King is een echte blues achternaam. Zou Luke Winslow-King daarom steeds bluesier zijn geworden op zijn laatste twee platen? Op zijn vorige plaat I'm Glad Trouble Don't Last Always was hij ook nog eens hartstikke blue vanwege een echtscheiding. Zo te horen op sommige tracks op de net uitgekomen opvolger Blue Mesa, zijn zesde in totaal en de vierde op Bloodshot, heeft hij die episode nog altijd niet geheel verwerkt. Verder is de mood beslist meer upbeat en de muziek zelf veel meer elektrisch dan voorheen. Op 1 september staat Luke-Winslow-King op de eerste avond van het Sugar Mountain Presents-weekend met verder Ben Miller Band, David Ramirez, Joshua Hedley en Gretchen Peters.
Nieuw geluid
Onze ambassadeur Jan Jansen is razend enthousiast over het nieuwe album van Luke Winslow-King. ‘Zijn muzikale urgentie heeft hem gedwongen een nieuw authentiek geluid te creëren. Prachtig!’ schreef hij als commentaar bij zijn maandelijkse lijstje. Jansen heeft volkomen gelijk. Het ís anders. En het ís urgent. De nummers zijn duidelijk wat meer blues-georiënteerd, terwijl jazz en country-invloeden goeddeels verdwenen zijn. Vooruit, op de slottrack Farewell Blues, een ode aan zijn vader, is nog ‘n snufje country.
Met schrijfpartner ‘Washboard’ Lissa Driscoll
Luke Winslow-King, oorspronkelijk afkomstig uit Michigan, woont al vijftien jaar in New Orleans. Daar is hij ooit min of meer per ongeluk blijven hangen nadat de bandbus vol instrumenten en apparatuur onder zijn kont vandaan werd gejat. Zo werd de Crescent City onderdeel van zijn muziek. Gospel, jazz, blues, soms meer, soms minder. Door de jaren heen is hij mooie samenwerkingen aangegaan, onder meer met de enige echte ‘night tripper’, Dr. John. Op Blue Mesa staan twee co-writes met de verleden jaar aan keelkanker overleden lokale heldin ‘Washboard’ Lissa Driscoll: de met een heerlijk, door Mike Lynch bereid, Hammond-sausje overgoten albumopener You Got Mine en het frivole met knallende blazers opgetuigde Chicken Dinner. Bijzonder N.O. die laatste! Het hese stemgeluid van ‘LWK’ zelf en de slidegitaar van zijn Italiaanse buddy Roberto Luti maken van de titeltrack een ware gebeurtenis.
De plaat is deels ook opgenomen in Toscane, want de maker ziet zichzelf als iemand die Born To Roam is. Het nummer met die naam, dat getuigt van weinig zitvlees en veel rusteloze reislust bij Winslow-King, heeft de urgentie waar ambassadeur Jansen daar zo even op doelde. Het op een vuig rockende Stones-achtige slaggitaar gebouwde nummer eist je volledige aandacht op. Je kunt er inderdaad niet omheen.
You Got Mine
Nog altijd blue
De vroegere mevrouw Winslow-King kan er waarschijnlijk ook niet omheen, zeker niet als ze hem net zoals wij hoort zingen: ‘Broken hearts, wish and wonder, wonder why, we had to say goodbye.’ Nee, onze Luke is nog steeds niet geheel over zijn verdriet heen, zelfs niet na een hele break-up plaat eraan te hebben gewijd op zijn vorige album. Op tracks als Thought I Heard You en Better For Knowing You horen we hem nog even doortreuren met zinnetjes als respectievelijk ‘Thought I heard you say goodbye. Thought I heard you maybe tell some lie’ en ‘If I could change time. I would fix things together so you were mine.’ Gelukkig laten de andere songs zien dat het toch wel weer de goede kant opgaat met zijn humeur. Mocht ze zich nog zorgen om zijn gemoed maken, dan kan zijn ex hier toch troost in vinden.
Meer elektrisch
De elektriciteitsrekening is vast omhooggegaan in huize Winslow-King, nu hij op zijn laatste twee platen minder akoestisch speelt. Het gebruik van meer elektriciteit komt een track als Leghorn Women zeer ten goede. Alsof hij ineens de weg inslaat waarheen de mannen van ZZ Top de zo begeerde sleutels van hun bizarre limousine hebben geworpen. Dat is echt lekker rocken met fantastisch hakkelend sologitaarwerk.
King is een echte blues achternaam. Zou Luke Winslow-King daarom steeds bluesier zijn geworden op zijn laatste twee platen?
Bloodshot artiest
Al geruime tijd zit Winslow-King op Bloodshot Records. In de begindagen van dat roemruchte label zou je een type als hem daar nooit verwacht hebben aan te treffen. Waar het label van alt.country geleidelijk aan wat meer verschillende genres is gaan doen, daar is hij de laatste twee albums, maar vooral op Blue Mesa, zijn muziek juist iets meer gaan vernauwen naar op blues geïnspireerde muziek. De N.O. jazz van zijn oudere werk is nu echt weg bijvoorbeeld. Ook horen we nog maar heel lichtjes country-invloeden, op After The Rain waar country en blues versmelten, en zoals hierboven reeds gesignaleerd, op slottrack Farewell Blues. Gospel toch ook een wapen van New Orleans duikt op op Break Down the Walls.
Laissez les bons temps rouler
Toch is ook een voornamelijk bluesy Winslow-King passend bij de traditie van zijn woonplaats. Gasten als Mason Rufner in het verleden wisten evengoed te rocken en rollen. ‘Laissez les bons temps rouler, let the good times roll,’ heet dat daar. Laten we dat dan maar doen op de openingsavond van het Sugar Mountain Presents weekend op 1 september. En als het bevalt, dan gewoon de volgende avond weer.
Tekst door: Robbert Tilli
koop hier je kaarten voor het optreden van Luke Winslow-King op 1 september.