Hiqpy: een zoektocht naar balans in dienst van het liedje

Het fictieve wezentje Hiqpy is ontstaan tussen de gore muren van een huisfeest in Amsterdam. Kunnen jullie wat meer vertellen over het ontstaan van de band?
Abir: Het is daarbij misschien wel leuk om een stukje voorgeschiedenis te vertellen. De bassist, Tom, en ik kennen elkaar van de middelbare school in Haarlem en zaten samen in een band voor Hiqpy, genaamd NEMSIS. We werden samen toegelaten bij het conservatorium in Amsterdam en begonnen later met het coveren en schrijven van Wolf Alice-achtige liedjes, en toen is Victor erbij gekomen.
Victor: Ik was zelf eigenlijk altijd frontman van bands, dus ik ben best wel kritisch op zangers, maar bij Abir, toen ik haar op het podium zag dacht ik meteen, zij is heel sick en ik wil heel graag met haar werken. Ik was denk ik ook wel een beetje geïntimideerd, maar toen we allebei op een huisfeest belandden, ben ik gewoon voor haar op m’n knieën gegaan en heb ik gezegd: waar je ook een vette gitarist voor nodig hebt; ik doe de fucking job.
Abir: Haha, ja, je wilde zo graag.
Victor: Het mooie is dat ik nog gezegd heb dat ik Wolf Alice echt een heel vette band vond, terwijl ik toen maar één liedje van ze kende. Ik heb me er eigenlijk gewoon ingebluft.

En met succes. Hoe zouden jullie de dynamiek van de band omschrijven, hebben jullie een soort gedeelde filosofie, of zijn jullie juist erg verschillend in hoe jullie muziek benaderen?
Victor: We zijn eigenlijk best verschillend. In dat Wolf Alice-project kwamen onze invloeden heel erg samen, maar we zijn ook best wel anders in hoe we naar muziek kijken. Tom is zeg maar echt ‘sound based’ en echt briljant. Abir en ik balanceren best wel binnen dezelfde filosofie, maar…
Abir: Ik denk dat Victor wel iets meer de ruigere kant op zou willen.
Victor: Ik vind het wel een vet iets dat je zoveel emotie op een instrument loslaat -en dat is ook een bepaald soort rauwheid die ik wel mis in muziek van tegenwoordig- dat je dat los kan laten op een podium, en dat dát belangrijk is.
Abir: Ik zoek heel erg naar balans: met genoeg rauwheid en vuur vanaf je instrument en als muzikant, waarbij je wel genoeg respect en ruimte overlaat voor het liedje. Dat betekent soms ook dat je jezelf een beetje op de achtergrond moet houden, om, in dienst van het liedje, het aan het publiek te kunnen overbrengen. De waarde van het liedje behouden en dat samen in balans houden, dat is best wel lastig. Daar zijn wij ook constant naar op zoek.
Victor: Ik moet zeggen, ik houd wel echt van dat gevecht. Ik vind het een fijn idee dat dat er altijd aan vooraf is gegaan als we live spelen. Ik vind ook dat het gevecht plaatsgevonden mag hebben, om daarna iets beters te creëren.
Abir: Ja, maar ik denk dat je het pas goed hebt gedaan als het in het liedje klinkt als een harmonie van dingen die samen komen, in plaats van dat je hoort ‘hier is een gevecht aan vooraf gegaan’.

Hoe ziet dat creatieproces eruit in de praktijk?
Abir: We komen samen in een ruimte, vaak doen Victor of Tom een eerste rif of akkoordenschema en de drummer gaat daarop grooven. Zo ontstaat vaak de ruggengraat van een liedje, waarin ik een zanglijn hoor, of een tekst. Vaak neem ik dan dat ruggengraatje mee naar huis, op m’n mobiel, en stoot ik eerst 10.000 keer mijn hoofd eraan. Eerst maak ik grofweg een melodielijn voor de zang en voel ik aan de vibe van het liedje waar het over moet gaan. Daar schrijf ik dan over en breng het weer mee naar de band, en dan filosoferen we daar samen over. Dan begint het gevecht.

Wat inspireert jou bij het schrijven van je teksten?
Abir: Ik vind 'show don’t tell’ een mooie manier van schrijven, maar directheid in een tekst kan ook z’n kracht hebben. Daar probeer ik een tussenweg in te vinden en authentiek te blijven in hoe ik mijn lyrics benader. Mijn teksten gaan vaak over mensen in mijn omgeving, die mij iets doen voelen. Ik denk dat mensen ons vaak een spiegel voorhouden, waardoor je heel veel dingen over jezelf en de ander te weten komt, en over het leven in het algemeen en dat doet dan een soort epiphany bij me opkomen.

Welk nummer is daar een mooi voorbeeld van?
Abir: 'Red Flag Magician', 'Something'… Eigenlijk gaan alle liedjes wel direct over mensen. Behalve 'Youman', dat gaat meer over mens zijn.
Victor: Dat is wel een leuk verhaal: hoe 'Youman' veranderd is qua betekenis. We speelden toen voor de Popronde in Utrecht, voor de Tivoli, tijdens een heel grote Palestinamars, en toen wilden we daar iets mee doen. Vervolgens had Abir een speech bedacht, en werd 'Youman' wat in eerste instantie geïnspireerd was op een door mannen gedomineerde muziekindustrie, opeens een soort politiek anthem.

Hoe is het voor jullie om samen te touren?
Abir: Het fijne van volwassen worden is dat je ook op een volwassen manier gesprekken met elkaar kunt voeren. Iedereen geeft heel duidelijk zijn grenzen aan, of wanneer die een momentje voor zichzelf nodig heeft. Dat werkt heel goed en we hebben het ook wel echt heel erg leuk met elkaar.
Victor: Mensen verschuilen zich niet meer achter een masker. Dat vind ik ook wel bijzonder, je wordt allemaal steeds meer jezelf. Het wordt ook steeds meer een machine, je wordt zeg maar een bedrijf, maar je leert elkaar ook wel echt beter kennen. De emotionele connectie die je met je vak kan hebben, dat vind ik zo mooi hieraan. Niks is oppervlakkig.

Hoe navigeren jullie tussen die emotionele connectie en het ontwikkelen tot een 'machine' of 'bedrijf'?
Abir: Het is misschien ook minder romantisch dan mensen denken. We zijn een vof, het is wel gewoon werken. Je zit urenlang in de bus, sleept je backline voortdurend heen en weer, en je moet emotioneel en fysiek hélemaal daar zijn. Op het podium staan voor een hele groep mensen en daar je hart op tafel flikkeren elke keer, ongeacht wat er zich in je leven afspeelt.
Victor: Het voelt soms wel weird, ons beroep is ook wel een soort illusie creëren op het podium.

In juni staan jullie op het podium van de Grote Zaal tijdens de finale van Zonneprijs. Kunnen we daar nieuwe muziek verwachten?
Abir: Ja, we zijn heel veel aan het schrijven nu. We spelen dezelfde liedjes inmiddels al sinds mijn eindexamen, twee jaar geleden, dus ik kijk heel erg uit naar nieuw materiaal.

Wat zouden jullie doen met de hoofdprijs van 10.000 euro?
Abir: Alles gaat momenteel naar de opname van ons album, dat is nu ons grootste doel.
Victor: Vorig jaar werden we tijdens het Haarlem Vinyl Festival benaderd door een gerenommeerde producer uit Engeland, die zei dat hij met ons een plaat wilde opnemen. En die plaat die we willen opnemen in Londen is best wel duur, dus het zou wel heel goed uitkomen.

Bestaat er een kans dat jullie binnenkort te streamen zijn op Spotify?
Abir: Er is nog niks te streamen, maar tijdens Record Store Day op 20 april komen er 7 inch vinyls van ons uit, met daarop de twee live sessies van 'Red Flag Magician' en 'Something'. Op die dag spelen we bij Plaatboef in Utrecht en bij Concerto in Amsterdam, daar kunnen we de platen ook signeren voor je.
Victor: Daarnaast zijn er een paar heel vette festivals bevestigd, waaronder Into The Great Wide Open, Paaspop en Best Kept Secret, dus je kunt ons dit jaar ook heel vaak live zien spelen.

Op donderdag 6 juni 2024 kun je Hiqpy zien optreden in Paradiso, tijdens de finale van Zonneprijs.

Tekst: Yvonne den Outer