Michelle David viert haar victorie

Als festivals winnaars en verliezers kennen, dan waren Michelle David & The Gospel Sessions een van de grote winnaars met hun energieke, dampende soulshow op een bloedhete zaterdag in augustus in het Amsterdamse Bos tijdens de tweede editie van Once In A Blue Moon (OIABM). Dankbaar neemt Michelle de complimenten in ontvangst. ‘Dat was ook voor mij een onvergetelijke dag,’ herinnert ze zich levendig.

‘Een van mijn beste vrienden, die ons nooit had zien optreden was er eindelijk eens bij. Voor iemand met een pacemaker was die hitte natuurlijk verre van ideaal, maar hij wás er! Vorige maand is hij overleden, maar de herinnering aan die dag blijft.’ Van de tweede show die dag ergens anders, kan ze zich niets meer herinneren - dit om aan te geven hoe belangrijk die OIABM-show voor haar is geweest.

En nu komt de band op herhaling in Paradiso drie avonden voordat het kerst is. ‘Maar het zal geen kerstshow zijn,’ waarschuwt ze bij voorbaat. Wat wél dan? ‘Een viering van het leven,’ zegt ze zonder enige aarzeling. ‘We gaan materiaal van het nieuwe album spelen. Het zal ons laatste concert van het jaar in Nederland zijn. We gaan vieren wat we allemaal bereikt hebben met z’n allen. Daarnaast vier ik hoe erg ik het leven apprecieer, nadat ik dit jaar van kanker ben genezen. De mensen zullen onze liefde voelen. Dat staat los van kerstmis. Laat iedereen het leven vieren. Elke dag! Het is het waard.’ Dat vindt zij bij nader inzien passen bij kerstmis maar ook bij het nieuwe jaar om daar op de beste manier in te stappen.

De vorige keer dat Sugar Mountain haar uitgebreid sprak – in de aanloop naar OIABM toe – noemde zij het nieuwe album al. Ze gaf Vol. 4 uit de serie als titel mee Victory! Het is bij het eerste gebleven om het karakter van de serie geen geweld aan te doen. Maar voor haarzelf is het tweede de subtitel, die alles zegt over de toestand waarin ze de teksten voor het album heeft geschreven.

Onno Smit en Paul Willemsen, beide gitaristen, tekenden weer voor de muziek, meer seventies retrosoul met een hoog Curtis Mayfield-karakter. Er staat zelfs een reggeanummer op het album, Oh My My. De plaat is niet alleen anders, rustiger, Michelle is dat zelf ook. Dat valt direct op.

‘Bij de vorige plaat, Vol. 3, ging het om de verwerking van de dood van mijn moeder. Dat is iets waarmee je hebt leren om te gaan in het leven,’ legt ze uit. ‘Maar nu werd ik door de diagnose van kanker ineens met mijn eigen sterfelijkheid geconfronteerd. Dat is echt wel even wat anders. Al mijn zintuigen schoten in de hoogste stand, kan ik je zeggen. Het is moeilijk om onder woorden te brengen.’

Dat zou je niet zeggen als je het meest opgewekte nummer van de plaat hoort: Victory! met zijn Latin-klanken is wat je noemt sing when you’re winning. Potentieel is het dé absolute floorfiller van het twaalf tracks tellende prachtalbum. De rest is zoals gezegd, veel ingetogener dan voorheen. Echt een heel mooi album is het.

Toch nog even terug naar die zwarte periode met een heel nare ziekte om te overwinnen. ‘Mensen zeiden soms tegen me dat de duivel afschuwelijke dingen doet. Maar daar had het helemaal niets mee te maken,’ protesteert ze. ‘Dit zijn gewoon rotdingen die kunnen gebeuren in het leven. Het was ook niet alleen negatief. Er zat ook een positieve kant aan. Ik ben me nu veel bewuster van mezelf en het leven.’

Dan hebben we het over die andere toon die ze aanslaat op het album. De ‘schreeuwende’ gospel zangeres zoals we haar kennen zingt rustiger, beheerster haast. Met af en toe een uithaal, dat blijft. Ze vergelijkt het met het hoe diverse zangers en zangeressen van elkaar verschillen. ‘Aretha is totaal anders dan Gladys Knight, dat hoor je zo. En Barry White en Al Green verschillen onderling ook. Ikzelf klink nu anders dan op onze oude platen,’ constateert ze. Van een shouter is ze nu meer een singer geworden.

‘Dat heeft niet alleen met mij te maken, maar zeker ook met deze fantastische band. Ze gaan op elk album voor een andere sound. Dat level ligt nu zo hoog, ik moest wel mee, of ik nu wilde of niet. Ik heb een softere kant van mezelf moeten aanboren. Nog een hele uitdaging was dat! Dat is zoiets anders dan je publiek aan hun armen omhoog te trekken. Het was een heel andere reis. Blij dat ik hem gemaakt heb. Ik heb zo’n reputatie opgebouwd van loud ’n powerful, maar ik ben nu een softere versie van mezelf.’

Bij ons vorige gesprek in mei van dit jaar vertelde ze dat ze al voor de helft klaar was met het schrijven voor het nieuwe album. Aanvankelijk was dat een zware bevalling, totdat ze ineens de teksten voor vijf nummers op één dag schreef. Precies eender ging het met de tweede helft van het album. ‘Ik was toch gestrester dan anders. Ik dacht even dat het met me gedaan was en dat ik het niet meer kon.’ Maar zie, twee snelle eindspurten en de victorie was ook daar. Scoren in blessuretijd is altijd het mooist. Ze beschouwt zich nu voor het eerst ook als een singer-songwriter in de letterlijkste zin van die term.

‘Die stress had ik met het zingen ook, maar de jongens hebben me enorm gesteund tijdens de opnamen. een paar van onze albums hebben we analoog opgenomen. Dan moet je vlot zijn, want er is maar een bepaalde hoeveelheid tape beschikbaar. Nu waren de opnames digitaal, waardoor ik de luxe had om nog wat aan te passen, als dat nodig was.’ Het resultaat is alleszins verbluffende goed én catchy te noemen.

Yes I Am, de eerste single (uit in december) van het album, is een mooie demonstratie van de ‘nieuwe Michelle’. Het nummer past goed in de ‘smooth soul’ die Durand Jones & The Indications momenteel zo goed propageren. De inspiratie voor tekst is minstens zo bijzonder. Michelle: ‘Toen ik ziek was namen er ineens allerlei mensen contact met me op, waar ik jaren niet van gehoord had. Wildvreemden ook. Het mooist was een mail van de manager van de Amerikaanse R&B-zanger Kem, die ik maar één keer ontmoet had. Zij stak me echt een welgemeend hart onder de riem. Dán zie je ineens wie je vrienden zijn.’

Michelle vindt het mooi als mensen om elkaar geven en voor elkaar willen zorgen in plaats van weg te kijken. Ze ziet er het Bijbelse verhaal van Kaïn en Abel in terug. ‘Ben ik mijn broeders hoeder?’ citeert ze Genesis 4:9, om daar volmondig op te antwoorden: ‘Yes I Am!’ Daar zijn we weer met de kerstgedachte. Vrede op aarde, lief zijn voor elkaar. Daar is niks mis mee. ‘Het is de kerstgedachte en een goed voornemen voor nieuwjaar in één.’ Ze besluit het album met de track Second Chance, een ballad waarin ze nogmaals het leven bezingt. Ze heeft een tweede kans gekregen en is daar enorm blij mee.

Michelle David & The Gospel Sessions geven al met al veel aan hun publiek. Stof om over na te denken én muziek om op te dansen. Wie wil deze victorie en de viering van het leven nou niet meemaken? Dat kan op 22 december in de grote zaal. Daarna wachten we geduldig op de release van Vol. 4 in maart.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Michelle David & The Gospel Sessions in Paradiso op 22 december.