Mike & The Moonpies verassen met plaat uit het ‘Mekka van Macca’

Vooropgesteld dat Mike Harmeier over een enorm songwriterstalent beschikt, maar zó’n verbluffend goed album als Cheap Silver and Solid Country Gold dat had ik toch nooit in hem gehoord. Maar vorig jaar in september viel die zo ineens uit de lucht als een links directe die je niet ziet aankomen en je vloert.

Openingstrack Cheap Silver, min of meer de helft van de albumtitel, bracht de luisteraar met enig historisch besef meteen in de sfeer van de door Jimmy Webb geschreven hit Wichita Lineman voor Glen Campbell uit 1968. Het is diezelfde melancholie, die je de rest van de dag niet meer loslaat. Prachtige sad sad music.

Nee, bij Mike & The Moonpies dachten we toch meer aan het ook lang niet misse album Steak Night at the Prairie Rose. Jaren hebben we zitten klagen dat onze Mike nooit de oceaan over kwam. Nu komt-ie eindelijk en zit-ie in een totaal andere fase van zijn muzikale ontwikkeling. Pure countryfans vrezen ten onrechte het ergste. Zo ver van ‘Steak Night’ staat het nu ook weer niet af. Bij nader inzien en herhaalde luisterbeurten van dat oudere album zie je ‘Cheap Silver’ toch ook wel een heel klein beetje aankomen. Maar niemand kan beweren dat men een bijdrage van het London Symphony Orchestra voorspeld had.

Om het op te nemen op de gewijde grond van Abbey Road Studios waar The Beatles een tijdperk vormgaven, was een briljant idee van David Percefull. Deze rechterhand van de bands vaste producer Adam Odor, thuis in hun vast werkomgeving van de Yellow Dog Studios in Wimberley, Texas vond dat als je zo’n met violen overgoten croonerproject écht goed wilde doen, dat je dan ook maar naar Londen moest gaan, naar het ‘Mekka van Macca’.

Harmeier was op dat moment nog nooit de grote plas overgevlogen. De kosten konden gedekt worden uit hun eerste Europese tour. Dat maakte de stap om de daad bij het woord te voegen ook wat realistischer. Wat wij straks gaan beleven is alweer hun tweede tour in dit deel van de wereld.

Er doen de mooiste verhalen de ronde over de opnames, zoals de ‘bijna elektrocutie’ door het gammele Hammond orgel, en dat in de meest gewilde studio ter wereld. Het maakte de ervaring er alleen maar tien keer beter op voor de band, die samen met hun leider ver boven zichzelf uit is gestegen. Voor allemaal ‘a shot of Frenet’, het Italiaanse digestiefje dat genoemd wordt in het nummer met de allermooiste titel, namelijk You Look Good In Neon. Die woorden heeft Harmeier gepikt van tv.

In werkelijkheid heeft het album nóg mooier uitgepakt dan vooraf op papier bedacht was. Dat zit hem ook in de composities en teksten van Harmeier, die heel diep gaat. De rode draad van het album is zijn recente vaderschap, dat nieuwe inzichten geeft. Hier en daar zingt hij zijn zoontje rechtsreeks toe. Dat gebeurt bijvoorbeeld in de track Danger waarin hij een verklaring geeft waarom daddy zo weinig thuis is. Hij is nu eenmaal een toerend artiest, maar hij zou ook niet anders willen. Dat geeft hij heel openhartig toe.

Geen gedraai om de hete brei. Anders zou hij waarschijnlijk ook van Shooter Jennings, hier aanwezig als achtergrondzanger, een draai om z’n oren hebben gekregen. Als er iemand is die weet wat het is om een touring daddy te hebben en te zijn, dan hij wel. Zeker als maker van het tweeluik Family Man (2012)/The Other Life (2013), dat handelt over een muzikant die zijn gezin achterlaat om te gaan toeren.

I’ve never been lazy.
Hell, I’ve been working my ass off.
Waiting for the payoff and going for broke.
But I love this life, kid.
I was always gonna do it.

In de slottrack London Homesick Blues, de enige cover op het album, komt de tekst van schrijver Gary P. Nunn goed van pas in dit verband. Papa heeft heimwee daar in het verre Londen en wil vrouw en kind graag weer terugzien. Dat album is met slechts acht tracks en een speelduur van ietsje langer dan een halfuur bijzonder compact te noemen. Het is afgelopen voor je er erg in hebt. Tegelijkertijd eist het al je aandacht op en lijkt het daardoor juist weer veel langer te duren. Dat hangt van je eigen stemming af.

Terwijl je luistert trekken andere historische strijkersplaten voorbij in je hoofd. Young In Love had zo kunnen staan op k.d. langs violenplaat Shadowland: The Owen Bradley Sessions uit 1988 een waar crooners paradijs. Zoiets moet Sinatra-fan Harmeier ook voor ogen hebben gestaan.

Het hoeft niemand iets te verbazen als hij thuis ook heel veel luistert naar Dr. Hook & The Medicine Show. Miss Fortune zou zo afkomstig kunnen zijn uit Shel Silversteins songbook op de pagina direct naast Sharing the Night Together. Op dit nummer zingt Sugar Mountain-lieveling Nikki Lane ook mee. Vroeg of laat stuiten we altijd wel weer op haar.

Denk vooral niet dat Cheap Silver and Solid Country Gold geen countryalbum zou zijn. Want dat is het zeker wel. Goed, het is geraffineerd, verfijnd, …hebben we er wel een woord voor? Sophisticated komt het dichtst in de buurt. Reken maar dat ze deze songs ook in de gewone band line-up kunnen spelen. Dat bewijzen de video’s op deze pagina wel voor wie zich de moeite wil getroosten die te gaan bekijken.

Voor de nieuwe bassist Omar Oyoque betekende de nieuwe plaat niet alleen de switch van steel gitaar naar bas, maar bij zijn vuurdoop meteen ook maar met strijkers erbij en dan ook nog eens in Abbey Road. Het is als een wisselspeler die de winnende treffer scoort in de finale. Moeilijk maar onvergetelijk. Als liefhebbers zien we uit naar een gelijke ervaring op 29 oktober als de band in de kleine zaal zijn eerste concert ooit in Amsterdam geeft.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Benjamin Yanto

Koop hier je kaarten voor Mike & The Moonpies in de kleine zaal op donderdag 29 oktober.