vriend.

LONGREAD // BLOG - Folk is zo’n muzieksoort die nooit echt verdwijnt, hooguit af en toe een beetje uit beeld geraakt, om dan plotseling weer wat meer in de gratie te vallen.

The Tide

Het gevoel van de liedjes

Het album is opgenomen in de residential studio van Janos Koolen (Fay Lovski, Fré Spigt). in Doornenburg. ‘Die zit in een schuur met een zoldertje erboven waar we konden blijven slapen. We hebben alles in één keer opgenomen. Ik bedoel dus de basis met zang en gitaar. Een instrument als piano is wel later toegevoegd. Maar we gaan gewoon tegenover elkaar staan zingen met zo’n grote microfoon tussen ons in. We kijken elkaar aan en gaan voor het gevoel van de liedjes. Het gaat ons nooit om de perfecte zuivere noot, maar om het gevoel. Aan Sophies ademhaling kan ik al “zien” wat ze gaat doen.’

Volgende Amerikaanse tournee

Op zondagmiddagmiddag 27 oktober kunnen we vanaf 16:00 uur deze bijzondere eigenschap live zelf ervaren bij hun releaseshow in de Tuinzaal in Paradiso Noord. Een paar dagen later vertrekken ze alweer naar de VS voor een lange tour van 1-18 november, die onder anderen langs Seattle en Portland zal voeren. ‘Deze keer hebben we onze Amerikaanse tour – zestien optredens in achttien dagen - zelf geregeld. Het is hard werken, maar wel superleuk.’ Je kunt niet anders dan bewondering hebben voor zoveel ondernemingsgeest en muzikaliteit. Tot slot attenderen we de lezers er graag nog even op dat het album Undone gefinancierd wordt middels crowdfunding. Bijdragen zijn nog steeds welkom (*).

Koop hier je kaarten voor The Lasses in de Tuinzaal op 27 oktober.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Ronald Rietman

Lees hier over de crowdfundingcampagne op Voordekunst.nl voor het nieuwe album Undone.