The Howl & The Hum kwam, zag en verpletterde iedereen in de kleine zaal op de herfsteditie van London Calling 2018. Ze maakten zo'n onuitwisbare indruk met hun eerste optreden in Europa, dat ze meteen op de eerstvolgende editie weer terug werden gevraagd op London Calling en nu zelfs de grote zaal voor hun rekening namen. Altijd prachtig om te zien hoe een beginnend bandje op London Calling uiteindelijk uitgroeit tot een succesverhaal en doorstoomt naar de grote zaal. Want zo is het maar net; op donderdag 28 januari staat de band uit York nogmaals in Paradiso, op haar grootste podium.
Twee weken geleden verscheen dan eindelijk dat langverwachte debuutalbum, waanzinig toepasselijk getiteld 'Human Contact', alsof de Britse band had voorspeld dat we daar allemaal wat meer behoefte aan zouden hebben nu.
Human Contact
Op het eerste gezicht doet het debuut ons erg denken aan The Killers, vooral omdat de fragiele stem van Sam Griffith vergelijkbaar is met die van The Killers-frontman Brandon Flowers. Beiden hebben immers een vrij kenmerkende hoge stem met een waanzinnig bereik. Human Contact draagt over het algemeen een ingetogen sfeer uit, wat live ongetwijfeld naar een hoger niveau wordt getild. Met het album laat de band horen meer in z'n mars te hebben dan alleen Alex Turner-achtige ballades zoals 'Godmanchester Chinese Bridge' (wat meteen ook wel een ijzersterke is, Turner zelf zou in zijn handjes knijpen) en door het gehele oeuvre sijpelt een melancholie en onheilspellendheid die Interpol bijvoorbeeld ook niet vreemd is.
The Howl & The Hum
Hall Of Fame
Poëzie
Naast dat het goed in je oor klinkt, kun je je hersens ook flink laten kraken over dit album. Dat de eerdergenoemde Griffiths Engelse literatuur heeft gestudeerd, geeft aan dat er veel over de teksten wordt nagedacht. De thema's die op de plaat worden aangesneden variëren van liefde en verlies tot sterfelijkheid en dementie. Niet bepaald een lichtvoetig werk dus, deze. Al is de eindconclusie dat iedereen aan het eind van de dag 'ook maar' een mens is, en lijkt de band met de titel in het bijzonder te waarderen dat we connecties met elkaar en herinneringen kunnen vormen.
The Howl & The Hum
The Only Boy Racer Left On The Island (Live at ESNS)
In feite bevat Human Contact alles wat je maar zou willen: stiekem best upbeat, bijna nummers hier en daar, maar ook relatief rustige nummers die een letterlijke, gevoelige snaar raken. Het enige punt van kritiek dat men erop zou kunnen hebben is dat als we al Editors, The Killers en Interpol hebben, wat dan de toegevoegde waarde van deze band uit York? Als je daar het antwoord op wilt weten, zul je ze toch echt met eigen ogen The Howl & The Hum in Paradiso moeten zien op donderdag 28 januari. En achteraf fluisteren wij dan graag teder 'I told you so' in je oor.
