Quaker City Night Hawks zagen planken van nu nóg dikker kwaliteitshout

‘De aarde is plat, niet rond beweren sommige van de pot gerukte wetenschapsontkenners momenteel. ‘Texaanse rock is plat, niet rond,’ zeggen rocksceptici zonder gevoel voor verhoudingen. Zeg het niet tegen Quaker City Night Hawks die hun planken momenteel van nóg dikker kwaliteitshout zagen dan voorheen. Dat levert allerminst plattere muziek op. Integendeel: juist ‘ronder’.

Er zit zoveel meer in dan in hun oude platen. Nu helpt het ook enorm als je je platen uitbrengt op Lightning Rod, hetzelfde label als waarop country nieuwlichter Paul Cauthen zit. Voeg daarbij dat ze hun plaat hebben opgenomen in Niles City Sound (bekend van Leon Bridges’ Coming Home) met Austin Jenkins van staatgenoten White Denim, en je begrijpt dat de achteruitspiegel van hun ruimteschip is afgebroken en het vizier op de toekomst van de rock is gericht.

De basis van het QCNH-album is nog steeds jaren zeventig-rock met zuidelijke elementen erin, maar vooraf wilden ze het verder dan ooit brengen. Daar zijn ze dan behoorlijk goed in geslaagd, mag je concluderen. Ze beginnen nog vrij ‘normaal’ of in elk geval vertrouwd met Better in the Morning. Waarschijnlijk wilden ze de vaste fans niet direct verjagen. Want wat de boer niet kent, dat vreet ie niet.

Maar meteen daarna in de tweede track slaan ze toe en testen ze de loyaliteit van hun vaste volgers met de soulfunk van Suit In The Back. De tekst is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal, een van de minpunten van het bandleven on the road. Terwijl ze in de VS op tournee waren met Chris Stapleton werden ze op verdenking van drugsgebruik gearresteerd door zo’n statetrooper - mét zonnebril met pilotenmontuur én ‘Marlboro Man-snor’- op een dikke motor zoals in roadmovies. Swingend spelen ze het voorval van zich af, alsof ze een stofje van hun jas slaan.

Ze blijven on the road op de volgende track Colorado, een rockballad, waar het cleanere gitaargeluid opvalt vergeleken met de meer fuzzy sound van de eerste drie albums. Rijdend door de woestijn, staatsgrenzen passerend, beweren ze in diverse interviews ook nog een UFO te hebben gezien. Van hun vorige album El Astronauta (2016) herinneren we hun obsessie met deze thematiek. Dat is gebleven.

Er wordt net als in het verleden duchtig ouderwets gerockt. Laat daar geen misverstand over bestaan, check de opnieuw opgenomen track Fox is in the Henhouse (die al op het tweede album Honcho uit 2013 stond) en Hunter’s Moon, dat pure ‘Maiden-metal’ is. Maar Elijah Ramsey met akoestische gitaar, sitar (?) en percussie verzet de bakens naar progrock, zeker als de synthesizers ook nog eens invallen.

Het moet beluisterd worden als tweeluik met de veel hardere, wat slepende zustertrack Grackle King. Dat noemen ze zelf hun Pink Floyd-psychedelische kant. Syd Barrett kijkt tevreden toe uit de hemel. Dit is duidelijk allemaal nieuw terrein voor de band met de nieuwe ritmetanden, drummer Aaron Haynes en bassist Maxwell Smith. Benieuwd wie bij de bar daar nog overheen komt met zijn oeverloze geklets. Waag het niet eens bij de riffheavy slottrack Freedom, want de spreker van deze borrelpraat zal de volgende dag geen stem meer hebben.

Er wordt dus harder gerockt, maar ook veel gevarieerder. Tired of You Leaving is ontstaan uit hun liefde voor Afrikaanse muziek, wijlen Ali Farka Touré voorop, terwijl Pay To Play een soulful ballad is die van Toto of Foreigner afkomstig had kunnen zijn. Quaker City Night Hawks hebben al hun vooraf gemaakte beloften waargemaakt: harder, gevarieerder én beter. Wat kun je nog meer van een band verlangen?

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Quaker City Night Hawks in de kleine zaal op 4 november.