Vraag het aan Mick en Keith, zo af en toe uit de comfortzone van je bandje treden en een soloplaatje maken lucht enorm op. Brittany Howard van Alabama Shakes doet dat nu ook. Na slechts twee albums al. Haar solodebuut Jaime, vernoemd naar haar te jong gestorven oudere zus, laat een andere kant van haar zien en horen. Productioneel en stilistisch worden er modernere richtingen dan louter soulful bluesrock ingeslagen. Zo horen we funk en hiphopinvloeden. Het staat nu ook weer niet mijlenver af van de Shakes, want vaste producer Shawn Everett en bassist Zac Cockrell doen gewoon mee. Laatstgenoemde komt ook mee in haar begeleidingsband als Howard op 2 september in Paradiso staat.
Het medicijn tegen vastroesten: een soloplaat
Brittany Howard zat zich af te vragen hoe het zou zijn om eeuwig dezelfde nummers te spelen en dan op je vijftigste af te taaien. Daar zag ze erg tegenop. Het medicijn tegen dit soort gedachten is een soloplaat. Die komt er nu op 20 september. De eerste single History Repeats is er al, een funky killer van jewelste. Als ze iets anders wilde maken dan we kennen van Alabama Shakes, dan is ze daar volledig in geslaagd, zonder haar muzikale roots te verloochenen.
History Repeats
Iets andere muziek en andere onderwerpen
Laten we hier nu vooral niet gaan beweren dat we nu al genoeg hebben van Alabama Shakes. Dat is zeker niet zo. Maar we kunnen de beweegredenen van Brittany - net 30 - goed begrijpen. Wandering Spirit van Mick Jagger was zo’n kwarteeuw geleden ook een openbaring voor de artiest zelf en zijn publiek. Misschien gaat de muziekwereld tegenwoordig sneller, dat er al eerder een solowens ontstaat. Het geeft haar ook de kans om eens andere onderwerpen aan te roeren die in bandverband niet zo heel erg voor de hand liggen. Ze benoemt haar raciale gemengde afkomst en haar seksuele geaardheid.
Opgegroeid in een trailer park als kind van een zwarte vader en een blanke moeder werd ze al vroeg op de feiten gedrukt dat ze ‘anders’ was. In Goat Head komen haar ervaringen op jonge leeftijd met racisme aan de orde. Ze zingt: ‘Mama is white, and Daddy is black. When I first got made, guess I made these folks mad.’ Dan valt de ‘D-bom’ met een daverende klap: ‘Who slashed my dad’s tires and put a goat head in the back?’ Je zal het maar meemaken. Je zou van minder emotionele littekens oplopen.
Joe (Live)
Jaime is geestelijk altijd aanwezig
Ze heeft de songs geschreven in een huisje in het Californische Topanga Canyon. De plaat is opgedragen en vernoemd naar haar op dertienjarige leeftijd aan oogkanker gestorven oudere zus Jaime. Zij was het die haar heeft geleerd hoe je songs moest schrijven. De plaat is haar In Memoriam zonder dat ze expliciet genoemd wordt. Aan alles is te horen dat haar inspiratiebron geestelijk altijd aanwezig is.
God houdt toch wel van haar
Of ze zondig is al muzikante, poeiert ze af met de track He Loves Me. Die hij is God. Hij houdt ook van haar ondanks de drank en drugs die ze tot zich neemt. Het nummer is doorsneden met een preek van Pastor Terry K. Anderson, een predikant uit Houston. Waar YouTube allemaal niet goed voor is.
Unchain My Heart live at the Ray Charles Tribute 2015
Duidelijk LGBT-standpunt
Ze neemt ook een duidelijk standpunt in wat betreft de LGBT-problematiek. Georgia handelt over een jong lesbisch zwart meisje dat valt op een ouder zwart meisje. Kom daar maar eens om in de muziekwereld in ons liberale landje. De eerste die zich zo duidelijk uitspreekt moet nog geboren worden.
Hippe productie, maar niet ‘te’
De productie van de plaat is vrij hip. De ‘richtingenstrijd’ ook. Het staat wel ietsje verder verwijderd van Alabama Shakes met wie Brittany Howard maar liefst vier Grammy Awards heeft gewonnen. Maar het is nu ook weer niet zo dat het onherkenbaar anders is. Ze zal vast niet weer, zoals bij Obama, worden uitgenodigd om in het Witte Huis te komen optreden. Wij zien haar toch liever in ons eigen muziekhuis aan de Weteringschans optreden. Op 2 september staat ze bijna drie weken voor het uitkomen van Jaime in Paradiso. Met de band waarmee ze de plaat heeft gemaakt, inclusief haar favoriete bassist Zac Cockrell en toetsenist Paul Horton.
Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Danny Clinch
Koop hier je kaarten voor Brittany Howard in Paradiso op 2 september.