Asleep at the Wheel houdt Western swing al ruim een halve eeuw springlevend

Asleep at the Wheel bestaat officieel al sinds 1970. Oorspronkelijke uitvalsbasis is Paw Paw, West Virginia, een plaatsnaam die klinkt als een verdwaald pistoolschot in een western. Maar voor kogels zijn ze veel te vreedzaam. Naar Vietnam gaan deze hippies niet. Nee, op advies van Willie Nelson verhuizen ze al spoedig naar Austin, Texas. Wie weleens op het South by South West (SXSW) festival is geweest, weet dat deze universiteitsstad muziek ademt. In de vroege jaren zeventig is dat nog vooral rootsmuziek, dus ook de voor die progressieve tijd redelijk ouderwetse Western swing, die Asleep at the Wheel speelt. Tegenwoordig is er elk denkbaar genre te horen.

De band krijgt media-aandacht als Van ‘The Man’ Morrison in een zeldzame aardige bui hun naam laat vallen in een interview. Dan breekt er een bloeiperiode aan, die aanhoudt tot de start van het volgende decennium. Het derde album Texas Gold uit 1975 met daarop de countryhit The Letter That Johnny Walker Read geldt als een regelrechte klassieker in het genre. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hun 26 albums in totaal, inclusief compilatie- en live albums, elkaar niet zo gek veel ontlopen. Oprichter Ray Benson, 73 jaar als hij in Paradiso staat en de enige constante factor in de bandhistorie, is nogal stijlvast te noemen.

De band kent ook mindere tijden, waaronder een langere periode zonder platendeal in de jaren tachtig. De band is ook een heuse duiventil met ontelbare in- en uitgaande bandleden. Sommigen van hen spelen op geen enkele plaat mee. Opvallend: zangeressen Jann Browne en Rosie Flores, in de jaren negentig regelmatig in ons land te zien, maken ook een tijdje deel uit van de live band. Denk nu niet dat Ray Benson een soloartiest met band is. Asleep at the Wheel is altijd een echte band geweest. Zíjn band. Benson zou ook wel gek wezen om zo’n sterke ‘merknaam’ op te geven.

Dat hebben plaatsgenoten, rhythm ‘n’ bluesband The Fabulous Thunderbirds ook nooit gedaan, ondanks soloplaten van hun enige overgebleven oerlid, Kim Wilson. Wie de personeelslijst van beide bands door de jaren heen bekijkt – die leest als de complete Who’s who in Austin? – ziet tamelijk verrassend maar één muzikant, die voor allebei heeft gespeeld, drummer Fran Christina (1978-1981).

Leuk om te horen is, dat een aantal van deze voormalige bandleden acte de présence geeft op het jubileumalbum Half a Hundred Years (2021). Zangeres Chris O'Connell, bandlid van 1970 tot en met 1986, duikt ineens op op de track Bump Bounce Boogie, net als medeoprichter LeRoy Preston (1970–1978) op de niet stuk te spelen evergreen (Get Your Kicks on) Route 66.

Als volbloed-Texanen mogen vrienden Willie Nelson en Lyle Lovett natuurlijk niet ontbreken op de gastenlijst voor dit jubileumalbum. En een project als dit is nooit compleet zonder de Queen of country Emmylou Harris, die uiteraard van de partij is. Katie Shore, zangeres (én fiddle-speelster) in de huidige bezetting doet overigens bepaald niet onder voor al die beroemde gasten. Vreemd genoeg ontbreekt Texaan Dale Watson, ook een graag geziene gast op de Nederlandse podia, op deze plaat. Een piepklein smetje, en dat terwijl ze ooit samen het duo-album Dale & Ray hebben gemaakt.

Te verwachten valt dat de meeste tracks van Half a Hundred Years deel uit zullen maken van de live set in Paradiso. Dat belooft dan een heel leuk avondje te gaan worden. Benson beweert dat het podium de plek is waar de band - in welke line-up dan ook - het beste uit de verf komt. Wie vóór de aanschaf van een kaartje voor de show in Paradiso het bewijs geleverd wil zien: check de video’s.

Denk niet dat de albums niets voorstellen. Integendeel, hun back catalogue is juist bijzonder interessant te noemen. Texas Gold is al genoemd. Maar vlak ook niet de drie (!) tribute albums uit voor Bob Wills, de aartsvader van de Western swing. Still the King: Celebrating the Music of Bob Wills and His Texas Playboys (2015) sluit de rij van dit drieluik. Meer nog dan het nieuwe album is het een plaat vol met markante gasten, behalve de usual suspects als wederom Willie, Merle Haggard en George Strait ook The Avett Brothers, Amos Lee en Old Crow Medicine Show. Die plaat is wel de gang waard naar de merchandise-tafel na afloop van het concert van deze veelvoudig Grammy-winaars.

Asleep at the Wheel, kortweg AATW, is dus uitgegroeid tot een instituut. De Western swing, waar country, jazz en blues samenkomen, is bij hen in goede handen. Live zijn ze zoals gezegd op hun best en er is geen geldig excuus te bedenken om deze kans aan je voorbij te laten gaan. Zo vaak komen ze immers niet naar ons land in die ‘halve honderd jaar’ dat ze al bestaan. De laatste keer is op Tuckerville (bij Enschede) in 2019 geweest. Dus dat mag wel weer eens een keer.

Door Robbert Tilli.

Op woensdag 17 juli 2024 geeft Asleep at the Wheel een concert in Paradiso. Klik op onderstaande link om tickets te kopen.