John Paul White is de perfecte moderne crooner

The Hurting Kind is het nieuwe album van John Paul White. Was die titel al niet al een keer vergeven dan? O nee, dat was The Hurting Business van Sugar Mountain cornerstone Chuck Prophet (1999). We moeten hier wel een beetje alert blijven met onze bevindingen. Nog iets wat die platen gemeen hebben is dat je ze niet meer uit je cd-speler, van je draaitafel of van je streaming platform kan slaan. Wat is er gebeurd met John Paul White, dat hij ineens zo’n interessante wending geeft aan zijn kunst?

Kon je het zien aankomen? Met Joy Williams in The Civil Wars misschien al? Mwah, niet echt. Hooguit rook het soms een beetje naar country. De man/vrouw duetopstelling is waarschijnlijk de beste voorbode. Die kom je in country vaak tegen. Als broodschrijver heeft hij in het verleden samengewerkt met erkende artiesten uit het genre zoals Emmylou Harris, Rodney Crowell en Rosanne Cash.

Op zijn solodebuut Beulah (2016) – eigenlijk zijn tweede album, want The Long Goodbye uit 2008 kwam pas jaren later uit ten gevolge van een problematisch verlopen labelfusie bij Capitol Records - stond een duet met The Secret Sisters, I’ve been Over This Before. Dat is de beste hint in de richting die hij op het nieuwe album is ingeslagen.

Wat krijgen we dan te horen op The Hurting Kind? Het is schitterend gearrangeerde, soms zelfs weldadig georkestreerde muziek waarin White de crooner kan uithangen. Tjonge, wat kan hij dat goed! Het lijkt erop dat dit genre een van de pilaren is waarop zijn kwaliteitslabeltje Single Lock Records, dat hij runt met Ben Tanner (Alabama Shakes) plus financiële man Will Trapp.

Dan hebben we het niet zozeer over SLR’s voornaamste artiest Dylan LeBlanc, doch over de dames Nicole Atkins en Lera Lynn, die net als White een enorme hang naar de werken van Roy Orbison en Chris Isaak aan de dag leggen. Leg respectievelijk de albums Goodnight Rhonda Lee van Atkins en Lynns duettenalbum Plays Well With Others en Whites The Hurting Kind naast elkaar en je hebt een perfect drieluik van moderne crooners.

I Wish I Could Write You A Song is zo’n ‘Roy’ song die ook bij Nicole of Lera vandaan zou hebben kunnen komen. Prachtig dat dramatisch Big O einde. Heart Like A Kite is nog gedragener. Zo’n nummer dat kd lang ten tijde van haar Owen Bradley Sessions zo mooi had kunnen vertolken. The Long Way Home is de meest country én uptempo track van de plaat.

Slotrack My Dreams Have All Come True is de ideale mix tussen dat Roy-kantje en zijn nieuwe country tic, beetje Mavericks-achtig ook. Raul Malo, zanger van die band, is daar ook zo goed in, zij het dat hij altijd wat meer schmiert dan White, die bloedserieus blijft. Maar dit is echt ‘kwinkeleren 2:0’. Als je zo kan zingen, dan moet je het ook doen. Nou JPW doet het! This Isn’t Gonna end Well met Lee Ann Womack is het duet van het album. Die Joy Williams heeft hem in het verleden goed getraind in perfect zingen met de dames. Of hij er ook Grammy’s mee gaat winnen zoals met The Civil Wars is nog even afwachten.

Geen paus, geen Led Zeppelin bassist, nee deze John Paul is een singer-songwriter van de buitencategorie. Daar hoort een theater-setting bij zoals ’t Zonnehuis. Laat je daar meesleuren met al die wonderschoon geschreven gezongen liedjes van John Paul White op 11 september.

Tekst door Robbert Tilli
Foto door: Alysse Gafkjen

Koop hier je kaarten voor John Paul White in ’t Zonnehuis op 11 september.