Michelle David & The Gospel Sessions dopen ons in het OIABM-bosstroompje

Vijfentwintig jaar geleden kwam Michelle David naar Nederland om in diverse musicals (The Sound of Motown, Glory of Gospel en Mahalia) van producent Henk van der Meyden te zingen. Jawel dat is dezelfde Henk die jarenlang door geheel links Nederland werd verketterd vanwege zijn roddelrubriek Privé in De Telegraaf. Aan de linkerkant van de muziekscene hadden ze wel wat beters te doen dan af te geven op roddelaars. Daar zong Michelle zich bij een show in het Vondelpark in de kijker van Lefties Soul Connection.

‘Ze vroegen me om eens te komen jammen in hun oefenruimte. Dat duurde nog heel lang, voordat dat van de grond kwam,’ zegt Michelle lachend. ‘Maar toen het eindelijk zo ver was, stopten we al na drie minuten. We keken elkaar aan. Wow, het ging zo goed. What the heck is happening? Het volgende moment zat ik vijf jaar bij hen. We hebben samen heel veel shows gedaan.’

In de begintijd in Nederland forensde ze nog op en neer naar Amsterdam vanuit New York. ‘Maar ik had besloten te blijven,’ blikt Michelle nu terug. ‘Ik had al een heel goed gevoel bij Amsterdam bij de eerste keer dat ik uit het vliegtuig stapte. Ik wist ook meteen dat ik hier succesvol zou worden. Die stad heeft mijn hart gestolen.’ Ze kan het ook niet beter uitleggen, verontschuldigt ze zich. Stad, land en band hadden een bepaald soort vibe die haar direct aansprak. ‘Ik voel me hier net zo thuis als in New York.’

Na een paar jaar in Nederland kwamen Onno Smit en Paul Willemsen, beide gitaristen van The Lefties (maar ook van Beans & Fatback) met een voorstel voor een leuk project. ‘Waar ze het tegen mij over hadden was The Gospel Sessions. Die naam was er nog niet. Ook de uiteindelijke vorm was nog niet helder,’ herinnert Michelle zich nog goed. ‘Het ging om een serie platen rond gospels met steeds wisselende zangers of zangeressen. Maar na de eerste, Vol. 1, hielden ze aan mij vast. Ze wilden niet te veel knoeien met hun formule. Dat was natuurlijk precies zoals ik het in mijn hoofd had, haha.’

Voor Sugar Mountain loopt ze even het hele rijtje tot nu toe af vanaf Vol. 1 tot en met Vol. 3 en verklaart ze de ontwikkeling die het project heeft doorgemaakt. Michelle: ‘Deel 1 [2015] moest heel erg stripped down klinken: mijn stem tegenover hun gitaren met soms wat bas, drums of washboard. Voor de jongens was het een test of dat de essentie van gospel zou kunnen bovenbrengen. Plaat 2 [2016] beschouw ik tekstueel als de story of my life. Mijn leven trekt er tamelijk chronologisch voorbij in die tracks.’ Voor album 3 gaat ze er even goed voor zitten, want die gaat haar het meest aan het hart.

‘Die derde [2017] is de beste, de grootste,’ vindt ze. ‘De band experimenteert daar met andere beats en stijlen. Ikzelf was geïnspireerd door de recente dood van mijn moeder. In het vliegtuig terug begon ik al te schrijven. Dat hele album is mijn rouwverwerking. Ik stopte alles in dat album. Met gospel kun je ook niet liegen.’ Gospel vertegenwoordigt voor haar de waarheid in al zijn eerlijkheid. Meer is het niet.

Komt er ook een Vol. 4? Jazeker! En ze zitten al helemaal in het schrijfproces. ‘Het wordt weer heel anders,’ kondigt ze plechtig aan. ‘Het is meer retrosoul, de sfeer van Isaac Hayes en Bobby Womack in de jaren zeventig. Er zijn al vijf nummers af. Er moest alleen alweer iets heftigs gebeuren. Ik kreeg te horen dat ik kanker had en geopereerd moest worden. Daar ben ik goed uitgekomen. Vandaar dat Vol. 4 als [sub]titel Victory gaat meekrijgen. Alle nummers gaan over persoonlijke triomfen. Ze schreven zichzelf.’

De diagnose van haar ziekte vernam ze in februari van dit jaar. Op Bevrijdingsdag vond haar uiteindelijke victorie plaats door weer groots op te treden op het 5 mei-concert op de Amstel in aanwezigheid van Koning en Koningin. Op een minder gelukkige dag tijdens haar ziekte begon ze te schrijven aan de nieuwe plaat. ‘Ik werd op een dag al om zeven uur ’s ochtends gebeld door het ziekenhuis dat een onderzoek die dag niet doorging, omdat bepaalde resultaten nog niet binnen waren. Het ging mij niet om die mededeling zelf, maar wel om de gortdroge manier waarop het me verteld werd. Ik schreeuwde het uit van frustratie. Maar de volgende dag herpakte ik mezelf en schreef de tekst van vijf nummers in één keer. Mijn man vroeg of ik niet even wilde pauzeren, maar dat wilde ik niet. Anders zou ik het kwijtraken.’

Je zou bijna stoppen met albums opnemen als dat elke keer met zulke tegenspoed gepaard gaat. ‘Een toekomstige Vol. 5 kan dan maar beter een Best Of worden,’ zegt ze gevat. ‘Ik moet er wel bij zeggen dat ik Vol. 3 en Vol. 4 weliswaar in pain heb gemaakt, maar het is niet zo dat ik daar klink als iemand die voortdurende pijn heeft. De mensen dansen erop, dus die opbeurende kant zit er zeker ook in. My pain is their joy, zou ik het willen noemen. Mijn dochter zingt momenteel in de Tina Turner musical in Duitsland. Tina zelf zei over haar pijn: “I turned poison into medicine.” Beter kun je het toch niet verwoorden?’

Toch zou ze het prettig vinden als mensen haar boodschap toch een klein beetje oppikken. ‘Het is geweldig dat mensen er met hun voeten op mee tikken, maar ik vind het mooi als ze het minstens nog een week met zich meedragen. Ik hoor zo vaak dat we zo swinging zijn, maar dan mis je wel de boodschap. Music heals the heart and soothes the soul.’ Zo’n mooie zin wil je gewoon niet vertalen.

Muzikaal slaat het komende album, dat pas eind van dit jaar gaat uitkomen bij Excelsior, nieuwe wegen in. ‘Meer seventies retrosoul dus,’ herhaalt ze. ‘Ik vind het ongelofelijk waar Onno en Paul de kennis van al die genres vandaan halen. Hun muziek heeft als extra bijkomstigheid dat het perfecte muziekeducatie is. Misschien weten ze er zo veel van, omdat ze afstand hebben tot de originelen, terwijl ik er altijd middenin zat.

'Als ik de nieuwe tracks hoor, dan denk ik automatisch aan de film Claudine [1974] met de soundtrack van Gladys Knight & The Pips, die geproduceerd werd door Curtis Mayfield. Die plaat heb ik zo vaak gedraaid in mijn leven. Nog elke keer als ik hem draai, moet ik huilen. Zo mooi is die. Ik zie dan ook die hele periode voor me. Wat ik aanhad toen ik ‘m voor het eerst hoorde, wat voor weer het was… Ik zie mijn moeder voor me en mijn tante, ik hoor de ijscoman met zijn kar door de starten gaan…’

Michelle David & The Gospel Sessions hebben al op heel wat festivals gespeeld, van Paaspop tot het grote Pinkpop in 2018. ‘Dat was geweldig, maar je hoort er ook te staan als band in een kleine zaal. Vlak na Pinkpop stonden we in zo’n kleinere zaal, maar evengoed ging het dak eraf. Het is naar mijn idee de taak van de artiest om het publiek te dienen, of ze nu met velen zijn of juist niet. In Frankrijk sprak ik na afloop van zo’n kleine show een vrouw die tegen me zei: “Jullie zorgen ervoor dat we ons groot voelen.” Is dat niet schitterend uitgedrukt?’ Dat is het zeker. Reken maar dat we ons weer allemaal groter zullen gaan voelen na de show van Michelle David & The Gospel Sessions op het Sugar Mountain-podium OIABM op 25 augustus in het Amsterdamse Bos. Take us to the river, Michelle and wash us down!

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Jonathan Hielkema

Koop hier je kaarten voor Once In A Blue Moon in het Amsterdamse Bos op 25 augustus.
Koop hier je kaarten voor Michelle David & The Gospel Sessions in Paradiso op 22 december.