Ryley Walker vertelt over zijn Dave Matthews Band-obsessie

The Dave Matthews Band (DMB)? Die? Ja die. Ryley Walker was als jochie gek op die band. Hij is ermee opgegroeid en daarom covert hij nu een compleet album van zijn jeugdheld. Ryley zou Ryley niet wezen als hij niet voor een heel bijzondere keuze gaat. Rond de eeuwwisseling zat DMB in de studio met de Britse producer Steve Lillywhite. Dat leverde de donkerste plaat op van Matthews, een man die toch behoorlijk gebukt ging onder het uitblijven van positieve kritieken in de serieuze muziekpers.

Zijn label zag zich genoodzaakt de plaat, die nog niet eens af was, terug te trekken voor release. In 2002 werd het grootste deel van dit als The Lillywhite Sessions bekend staande en op Napster (wie kent het nog?) gelekte project opnieuw opgenomen en uitgebracht als Busted Stuff in 2002. DMB vond in de toen dertienjarige Ryley Walker een gewillige volgeling. Voor het leven, zoals nu blijkt. Dit is geen grap. Hij is bloedserieus over zijn inspiratiebron en breekt waar mogelijk altijd een lans voor Matthews. En nu zeker.

Sugar Mountain hoorde hem uit over zijn opvallende move om juist ‘die plaat van die artiest’ een speciale behandeling te geven. Dat werd een pingpongduel via email, waarbij beroepsernst en humor de boventoon voerden. Voor wie het niet wist: je kunt namelijk ook altijd lachen met Ryley Walker, meer dan je voor mogelijk zou houden.

Was Dave Matthews Band je ‘guilty pleasure’? En is dit je eerbetoon aan Matthews?
‘Het is nooit een guilty pleasure geweest. Alleen maar trots! Jazeker, het is een tribute.’

Verdeelt DMB de mensen nog steeds zoals het vroeger deed?
‘Misschien minder, maar ja, record nerds zijn echter meestal trieste losers. DMB is gewoon leuke muziek.’

Je ging duidelijk niet voor de grote DMB-hits, maar voor een album dat nooit officieel werd uitgebracht, tot zeven nummers ervan opnieuw werden opgenomen voor het album ‘Busted Stuff’. Is dat waar je instapte als fan?
‘Dat was waar ik binnenkwam als fan én als “maffe persoon”. Het zou te gemakkelijk zijn geweest om alleen maar de hits te doen.’

Zou je zeggen dat je DMB's muziek 'ge-Ryley-fied' hebt? ‘Barman’ blijft waarschijnlijk het dichtst bij het origineel.
‘Ik heb het zeker door mijn gekke ‘filet’ van muziek gehaald.’

Was het moeilijk om de toestemming van de artiest te krijgen?
‘Het was vrij eenvoudig! Tamelijk saai verhaal, eerlijk gezegd.’

Wat vond je idool DM over het eindresultaat?
‘Het was een en al liefde.’

Ik heb begrepen dat je DM nog nooit hebt ontmoet. Wil je hem nu ontmoeten?
‘Ik wil iedereen ontmoeten. En zeer zeker Dave!’

Wat denk je dat het effect zal zijn op DMB-fans als ze jouw covers horen?
‘Ofwel woede of vreugde. Niets daar tussenin.’

En hoe zit dat met je eigen fans?
‘Ik heb zo weinig fans. Ik vermoed dat ik ze vooral heb afgeschrikt. Op dit punt waardeer ik iedereen die nog steeds in de race is.’

Laat je nieuwe album nu een ander licht schijnen op de catalogus van DMB? Zullen de media er nu op een andere manier naar luisteren?
‘Hoogstwaarschijnlijk niet. Ik vind het gewoon een leuk eenmalig project.’

Ga je in de toekomst soortgelijke (tribute) projecten ondernemen?
‘Ik heb geen plannen op dit moment om veel van dit soort dingen te gaan doen.’

Zou je het leuk vinden als DMB als een tegenprestatie jouw ‘Primrose Green’-album covert?
‘Primrose Green is een vreselijke plaat waar niemand naar zou moeten luisteren, laat staan dat ze het zouden moeten coveren.’

Hier houdt hij het bij. De man die doorgaans zeer uitvoerige gesprekken voert, laat het ditmaal bij oneliners, de ene keer wat serieuzer dan de andere. Hij laveert tussen ernst en luim. Hij trekt sowieso altijd zijn eigen plan. Dat hij nu DMB op het schild hijst, past precies bij de meestergitarist met de sterke hang naar experiment. Misschien is deze laatste plaat wel zijn grootste experiment tot dusverre. Morgen komt die uit via Dead Oceans. Check het zelf maar, of anders op 2 december in Paradiso Noord.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hierje kaarten voor Ryley Walker in Paradiso Noord op 2 december.