De beste plaat om soulkickers mee op het verkeerde been te zetten bij een popquiz is Half Mile Harvest van The Teskey Brothers. Maak ze wijs dat het hier onuitgebracht betreft van ‘Otis die dood is’, en tien tegen een dat ze je nog geloven ook. Ze zullen het schaamrood als nooit tevoren op de kaken krijgen als ze horen dat het vier ‘bleekscheten’ from down under betreft. Live in ‘t Zonnehuis op 5 februari kunnen ze niemand meer zo in de luren gaan leggen, hooguit ons laten verbazen ze dat ze op het podium nóg beter zijn dan in de studio.
Smeuïg tot op de bodem
Soulpastiches zijn van alle tijden natuurlijk, maar zelden zo doorleefd en goed in de uitvoering als bij The Teskey Brothers. De gebroeders Teskey, zanger-slaggitarist Josh (30) en leadgitarist Sam (29), sleutelen al levenslang aan hun muziek om het zo goed te krijgen. Drummer Liam Gough en bassist Brendon voegen zich naadloos bij de bruvva’s Teskey. Sam en Brendon verdienen ook nog eens de credits als producers van deze karaktervolle soulplaat, die ‘smeuïg is tot op de bodem’, zoals dat vroeger heette. Dat dat in die tijd op een pindakaasmerk sloeg, zullen we hier maar even buiten beschouwing laten. Maar smeuïg is ie!
I Get Up
Eigen werk
Ze komen nog met piekfijn eigen materiaal ook. Een kleine disclaimer op dit punt niettemin: dan hebben we het wel over de (her)uitgave van Half Mile Harvest op Glassnote (VS) en op de legendarische Decca-labelimprint (Europa en Verenigd Koninkrijk). Op de oorspronkelijke op hun eigen label uitgebrachte plaat prijkt nog de Billy Myles cover I Love a Woman. Daar moeten we het nu dus even zonder stellen.
‘Die plaat ken ik…,’ zegt de popquizdeelnemer aarzelend, uit angst als gebrekkig kenner te worden ontmaskerd. Tóch is zo’n uitspraak echt geheel wat anders dan te zeggen: ‘Dat heb ik eerder gehoord.’ Dat klinkt al een tikkeltje badinerend. Vooral als daar nog de woorden ‘maar dan beter’ aan toe worden gevoegd. Want dat is nou nét de clou: het ís namelijk niet slechter wat The Teskey Brothers doen. Het is verbijsterend wat ze laten horen. Het is feitelijk net zo sensationeel goed als The Black Crowes toen die debuteerden, maar bij de Teskeys is het meer soul dan rock. Verder is het vergelijkbaar knap gedaan.
Pain and Misery
Als onbekend werk van Otis
Albumopener Crying Shame klinkt alsof er ergens in het zuiden van de VS eens goed achter de plinten is geveegd en er onbekend werk van Otis is gevonden. Ben je daar amper van bijgekomen, dan zit je in track 2 Say You’ll Do in een ‘outtake’ van James Browns It’s A Man’s World. Niets van waar, het zijn The Teskey Brothers. Hoed af voor deze gasten, die ook nog eens kunnen arrangeren als de besten. Blazers en strijkers worden ingepast zoals talentvolle jeugd bij een geolied sportteam. Alles werkt hier. Schijnbaar moeiteloos, maar vergis je niet. Hier zitten de beroemde 10.000 uren echt dik in.
Crying Shame
Ook een beetje J.J. en Tony Joe
Niet overal is het soul en R&B wat de klok slaat. Op Shiny Moon worden de herinneringen aan J.J. Cale en Tony Joe White met veel respect tot leven gewekt. Nog maar een maandje wachten en we kunnen deze gasten live gaan zien, op 5 februari in ‘t Zonnehuis. Jammer eigenlijk voor late ontdekkers, dat het al uitverkocht is. Schrijver dezes merkt het ook eigenlijk net pas aan het eind van z’n stuk. Troost je dan met de gedachte dat in dat geval de ervaring leert dat een terugkeer meestal snel op de agenda staat.
Tekst door: Robbert Tilli
NB: Dit concert op 5 februari in ’t Zonnehuis is inmiddels uitverkocht. Op onze Facebookpagina wordt nogal eens een ticket aangeboden via het betrouwbare TicketSwap-systeem.