Stoot je nog eens aan de ‘Northern rock’ van The Sheepdogs

Dit schreven we vorig jaar hier op deze pagina: ‘de muziek van The Sheepdogs klinkt alsof ie er altijd al is geweest. Je hoort echo’s van de grote bands uit het midden van de jaren zeventig die zich al jammend een weg baanden door het muzikale landschap. Het voelt aan als een tijdreis naar 1973 toen The Allman Brothers en Lynnyrd Skynnyrd mede de koers van rock bepaalden. Alles wijst op een bepaalde nostalgie die onmiskenbaar in de muziek van de vijf Canadezen schuilt. Niet voor niets heet hun vorige album Future Nostalgia (2015). Ze zetten Southern rock serieus op z’n kop tot Northern rock.’

Op de middag van het concert in de bovenzaal verleden jaar liep het gehele kantoor van Paradiso uit om even te checken wat dat allemaal voor een kabaal was een verdieping lager. Daar waren Ewan Curry en de zijnen, waaronder zijn broer Shamus, bezig met hun soundcheck. Natuurlijk: er wordt op die plek wel vaker gerockt, maar niet op dat moment van de dag en zeker niet zo goed. Strak en opwindend. ‘s Avonds werd dat nog eens dunnetjes over gedaan. Nou ja ‘dunnetjes’, ‘moddervet’ is een beter omschrijving.

De sfeer die ontstond was het omgekeerde van die van de video van de track Nobody. Daar zien we de band, klassiek opgesteld achter kippengaas in de een of andere aftandse honky tonk, terwijl het publiek zijn bierflessen naar de muzikanten keilt. In Paradiso vlogen alleen de welgemeende complimenten richting de band. Aan het einde van voornoemde video verschijnt er nog een disclaimer in beeld:  ‘No Sheepdogs were harmed in the making of this video.’

Changing Colours is een uiterst gevarieerd album waarin alle aspecten van de band aan bod komen. Het gaat van rock met twin guitars in I’ve Got A Hole Where My Heart Should Be, tot soul met blazers in I Ain’t Cool en country met jankende pedal steel in Let it Roll. Er staat ook nog een rocktrack op met een titel die ‘al bezet’ was. Saturday Night, de Nederpop classic van Herman Brood, krijgt een broertje. En zelfs dat nummer klinkt ‘ouder’ – zeg van 1975 - dan die van Brood (1978). Ze zijn heel zuiver in de leer. een rockballad van allure staat er ook op, Waiting For My Time, een nummer als een vergeten klassieker.

Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn bij The Sheepdogs. Drummer Sam Corbett is een tijdje weggeweest, om zich te laten behandelen tegen kanker. Inmiddels is hij terug in de band, terwijl hij in de tussentijd ook nog even vader is geworden. Alles tegelijk. Het gaat met touring bands net als met ons allemaal. Terwijl ze on the road zijn gaat het dagelijkse leven gewoon door, met alle voor- en tegenspoed die daarbij horen. Denk maar niet dat het lot onderscheid maakt tussen muzikanten en gewone stervelingen.

Met The Sheepdogs weer op volle oorlogssterkte kunnen we ons weer gaan verheugen op een mooi avondje. In 2019 rocken op muziek die voor de oldtimers onder ons een sfeer oproept van de schooltijd in de seventies, maar ook voor jonge rockers interessant is bij hun veldwerk en ‘rootsopgravingen’. De nieuwe generatie zal de essentie van deze muziek snel bovenkrijgen. De Kreidlers en Zundaps, de brommers waarop hun ouders naar concerten gingen, zijn vervangen door scooters en e-bikes. De pakkies sjek van weleer zijn ingeruild voor energiedrankjes. Verder is dankzij deze muziek alles bij het oude gebleven. Laat het vernieuwen maar over aan anderen. Maar laat ouderwets rocken alsjeblieft over aan de band die dat het best kan. Laat dat dus maar over aan The Sheepdogs. Op 14 juni in Bitterzoet.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van The Sheepdogs in Bitterzoet op 14 juni.