Mick Harvey bewaakt de erfenis van Serge Gainsbourg

Dankzij Arctic Monkeys recente album Tranquility Base Hotel & Casino waren de geesten toevallig net weer rijp gemaakt om eens goed te duiken in het repertoire van de verrukkelijk vuilbekkende Franse zanger Serge Gainsbourg. De inspiratie van Alex Turner lag er duimendik bovenop. Maar voor wie niet echt thuis is in de werken van Gainsbourg, is het wel een enorm uitgebreide catalogus. Dus waar moet je als beginner of late instromer beginnen? Vergelijk het met de problemen waar aankomende Dylan-geïnteresseerden voor staan.  Alleen al daarom zijn de vier delen van Mick Harvey - The songs of Serge Gainsbourg een mooie bloemlezing: Intoxicated Man (1995) and Pink Elephants (1997) – samen heruitgebracht als een dubbelaar in 2014 - Delirium Tremens en Intoxicated Women (beide uit 2016).

Als gids door de back catalogue vist Harvey altijd de mooiste krenten uit de pap. Hij geeft niettemin toe dat hij voor deel 4 ook voor hem op onbekend terrein kwam, de wat onbekendere duetten. We kennen allemaal de scabreuze wereldhit Je T’aime… (Moi non plus) in twee verschillende versies, een met ‘B.B.’ en een met Jane Birkin. Op elke schoolavond in de seventies stond deze sexy schuifelaar op de setlist van de dienstdoende DJ.

Om ons mee te krijgen op zijn tocht langs deze duetten opent Harvey met dit lied. Nú pas, op Vol. 4! Wij zouden Vol. 1 ermee begonnen zijn, maar wie zijn wij nou helemaal? Voor de verandering wordt het ‘seksvolkslied’ deze keer in het Duits gezongen. Het heet nu Ich Liebe Dich… (Ich Dich Auch Nicht) en het wordt goed heet, vooral dankzij zijn Duitse zangpartner Andrea Schroeder.

Net als de in 1991 gestorven Gainsbourg heeft Harvey een neusje voor perfect passende duetpartners. Waar de Fransman werkte met bovengenoemde topnamen en France Gall, daar heeft de Australiër in de loop der jaren als ‘tegenspeelsters’ gehad Anita Lane, Xanthe Waite en zijn eigen vrouw Katy Beale. Hun inlevingsvermogen is enorm te noemen. Niet elke track op Vol. 4 is een duet met een vrouw overigens. Hij zingt Baby Teeth, Wolfy Teeth met zijn bloedeigen zoon Solomon.

Daarnaast zingt hij ook nog eens drie songs in zijn uppie, waaronder albumafsluiter Cargo Cult, afkomstig van het Gainsbourg-album Histoire de Melody Nelson, de plaat die Alex Turner zo inspireerde bij het comebackalbum van Arctic Monkeys. Ja die Harvey weet zijn bewerkingen altijd met zorg te kiezen. De man heeft het druk, want tegelijkertijd is er alweer een nieuwe soloplaat uit in samenwerking met de schrijver Christopher Richard Barker, The Fall and Rise of Edgar Bourchier and the Horrors of War, dat past in de herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog een eeuw geleden.

Terug naar Intoxicated Women. Andrea Schroeder zingt er nog een, Striptease, een titel die zo ongeveer de belevingswereld van Gainsbourg samenvat. Voor Sensuelle et Sans Suite, gezongen met – nee: door - Lindelle-Jayne Spruit, neemt Harvey niet eens meer de moeite meer om het te vertalen. Om die ongeremde perverse geilheid van Gainsbourg op te roepen, moet sowieso het grootste probleem van dit omvangrijke coverproject zijn geweest. Hoe doe je zoiets live? Harvey is nu eenmaal geen Gainsbourg. De erfenis van Gainsbourg blijft zo in beeld voor een nieuwe generatie. Dat is de grote verdienste van Harvey met zijn project dat op 4 december Paradiso aandoet. Wie daar zijn duetpartners zullen zijn, is onbekend. Bij een eerdere gelegenheid in Nederland, in 013 in 2014 nam Janne Schra de honneurs waar.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor ‘Mick Harvey - The songs of Serge Gainsbourg’ op 4 december in de grote zaal.