We zullen de eerste lezersvraag omtrent singer-songwriter Malcolm Holcombe maar meteen beantwoorden. ‘Komt ze mee?’ Nee, Iris DeMent die op praktisch elk nummer van Holcombe’s dertiende album Come Hell Or High Water meezingt, komt niet mee naar het matineeconcert in de Tuinzaal van Paradiso Noord op 12 mei. Pakken we die andere vraag, die op ons afkomt direct ook maar even mee. ‘En hij dan?’ Ze doelen op dobrospeler Jared Tyler. Nee, die ook niet. Tweemaal nee verkopen en toch waar voor je geld krijgen. De grommende Holcombe alleen is al een mooie trekker.
Verweerd type met doorleefde gromstem
Malcolm Holcombe is zo’n verweerd type, schijnbaar opererend aan de zelfkant van de samenleving, die ‘redding behoeft’, liefst door een begripvolle vrouw. Onzin natuurlijk, maar dat is het romantische beeld van deze singer-songwriter met de grofkorrelige stem en de ‘vagabond look’, dat zich onwillekeurig opdringt. Bij zijn oprechte en diep doorleefde smart, moet je wel even stilstaan en luisteren. Die vrouw die figuurlijk soelaas komt brengen, is zoals gezegd niemand minder dan Iris DeMent. Alleen op plaat hè!
Je hoort dat het hemzelf raakt
De onhoudbaarheid van die reddingstheorie moge blijken uit de aanwezigheid van Iris’ echtgenoot Greg Brown. Maar dat is het punt niet. Holcombe gaat zo veel dieper dan de gemiddelde singer-songwriter, dat je haast begint te denken dat hij het allemaal niet meer trekt, al die armoede en onrechtvaardigheid op de wereld. Openingsnummer Left Alone portretteert een steeds dieper vallende Vietnamveteraan. We hebben eerder zulke nummers gehoord, maar lang niet altijd zo vreselijk intens. De nazorg ontbreekt. Holcombe weet dat heel indringend te verwoorden. Je hoort dat het hemzelf raakt. Het gaat dan ook over een vriend van hem. Die is ‘voorbij de hulp’. Is het daarom dat je hemzelf zo vereenzelvigt met al die figuren uit zelfkant van de maatschappij en dat dat beeld van redding opkomt?
Black Bitter Moon
Ervaringsdeskundige
Afkomstig uit de zuidelijke Appalachen in North-Carolina is Holcombe een ervaringsdeskundige als het gaat om van generatie op generatie doorgegeven armoede. Steve Earle is een geestverwant van hem. Earle’s voormalige productie-rechterhand Ray Kennedy, samen the Twangtrust, heeft regelmatig met hem gewerkt, o.a. op het album Gamblin' House uit 2008. Er zit iets tragisch in de carrière van Holcombe, die een valse start kreeg met een platendeal bij het grote Geffen in Nashville in de jaren negentig, die uitdraaide op een met drie jaar uitgestelde release van het album A Hundred Lies op indie Hip-O Records.
Een beetje geluk heb je ook nodig
Dat beetje geluk dat je nodig hebt, moest hij altijd ontberen. Het leven van een muzikant verloopt niet altijd even eerlijk. Toch heeft hij een solide portfolio opgebouwd, waar het nieuwe album Come Hell Or High Water, mooi bij afsteekt. Muzikaal is het nog steeds folk met blueselementen, waarbij vaste begeleider, dobrospeler Jared Tyler ook weer zijn virtuositeit demonstreert, maar er live niet bij is.
Iris DeMent die het verschil maakt
Maar het is de stem van Iris DeMent die het verschil maakt. Het is de gruizigheid van Malcolm versus de satijnen stem van Iris (hier en daar ook Kerri Powers). Haar achtergrondvocalen zijn goddelijk. In het tweede nummer, I Don’t Wanna Disappear, gaat het meer richting een heus duet tussen de twee, een vroeg hoogtepunt van het 13 tracks tellende album. Zoals Holcombe na een lange periode in Nashville is teruggekeerd naar zijn geboortestreek, daar komt de hoofdpersoon in dit nummer na kennelijk lange afwezigheid ook weer thuis om vervolgens niet meer weg te willen gegaan. Als we dan toch nog één keer mogen teruggrijpen op dat idee van redding, dan lijkt dat punt hier te zijn bereikt. Mogen we hier constateren dat het geluk voor Holcombe dan eindelijk gekomen is met zijn dertiende album?
I don’t wanna disappear anymore.
I’m tired o’ hidin’ in the shadows.
I love to work and keep my head above water.
It’s hard to live in the darkness.
I keep movin’ if I wanna survive.
I send a lil money home sometimes.
But I don’t wanna disappear anymore.
I can’t remember how it use to be.
A job and a home and a family.
I don’t wanna disappear anymore.
I Don’t Wanna Disappear
‘Het is wat het is’
Wat is dat voor een man, die Holcombe, vraag je je de hele tijd af. Hij is niet de vrolijkste figuur, maar hij weet zich uiteindelijk toch goed staande te houden. Hij vertrouwt op een hogere macht, zonder overdreven religieus te worden, hetgeen tot uiting komt in de song met de wat afgekloven titel, It Is What It Is. In al zijn rauwheid en bluesy benadering contrasteert het mooi met bovengenoemd duet.
It is what it is.
Aint nuthin’ too special.
A gift from above.
Not down below.
Hold on to your feet.
Better watch where ya goin’.
There’s a man upstairs.
It is what it is.
It Is What It Is
Cynische kerstwens
De plaat bevat ook nog de cynische kerstwens Merry Christmas, die de lezer later dit jaar thuis mag uitproberen: ‘Go to church when you go, go to hell if you don’t, merry Christmas.’ Toevallig valt Holcombe’s middagvoorstelling op 12 mei, middenin de periode waarin de Christelijke feestdagen ‘IJsheiligen’ plaatsvinden tussen 11 en 14 mei. Voor zover we weten, heeft hij daar geen song voor geschreven. Wat we wel weten is dat het ook op Moederdag valt en dat je vanaf nu een maand de tijd hebt om een goed excuus te vinden dat je die middag in de Tuinzaal zit en niet bij je lieve moedertje.
Tekst door: Robbert
Tilli
Foto door: Jaime Kalikow
Koop hier je
kaarten voor Malcolm Holcombe op 12 mei in de Tuinzaal in Paradiso Noord.
NB: het betreft hier een middagprogramma. Aanvang om 16:00 uur.