Sugar Mountain Presents: Giant Tiger Hooch viert afscheid met minifestivalletje

Jeroen en Jort zitten aan een tafeltje in de kelder van Paradiso om hun naderende afscheid toe te lichten. Jeroen maakt een foto van de dampende rijsttafel die klaar staat voor Marco Borsato en zijn hofhouding. ‘Ik heb zojuist een appje met die foto gestuurd naar [Paradiso-programmeur] Ben Kamsma,’ zegt Jeroen met een scheve grijns. ‘Ik heb erbij gezet dat wij die ook willen op 2 januari.’ Jort bevestigt dat, watertandend.

Waarom stoppen als je er kennelijk nog zo veel lol in hebt, is de hamvraag natuurlijk.

Jort: ‘Het is zo simpel dat de tijd zijn werk heeft gedaan.’
Jeroen: ‘Alles heeft een begin en een einde. Op een gegeven moment heb je alle A2’s, A5’s en A9’s wel gezien. Vanaf nu kan het alleen nog maar slechter gaan.’

Waren jullie zo populair dan?

Ze kijken elkaar aan en werpen op dat ze wel twee platen ‘vol simpele punky blues’ hebben uitgebracht, ‘76 en Panda! Panda! Panda! en een EP. Vanuit het standpunt van kwaliteitsbewaking zou een derde album maar beter nooit kunnen verschijnen. Zit wat in. Kortom: ze stoppen op hun hoogtepunt? Zoiets! ‘We zijn 41 nu, rock ‘n’ roll is voor jonge mensen,’ voegt zanger/gitarist Jeroen toe. Of hij het meent is een tweede, want die gast is bovengemiddeld precies datgene wat hij zojuist de jeugd nog toedichtte. Maar goed, ze gaan dus stoppen. En dat gaat met een feestje gepaard. De huidige band, die ooit weleens in de dubbele cijfers kwam qua ledental, bestaat verder uit nog een gitarist, Joris, drummer Hans en bassist Simon. Wie er verder nog meer gaat meedoen, merken we die avond wel.

Hoe is het ooit begonnen? Kunnen jullie de ontstaansgeschiedenis even rewinden?

Jort: ‘We begonnen met het idee gewoon in cafeetjes te gaan spelen. Twee gitaartjes, cajónnetje erbij, klaar. Geen verplichtingen, ook niet voor het publiek. Je hoefde naar ons niet te luisteren.’
Jeroen: ‘Nee dat maakte bij ons niks uit.’
Jort: ‘Geen fuck!’
Jeroen: ‘Voor die tijd zat ik vier jaar bij [de Amerikaan] Benjamin Winter in de band. Dat was zo serieus, zo professioneel, ik had er helemaal geen plezier in. Jort en ik kennen elkaar vanaf ons zestiende, uit de tijd dat we in de Tagrijn in Hilversum hingen, blowden, skaten en naar punkrock en The Smashing Pumpkins luisterden. Siamese Dreams was echt ons album.’

Wat gaat er gebeuren na 2 januari, na het grote afscheid?

Jeroen: ‘Dat maken we pas bekend op 6 januari…’ Verder navragen is zinloos, hij houdt de kaken stijf op elkaar, al sijpelt er wat begeerte naar de rijsttafel van Marco Borsato naar buiten. De Grote Volkszanger is inmiddels aangeschoven aan de dis en laat zich niet afleiden door die twee overjarige pubers van Giant Tiger Hooch. Die twee dollen elkaar wat over hun bandkwaliteiten. ‘We zijn ontstaan uit onkunde,’ stelt Jeroen nog maar eens vast ten overvloede. ‘Nee, niet helemaal,’ corrigeert Jeroen. ‘Jort is echt een goede gitarist. Hij heeft het mij ook geleerd.’

Tien jaar is best veel voor een bandje…?

Jeroen: ‘Wacht eens… Iedereen heeft het nu wel over ons tienjarig bestaan, maar in werkelijkheid zijn het er maar acht of negen…’
Jort: ‘We ronden het naar boven af.’
Jeroen: ‘Toen we begonnen in 2009 kon je nog heel gemakkelijk optredens krijgen. Dat gaat nu niet meer zo handig voor beginnende bands. Die moeten planningen en doelstellingen voorleggen aan hun managers en boekers.’ Ze trekken een vies woord bij de gedachte alleen al. Ze zeggen ook een schurfthekel te hebben aan de ‘bobo’s en stuivergraaiers uit de muziekindustrie.’

Nederland was te groot voor Giant Tiger Hooch?

Jeroen, in het dagelijks leven ambtenaar: ‘We wilden eigenlijk alleen maar in de Randstad spelen. Maar ineens zaten we door het hele land. We gingen op tour met Cuban Heels en stonden op de Zwarte Cross. We speelden wel 60-80 shows per jaar. Da’s veel hoor voor een amateurband waarvan de leden werken en een gezin hebben.’

Gewoon een voorprogrammaatje doen dichtbij huis, na afloop snel je spulletjes inpakken en thuis op de bank gaan liggen met een biertje erbij. Groter waren hun ambities eigenlijk nooit, geven ze toe aan het einde van een decennium rocken. Repeteren deden ze gewoon op het podium. Dat ging een stuk sneller. Het risico van fouten maken, deerde hen nooit. Jort, geluidsman in de Bitterzoet, formuleert het zo: ‘Durven falen is goed voor een band. En als alles dan wél ’n keer lukt, dan is dat een gevoel dat niet te beschrijven valt.’

Gaan ze elkaar of de band nog missen na 2 januari?

Jeroen: ‘Jort zei altijd dat ik zo lang van stof was in mijn aankondigingen. Ik verloor me daar soms echt in.’
Jort: ‘Dat klopt. En dan vroeg hij mij op de terugweg of hij niet te ver was gegaan? Maar ik wist het vaak gewoon niet meer. Ik herinner me wel iemand uit het publiek die naar hem riep dat hij zijn publiek niet mocht uitschelden.’
Jeroen, tongue-in-cheek: ‘Toen riep de hele band, vijf man tegelijk: “Bek houden!” Ja, we trokken echt op als één vriendenclub. We hebben ook nooit - echt helemaal nooit! – onderling ruzie gehad.’
Jort: ‘Dat krijg je ervan als niets hoeft.’

Marco en zijn gevolg ruimen intussen af en bereiden zich voor op hun show. Wel heel professioneel en ook zonder ruzie. Twee parallelle universums, twee werelden die moeiteloos naast elkaar kunnen bestaan. Waar Borsato eens een avondje ‘downsizet’ naar de grote zaal van Paradiso, daar kiest Giant Tiger Hooch bewust voor de kleine zaal voor hun afscheid. Die past beter bij hun ambities en ‘die komt altijd vol,’ verzekert Jeroen Sugar Mountain met de nodige bravoure. Weet dus waar je je heen moet spoeden op 2 januari, als je dan nog steeds niet genoeg hebt van feesten na de drukke decembermaand en de jaarwisseling. Giant Tiger Hooch en vrienden staan garant voor een topavond, zowel boven als beneden. Zeg nou zelf: what a bill!

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor de Sugar Mountain Presents avond op 2 januari met Giant Tiger Hooch en hun vrienden van Robbing Banks, Lefties Soul Connection, The Shady Greys, The Dawn Brothers en T-99.