De enige twee overeenkomsten zijn de rode geblokte houthakkersbloezen op de foto’s. Verder is er een wereld van verschil tussen poppy singer-songwriter Ron Pope en experimentele folkie Sam Amidon. Die twee werelden komen op een plek samen, te weten in Bitterzoet, zij het op twee verschillend data. Eerstgenoemde staat in de ‘pocketsize Paradiso’ op 1 november, laatstgenoemde vier dagen later.
'Recordhouder' Ron Pope
Allereerst Ron Pope: onbedoeld is hij een man van records. Hij gooit er met gemak 13 albums in 10 jaar uit. Doe het maar eens na. Zijn bekendste song Drop in the Ocean is tevens zijn minst representatieve voor hetgeen hij tegenwoordig doet. Hij zingt er met veel hogere stem dan gebruikelijk. Ook is het een veel gelikter werkje. Eigenlijk is het net zo’n radioliedje als You’re Beautiful van James Blunt dat schier achteloos miljoenen luisteraars trekt op Spotify. Er bestaan twee versies van het lied: een demoversie van het album The Bedroom Demos uit 2009 en een overgeproduceerde en overgearrangeerde versie die gemaakt is tijdens een heel kortstondig verblijf op major label Universal, dat in totaal maar twee singles heeft geduurd. Toch opvallend om te zien dat die met strijkers en piano opgetuigde gladde editie aanzienlijk minder vaak beluisterd is. We hebben het over 17 miljoen om 77 miljoen plays in het voordeel van de oerversie. Een overwinning van de schoonheid, mogen we wel vaststellen.
Bij het maken van zijn nieuwe plaat Work heeft Pope weer nieuwe persoonlijke records geboekt. In recordtempo, één week slechts, waren hij en zijn band al klaar. Denk niet dat het afgeraffeld klinkt, wel mooi eenvoudig en direct gehouden. Kan ook haast niet anders in dat korte tijdsbestek. Deze rauwkost met veel blazers – check: Bad for Your Health en Let’s Get Stoned – doet soms Little Feat-achtig aan. Heel fraai is Can’t Stay Here, het duet met Katie Scheckter. Het nummer begint heel erg in een Buddy Holly-achtige modus, voert dan snel in FM-radio territory, om steeds weer bij Buddy terug te komen. Slottrack Stick Around is mooie akoestische folk, dat het perfect zou kunnen doen als rustpuntje middenin de show of als laatste toegift.
Ron Pope - Stick Around
Experimentele folkie Sam Amidon
Folk is het vehikel van Sam Amidon. Je hoort de Ierse invloeden en echo’s van de Appalachen erin doorschijnen. Maar Amidon (ware naam Sam Tear) doet er wat mee. Bij hem is het nooit het slaafs naspelen van zijn voorbeelden. Hij is een artiest die het experiment bepaald niet schuwt. Op zijn vorige plaat Lily-O (2014) deed jazzgitarist Bill Frisell mee. Op het dit jaar verschenen The Following Mountain – zijn eerste vol eigen werk - is de grote gast vanuit de jazz drummer Milford Greaves op de track April.
Sam Amidon - Juma Mountain
Experimenteler krijg je folk haast niet
Tel daar bij op de bijdrage van producer Leo Abrahams, die in het verleden werkte met Regina Spektor en Frightened Rabbit. De twee A’s dagen elkaar behoorlijk uit. Experimenteler krijg je folk haast niet. Het vergt een geduldig oor van de luisteraar, die geen moment uit mag gaan van hapklare brokken. Want die serveert Amidon niet. Wat dat betreft zit hij dicht tegen het verste einde van het folkspectrum aan, daar waar avant-gardist Riley Walker zich ophoudt. Als multi-instrumentalist (gitaar, banjo, fiddle) is Amidon een klasse apart. Of zijn vrouw Beth Orton ook meekomt naar Bitterzoet moeten we maar afwachten.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier kaarten voor Ron Pope op 1 november.
Koop hier kaarten voor Sam Amidon op 5 november.