Er lijkt niet zo gek veel gebeurd te zijn sinds het laatste bezoekje van Luke Winslow-King aan Paradiso vorig jaar september. Voor zijn rentree, ditmaal in de kleine zaal op 17 september, bespeuren we welgeteld één nieuw nummer. Laat dat nou net zijn versie van de klassieker Going to New Orleans zijn. Dat is handig voor late zijinstromers, want deze cover is exact de opsomming van ’s mans talenten in een notendop. Hij is bluesy, jazzy en schuwt de Afrikaanse oorsprong van deze stijlen ook niet. Alles zit in die ene track samengebald. Echt inluisteren kun je toch het beste met zijn laatste album Blue Mesa uit 2018.
De laatste jaren meer elektrische blues
Blue Mesa was de bestendiging van Winslow-Kings meer op elektrische blues georiënteerde muziek sinds voorganger I'm Glad Trouble Don't Last Always zijn grote ‘echtscheidingsplaat’ uit 2016. Op zijn oudere platen, bijvoorbeeld The Coming Tide (2013) was hij veel meer actief binnen het New Orleans jazz stramien, compleet met blazers die zo van de straat in ‘the crescent city’ leken te komen. Een beetje vergelijkbaar met wapenbroeder Pokey LaFarge eigenlijk.
Je kunt zijn hele oeuvre feitelijk zo opdelen in twee periodes: de meer op N.O.-gerichte platen met een rijke variatie in genres en de meer op de hardere blues geconcentreerde albums, zoals de laatste twee.
Dat eerstgenoemde stijltje heeft hij de laatste jaren helemaal losgelaten en ook de country-invloeden zijn verdwenen op een toefje na in slottrack Farewell Blues, een ode aan zijn vader. Tegenwoordig heet dat dan dat de artiest ‘meer gefocust’ is. In elk geval valt hij zo voor label Bloodshot Records beter te marketen dan als een man van diverse stijlen, wat vaak toch een beetje uitdraait op ‘vleesch nog visch’.
Terug naar New Orleans stijl?
Niet dat dat bij ‘LWK’ het geval was hoor, maar een duidelijke labeling als bluesartiest scheelt natuurlijk wel. Met dat tussendoortje (géén ‘previously unreleased track’), dat speciaal voor zijn optreden op het beroemde New Orleans Jazz & Heritage Festival dit voorjaar opgenomen cover van Going to New Orleans, lijkt dat idee toch weer een beetje te zijn losgelaten. Het blijft allemaal bij gespeculeer en we hebben het uiteindelijk maar over één schamel liedje als bewijsstuk. Maar het is verleidelijk om er bij gebrek aan meer weer een nieuwe koers in te zien, of op z’n minst een kleine verlegging van het parcours.
Toeren op Blue Mesa
Het is sowieso minder hard dan bijvoorbeeld het titelnummer van I'm Glad Trouble Don't Last Always waar de ‘verharding’ begon, of dan Leghorn Woman op Blue Mesa. Going to New Orleans is typisch New Orleans, bluesy, jazzy en soulful met ook puur Afrikaanse accentjes in het gitaarwerk. Het sluit meer aan bij Chicken Dinner op Blue Mesa, het album dat zo te zien in de media nog steeds gepromoot wordt bij zijn huidige tour. Alhoewel het natuurlijk nog wel erg vroeg dag is om van een (her)nieuw(d)e richting te mogen spreken. Maar het zou kunnen dat hij als voormalige inwoner van New Orleans zijn vroegere stijl toch weer wat meer is gaan omarmen. Die combinatie van genres zou tot een interessant nieuw zevende album kunnen gaan leiden, maar zo ver is het nog lang niet kreeg Sugar Mountain te horen bij navraag.
I'm Glad Trouble Don't Last Always
Verleden als straatmuzikant
Spitwerk op internet levert op dat Luke Winslow-King zijn keuze voor Going to New Orleans helder toelicht. ‘Het is een song die ik geleerd heb in mijn tijd als straatmuzikant in New Orleans,’ zegt hij. ‘De oudste versie die ik kon vinden, was die van Babe Stovall. Babe was een beruchte straatartiest in de jaren '60 en '70. Zijn originele versie had als titel G’wine to New Orleans.’ Winslow-King voegde er ook nog wat eigen woorden aan toe.
De gitarist die zo mooi haast Afrikaans ‘priegelt’ op de vierkante millimeter is andermaal de Italiaanse maestro Roberto Luti, die al enige jaren in zijn band speelt. Hoe dan ook, het is een ‘spraakmakende’ versie, want we speculeren er nu al een paar alinea’s over. Allemaal interpretatie hè?
Chicken Dinner
Verwachtingen uitspreken
Maar kun je op basis van dat ene lied werkelijk iets zeggen? Nee toch? Of wel? Maar het houdt er wel de spanning in. Het is altijd leuk om vlak voor een show je verwachtingen uit te spreken. Een jaar geleden tijdens het Sugar Mountain Presents weekend in Paradiso opende Winslow-King de zondagavond, toch een beetje een ondankbare taak. De grote zaal was nog druppelsgewijs aan het vollopen. Nu bij zijn terugkeer via New Orleans in de kleine zaal op 17 september kan hij de volle aandacht opeisen.
Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Victor Alonso
Koop hier je kaarten voor het optreden van Luke Winslow-King op 17 september in de kleine zaal.
Lees hier het blog dat we verleden jaar publiceerden over Luke Winslow-King.