Theo Lawrence brouwt pittig gekruide all-round Americana

Op Sixth Street in Austin, Texas, het epicentrum van het jaarlijkse South By South West festival - net afgelast vanwege het coronavirus - staat altijd een eetkraampje met het geestige opschrift The Best Wurst. Het laat zich raden wat ze daar verkopen, de beste braadworsten met bijhorende sausjes.

Onwillekeurig moet je eraan denken als je het album Sauce Piquante van Theo Lawrence opzet. Het eerste nummer heet The Worst in Me. Flauwe woordgrap natuurlijk, maar het zet je wel direct waar je wezen moet. Dit album plaatst je namelijk in een wijds Americana-landschap dat authentiek Amerikaans aanvoelt.

Hoe kan een Fransman, of iemand die zijn hele leven al in Frankrijk woont, zo’n goed album afleveren? De sfeer wisselt steeds per song, maar het is en blijft ondanks die verschillende stijloefeningen een verrassend homogeen album.

Genoemde openingstrack heeft de sfeer van zo’n heerlijke swampy Creedence song anno 1970. Baby Let’s Go Down To Bordeaux heeft dat opgewekte van Nick Lowe’s Half A Boy & Half A Man of voor mijn part Dire Straits’ Twisting By The Pool. Come On Back To My Love is het soort TexMex als Days Gone By van “God hebbe zijn ziel’ Evan Johns, terwijl Lonely Together een Everly’s touch heeft. Maar nooit en te nimmer krijgt het het karakter van een pastiche.

De waanzinnige sologitaar op Petit Coeur lijkt verdorie wel op die uit Big In Japan van Bakersfield countrygod Buck Owens. ‘Ja, dat klopt! Mijn gitarist Thibault Ripault is gek op Don Rich, jarenlang gitarist bij Buck Owens,’ zegt hij enthousiast. ‘Mijn drummer [Bastien Cabezon] en bassist [Olivier Viscat] kennen die muziek helemaal niet. Daarom kán het ook nooit een replica worden, wat ik ook niet zou wíllen.’

Met het noemen van de onbekendheid met Americana binnen zijn eigen gelederen, stipt hij een belangrijk punt aan. In Frankrijk is er helemaal geen geschiedenis met dat genre. Dat is ons al vaak genoeg uitgelegd door zijn hier te lande reeds aardig populaire Franse vakbroeder Baptiste W. Hamon.

‘Fransen spreken helaas nog heel vaak onvoldoende Engels, waardoor ik het story telling element van de Americana niet met hen kan delen,’ zegt Theo over zijn landgenoten. ‘Maar dat gaat wel bij de groove, de melodie en de emoties. En Fransen hebben wel degelijk iets met livemuziek, vooral met elektrische gitaar en keyboards,’ voert hij aan. ‘Vergeet niet hoe populair punkrock was hier en nog steeds is. Op een bepaalde manier profiteren wij daar ook van.’ Met de talenten van gitarist Ripault en keyboardsman Julien Bouyssou worden de Franse muziekliefhebbers ruimschoots op hun wenken bediend.

Geen woord overigens over de Franse oerrocker Johnny Hallyday in dit verband. Opvallend, want er is ooit een solide basis gelegd, maar die is kennelijk verdwenen bij de jongste generatie. ‘Wat je liever niet wilt is dat het over de hoofden van de mensen heengaat. Het is wat het is: in Frankrijk is men niet zo bekend met Americana. Dat is eerlijk gezegd soms best frustrerend. Muzikale “stijlcitaatjes” in de kleine details worden eenvoudigweg niet herkend. Het is niet anders. Daar heb ik mee te leven.’

Wat dat aangaat kan hij zich nu al verheugen op zijn komende tour die hem ook langs de erkende Americana community’s brengt in Scandinavië. ‘Het is leuk als je ook eens op dezelfde golflengte kan zitten als je publiek. Ik hoop met hart en ziel dat die optredens daar doorgaan nu met al die ellende rond het coronavirus.’ Een initiatief als roots concertserie Sugar Mountain kan hij ook erg waarderen.

Sauce Piquante is zoals gezegd een wonderlijke mix van stijlen. Waar komt die ongetwijfeld grote repertoirekennis vandaan? ‘Al vanaf mijn elfde luister ik intensief naar muziek en schrijf ik liedjes,’ verklaart hij. ‘Ik luisterde naar MC5, Stooges, Kinks, Stones, Dylan… Ook raakte ik geïnteresseerd in blues en soul. Country ontdekte ik via de gospel waar vaak countrynummers gezongen werden. Ik nam alle informatie tot me op de labels van mijn lp’s en op de hoezen. En ook via sites als Discogs kun je heel veel te weten komen over de credits van die albums, wie erop meespeelden en wie de producers waren.’

Hij begon in te zien dat alles in verband met elkaar stond. ‘Die hoezen waren heel leerzaam. Ik zag de connecties tussen studio’s en labels, zoals Muscle Shoals en Stax. Ik zag namen van producers als Chips Moman en Dan Penn, die zo’n beetje in elk genre actief waren, van soul, tot country, rock en pop.’

Zo bouwde hij zijn kennis op. En dat komt er nu uit met zijn tijdloze muziek. ‘Het geeft me inspiratie bij het schrijven van mijn muziek. Mijn streven, misschien wel droom, is om alles in één song te laten vloeien. Bijvoorbeeld: het verhalende van de country, de energie van de rock ‘n’ roll en de groove van de soul. Dat lukt natuurlijk lang niet altijd om het zo uit te kristalliseren. Dat moet ik dan accepteren. Maar ik wil absoluut geen purist zijn. Het moet echt mijn muziek zijn. Het is mijn eerbetoon aan al die stijlen.’

Met een Franse vader en een Canadese moeder heet je algauw een Frans-Canadees te zijn, maar singer-songwriter The Lawrence (24) is opgegroeid in Frankrijk en heeft veel familie in zijn tweede vaderland aan de ander kant van de wereld. Frans is zijn moedertaal, maar hij is perfect tweetalig. Anders dan bij Sugar Mountain vriend van het huis Baptiste heeft hij duidelijk - met een enkele uitzondering - gekozen voor het Engels als voertaal voor zijn rootsmuziek. ‘Engels is nou eenmaal de taal van de rock ‘n’ roll,’ zegt hij. ‘Dat wil ik graag zo houden.’ Dat mag en dat doe-ie ook heel goed.

Bovengenoemde track Petit Coeur is half in het Engels, half in het Frans. Het is de uitzondering op de regel. ‘De Engelse taal klinkt wat mij betreft gewoon natuurlijker bij deze muziek. Die Franse woorden kwamen erbij doordat ik een tijdje naar cajunmuziek uit Frans Louisiana zat te luisteren. Ik spreek geen cajun-Frans, maar dat inspireerde me tot die tweetalige tekst. Het nummer is ook swamppop geworden.’

Hoe gaat dat schrijven van zijn songs eigenlijk in zijn werk? En wie is die L. Benbouriche, die regelmatig als co-writer staat aangeduid? ‘De melodie van een song komt altijd van mezelf. Voor de teksten haal ik er tegenwoordig ook anderen bij. Dat doe ik voor het eerst op Sauce Piquante. Benbouriche? Dat is mijn vriendin Leila. Thibault schrijft trouwens ook mee.’

Het ligt in Theo’s bedoeling dat hij en zijn band in de loop van de maand mei aan het derde album gaan werken. Als alles goed is, moet dat dan eind van dit jaar gaan uitkomen. Zo ver is het nog lang niet. Eerst de kleine zaal, wind, weder en coronavirus dienende.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Alysse Gafkjen

Koop hier je kaarten voor Theo Lawrence in de kleine zaal op 3 mei.