Dar Williams heeft haar hart op veel juiste plekken

Sommige singer-songwriters zijn zoveel meer dan gewoon iemand met eigen liedjes en een gitaar. Maar Dar Williams spant de kroon. Op haar eerste platen in de jaren negentig gaat het vooral over de wereld vanuit het perspectief van een jonge vrouw, die ziet hoe de buitenwereld tegen haar generatie aankijkt. Party Generation op doorbraakalbum The End of The Summer (1997) is haar ‘Generatie Nix’ of ‘patatgeneratie’. Het is maar een voorbeeldje. In de loop der jaren kwamen er steeds meer albums bij en ook steeds meer onderwerpen. Milieu, dieren, voeding, Wall Street, Occupy, kleine gemeenschappen, LGBT… Alles komt vroeg of laat wel een keer aan de orde, maar nooit halfslachtig, altijd mooi poëtisch verwoord en met de juiste intensiteit gebracht, zodat je wel moet luisteren. Live geeft ze de nodige uitleg.

Op haar meest recente album Emerald, de elfde in totaal al (inclusief twee livealbums), komt ze in de titeltrack tot de conclusie, als ze na eindeloos toeren terugkomt in haar eigen tuin, dat daar haar hele leven samenkomt. Daar verbouwen zij en haar man Michael Robinson hun eigen eten. Ze heeft on the road ook een boek geschreven, What I Found in a Thousand Towns: A Traveling Musicians Guide to Rebuilding America's Communities (met met als ondertitel: One Coffee Shop, Dog Run, & Open-Mike Night at a Time). Dat gaat dan weer over hoe je onderweg wel degelijk goed kan eten als muzikant, omdat de kleine gemeenschappen de laatste jaren weer onverwacht flink versterkt zijn - toch een heel fijne constatering.

Kleine communities spreken haar enorm aan, zo blijkt ook uit de met Bryn Roberts geschreven albumtrack New York Is a Harbor. Ze ziet dat de meest tot de verbeelding sprekende stad van Amerika worstelt met de instandhouding van deze kleine communities in een keihard gevecht met de commercialisering. Maar het gebeurt, en daar is ze blij om.

Voor Emerald – haar eerste met crowdfunding gefinancierde album na haar vertrek bij het Razor & Tie label - heeft ze de hulp ingeroepen van haar beste vrienden en vriendinnen in de muziek. Ze liet haar vriendengroep niet naar haar komen. Ze zocht ze stuk voor stuk persoonlijk op en maakte de opnames in zeven verschillende studio’s. Met Sugar Mountain-favoriet Jim Lauderdale schreef én zong ze het mooie liefdesliedje Slippery Slope. Met haar goede vriendin Jill Sobule kan ze altijd zo lekker hangen en kleppen over muziek, vooral die uit de seventies, toen mensen die nobele kunst van ‘hangjeugdig-muziekgeklets’ nog verstonden. Uiteraard komt ‘deal breaker’ Queen ook voorbij in hun gezamenlijke lied FM Radio.

Voor Joe Strummer’s nummer Johnny Appleseed heeft ze de hulp ingeroepen van Eric Bazilian en Rob Hyman van The Hooters, vandaar dat het zo Hooterized klinkt. We citeren even de woorden van de legendarische Clashzanger: 'If you're after getting the honey, hey then you don't go killing all the bees.' Ze zingt de song ook op scholen of zomerkampen waar ze kinderen van alles bijbrengt van songwriting tot ecologie.  De kracht van muziek is enorm. Dar Williams weet dat als geen ander, vandaar dat ze ook workshops en lezingen geeft over zo’n beetje alles wat haar raakt, naast haar lectoraat in de muziek aan de Wesleyan University in haar woonplaats New York. Dat kan een interessant middagje worden op 3 december in Paradiso-Noord. De Tuinzaal is dan ook een heel toepasselijke plek om Emerald ten gehore te brengen.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Dar Williams op 3 december.