De Londense band Flyte, bestaande uit Will, Nick en Jon, kwam afgelopen april met hun tweede album: 'This Is Really Going To Hurt'. De titel zegt eigenlijk al genoeg: dit gaat pijn doen, bereid je voor om geraakt te worden. Naast ‘pijn’ komen er op het album nog andere thema’s naar boven: hoe het voelt om een gebroken hart te hebben, om iemand te verliezen, het terugkijken op een moeilijke periode in je leven, boos zijn maar tegelijkertijd ook iemand missen. Het is duidelijk dat het drietal een bewuste en moedige keuze heeft gemaakt om een persoonlijk, oprecht en kwetsbaar album uit te brengen. Ik sprak Will, de zanger en gitarist van de band, over dit prachtige nieuwe album.
Een onbeschaamd persoonlijk album
Vertel eens Will, hoe voelde het om het album eindelijk uit te brengen en wat voor reacties hebben jullie ontvangen?
Het voelde alsof er een last van mijn schouders was gevallen. Het was namelijk best een zwaar album om mee rond te moeten lopen, voor mijzelf maar ook voor de rest van de band. Dus toen het album eindelijk uitkwam, voelde het bijna magisch, omdat er nu mensen waren die deze zware last van ons konden overnemen. Dat was echt een opluchting, om het eindelijk met anderen te kunnen delen.
Het is een album geworden dat vrij anders is dan ons vorige werk, en het lijkt ook alsof het mensen heeft bereikt waarvan we niet hadden verwacht dat we die zouden bereiken. We hebben best wat lovende kritieken gekregen, wat ook een fijne verrassing was. Ik denk dat het veel mensen heeft geraakt omdat het zo’n gigantisch, onbeschaamd, persoonlijk album is geworden.
Flyte
Everyone's A Winner
Rubik's cube
Hoe voelde het om te moeten wachten met het uitbrengen van deze nieuwe plaat?
Ik vond het best fijn om er iets langer mee te wachten, het voelde als een vrij natuurlijke keuze om het op deze manier te doen. We konden mensen nu blijven verrassen met nieuwe muziek en langzaam aan steeds meer met ze delen. Zo konden de fans al wat meer kennismaken met de nieuwe nummers voordat het echte album uitkwam. Dus het voelde allemaal best goed, we hebben geen spijt gehad van de vertraging.
Heb je nog veel aangepast in de tussentijd?
Oh zeker, het heeft me veel te veel ruimte gegeven om over alles te twijfelen. Ik vond het erg moeilijk om met een goede tracklist te komen, maar toen ik eenmaal de perfecte volgorde had gevonden voelde het alsof ik een Rubik’s cube had opgelost. Dus ja, het zorgde voor meer stress en twijfel, maar toen alles op z’n plek kwam was het vooral een grote opluchting.
Het album is beschreven als een “heartbreak” album. Wanneer wist je dat dit het overkoepelende thema zou worden?
Dit werd vrij duidelijk toen we de eerste paar nummers af hadden: 'Easy Tiger' en 'Everyone’s A Winner'. De titel van het album komt uit het nummer Easy Tiger [“This Is Really Going To Hurt”] en daarmee werd voor ons duidelijk wat voor album het zou worden en wat de achterliggende betekenis zou zijn. Dit gaf ons ook de ruimte om alle emoties te verkennen die naar boven komen bij een relatie die kapot gaat. We hebben ons best gedaan om alle verschillende uitingen van die pijn in dit album te belichten.
Ik las ergens dat er ook wat nummers op het album terecht zijn gekomen die je al jaren terug had geschreven. Klopt dat?
Dat klopt, het nummer 'Never Get To Heaven' bijvoorbeeld voelde opeens erg relevant om aan dit album toe te voegen. Het is uiteindelijk het laatste nummer op de plaat geworden. Het grappige is dat ik dit nummer heb geschreven toen ik 14 jaar oud was en toen nog geen idee had over wat ik zelf allemaal voelde. En nu is het de perfecte afsluiter geworden voor dit volwassen album. Het heeft al die jaren op de plank gelegen, en nu heeft het precies op het juiste moment z’n plek gevonden.
Kan je iets meer vertellen over het opnameproces in de Verenigde Staten en de 70s vibe die terug te horen is op het album?
Onze eerste tour in de Verenigde Staten was vrij invloedrijk voor ons als band. We konden geen volledige set up meenemen, wat betekende dat we met minder instrumenten en wat andere trucjes nog steeds een volle sound moesten neerzetten. Hierdoor waren we genoodzaakt om terug te keren naar de kern: het maken van nummers in hun meest simpele vorm. We zijn toen veel meer gaan focussen op hoe een bepaald akkoord of overgang in een nummer het publiek kan raken of iemands gevoel kan beïnvloeden.
Wat betreft de 70s vibes en de George Harrison-achtige gitaarsolo’s: die wilde ik zelf heel graag toevoegen. Er waren een paar secties die ik met een solo wilde vullen en op een gegeven moment dacht ik: “Weet je, ik heb al zoveel serieuze en zware dingen toegevoegd aan dit nummer, mag ik gewoon heel even mijn momentje?” Ik had toevallig net een nieuwe gitaar slide gekocht en liet mijn innerlijke tiener losgaan.
Je wilde gewoon heel graag sliden?
Precies! “Ik wil sliden jongens, laat me gewoon sliden.” En het was een hele bevrijdende ervaring, dat kan ik je wel vertellen. Het was iets wat ik eigenlijk altijd al had willen doen op één van onze nummers.
Flyte
I've Got A Girl
Denk je dat dit ook samenvalt met wat je eerder noemde over deze plaat: het idee van loslaten, al je emoties eruit gooien en jezelf meer overgeven als artiest?
Oh absoluut, 100%. Het was een moment van pure uitbundigheid en van “fuck it”. Het voelde heel fijn om even al het serieuze weg te laten en gewoon weer plezier te hebben in het maken van muziek. Om niet te denken: “Oh wat gaan de muziekjournalisten hier van vinden?” Eigenlijk hebben we met z’n drieën de bewuste keuze gemaakt om ook meer terug te gaan naar hoe we vroeger muziek maakten: gewoon met plezier en dingen wat meer los te durven laten. Het nummer I’ve Got a Girl bijvoorbeeld was voor ons een manier om gewoon weer eens keihard muziek te maken, door een nummer heen te stampen en plezier te hebben met elkaar. En ik denk dat je dat best terug kan horen op het album.
Voor de lieftallige Nederlandse mensen die jullie misschien nog niet kennen, hoe zouden jullie dit album omschrijven? Voor wat voor soort mensen is dit album?
Uiteraard voor mensen wiens hart is gebroken, of voor mensen die weten hoe het voelt om je hart gebroken te hebben. Maar ook in het algemeen voor mensen die fan zijn van nummers die in de puurste vorm zijn geschreven. Nummers die bewust en op een melodische manier zijn geschreven, dat is namelijk waar we heel hard ons best voor doen. En dat is ook wat we zullen blijven doen, omdat we daar gek genoeg voor zijn.
Een laatste bonus vraag: ik weet dat jij een groot fan bent van films en ook een Flyte Filmclub hebt opgericht. Als je een film zou moeten kiezen die goed bij dit album past, wat zou het dan zijn?
[Will denkt in complete stilte een minuut lang na] De film Swingers (een romantische komedie uit 1996) in combinatie met The Remains of the Day (een drama uit 1993 met Emma Thompson en Anthony Hopkins).
Tekst & beeld: Marieke Hulzinga
