‘Texas Piano Man’ Robert Ellis neemt weer plaats op de pianokruk

Niet alleen op het podium daar in het Amsterdamse Bos kwebbelde de altijd vrolijk gestemde Texaan met serieuze muziek erop los. Ook backstage hield hij zijn snavel niet. We wierpen hem de vraag voor of zijn pianoplaat toevallig geboren was in ’t Zonnehuis in november 2016? Hij keek de nieuwsgierige ambassadeurs van Sugar Mountain aan met een lichte, geamuseerde frons, alsof hij zeggen wilde: ‘U bedoelt?’

Nou, daar op het podium in Tuindorp Oostzaan in de herfst van 2016 ging meneer opzichtig door zijn rug, waardoor hij zich genoodzaakt zag zijn concert zittend achter de piano voort te zetten. Dat zou weleens de opmaat hebben kunnen vormen naar die pianoplaat? ‘Oh, nee hoor, piano is eigenlijk mijn eerste instrument, altijd al geweest,’ riposteerde hij doodleuk. Zijn verbaasde toehoorders herinnerden hem toch vooral als zanger/gitarist. Tja, hij ís ook evengoed op beide instrumenten.

Hoe je het ook wendt of keert: Texas Piano Man laat een heel ander geluid horen van de man van bijvoorbeeld Good Intentions en Chemical Plant. Tegelijkertijd was Perfect Strangers al min of meer een pianosong. Het was er inderdaad altijd al, maar niet zo ‘vurrukkulluk overgedoseerd’ als nu. We vroegen hem ter plekke of hij veel is gaan luisteren naar pianokeizers als Elton John en Billy Joel. ‘Ja dat klopt wel dat ik eens zulk soort nummers wilde gaan schrijven, van die grote wat zwaardere songs voor piano.’ Hij lachte erbij, maar niet toen zijn pijnlijke rug ter sprake kwam. ‘Dat is helaas een zwak punt gebleven.’

Daar viel bij zijn energieke optreden even later op het Sugar Mountain-podium op OIABM niets van te merken. Een incidenteel gitaarnummertje, zittend of staand, daar draaide hij zijn hand ook niet voor om. Maar voor het merendeel waren het de nummers van zijn laatste plaat Texas Piano Man die hij bracht, gestoken in zijn hagelwitte Rhinestone kostuum met bijpassende hoed. Met geestige aankondigingen hield hij zijn gehoor bij de les, want het was nu ook weer niet de meest voor de hand liggende kost tijdens het middaguur.

Hij bracht ze allemaal, de tracks die de meeste aandacht trekken op dat album. De showopener was meteen maar Fucking Crazy. Als je de toon zet, moet je het maar beter van meet af aan goed doen. Passive Aggressive kwam uiteraard ook voorbij. En zijn ongevraagd gemaakte ‘commercial’ voor het mineraalwater Topo Chico, een geste die door het bezongen merk nooit is beantwoord, zelfs niet afkeurend.

Zijn uitleg bij nummer bracht zijn publiek in tranen van het lachen. Een bezoeker ging direct googelen of het drankje wel echt bestond. Ja dus! Bij het slotnummer Nobody Smokes Anymore, een klaagzang dat je nooit meer iemand om een sigaretje of een vuurtje kan bietsen, heeft hij ze definitief op de knieën. En dat voor een invaller die pas kort voor het festival was aangekondigd. Knap hoor.

Tussendoor kwam het moment waar we hierboven op doelden. Opeens sprak Ellis zijn mond voorbij. Terwijl hij in zijn uppie op dat grote podium zat, stelde hij ineens zijn niet aanwezige bandleden stuk voor stuk voor aan het samengestroomde publiek. Lachend vertelde hij erbij dat hij de volgende keer wel mét band zou komen. Hij noemde er zelfs een toen nog niet bevestigde datum bij. Welnu, het is zo ver!

Het is 27 oktober geworden in Bitterzoet. Dat wordt genieten! De man zelf is de hele dag blijven plakken op het festival. Tot ver in de avond liep daar een witte ‘Rhinestone cowboy’ met hoed rond die gezellig gesprekjes aanknoopte met de ook aanwezige Dylan LeBlanc en Tyler Childers en hun bands. Of we die datum al in onze agenda hadden genoteerd, vroeg hij bij vertrek nog voor de zekerheid. Jazeker Robert!

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Robert Ellis in Bitterzoet op 27 oktober.