Het is niet onopgemerkt gebleven; The Notwist brengt sinds een half jaar weer nieuwe nummers uit. De geliefde Duitse indieband kondigde daarmee het eerste album in zes jaar tijd aan. De broers Markus en Micha Acher en bandleden bleven zichzelf de afgelopen dertig jaar telkens vernieuwen en zochten voor elk album het avontuur op. Dat is met het nieuwe album ‘Vertigo Days’ niet anders, bewijzen ook de recent uitgekomen singles. “It’s a new twist on The Notwist”, zegt Markus dan ook.
Heimwee
Voor wie een licht gevoel van heimwee heeft naar de sfeer van het doorbraakalbum ‘Neon Golden’ uit 2002, komen de nieuwste singles in 2020 als geroepen. Afgelopen zomer maakte de band plotseling een comeback met ‘Ship’, een hypnotiserend nummer met een voortstuwende beat en dub-elementen. Toch wordt al snel duidelijk dat The Notwist niet helemaal als zichzelf klinkt. Niet de vertrouwde leadvocalen van Markus zijn te horen, maar in plaats daarvan hoor je Saya (Tenniscoats) in het Japans zingen.
The Notwist
The Notwist: Ship (feat. Saya of Tenniscoats)
Andere talen en stemmen
Dat is precies wat ‘Vertigo Days’ onderscheidt van de voorgaande platen. “We wanted to question the concept of a band by adding other voices and ideas, other languages”, zegt Markus over het ontstaan van het nieuwe album. En ja hoor, de band heeft een blik met gastmuzikanten opengetrokken. Zo is experimentele jazzmuzikant Ben LaMar Gay te horen op ‘Oh Sweet Fire’, waarvoor hij niet alleen diverse instrumenten bespeelde, maar ook de tekst schreef. Dat The Notwist een voorbestemde match is met de Argentijnse cult-muzikant Juana Molina, blijkt uit het percussiegedreven en Spaanstalige nummer ‘Al Sur’. En dan staan er ook nog eens samenwerkingen met Angel Bat Dawid en Zayaendo op de plaat.
The Notwist
The Notwist: Al Sur (feat. Juana Molina)
Notwist-signatuur
The Notwist is hoe dan ook een geval apart. De eigenzinnige band maakte in hun langlopende carrière een belangrijke ontwikkeling door voordat ze hun doorbraakalbum ‘Neon Golden’ in 2002 releaseden. De indierock met elektronische elementen op deze vijfde plaat was ten tijde van het debuutalbum namelijk nog nergens te bekennen. Integendeel: hun zelfgetitelde debuut uit 1991 was een pure gitaarplaat met invloeden van punk en post-hardcore. Sindsdien is hun geluid constant in ontwikkeling, maar wel altijd direct herkenbaar dankzij de onmiskenbare Notwist-signatuur. Dat is in de basis indierock met uitstapjes naar elektronica, maar ook de invloeden van jazz, grunge en hiphop duiken steeds weer op.
The Notwist
The Notwist - Pilot
Uitstapjes
Na het debuut liet The Notwist dat pure gitaargeluid met elke plaat meer achter zich, om geleidelijk steeds een stukje richting indie-elektronica op te schuiven. De eerste elektronische elementen werden hoorbaar op het derde studioalbum ‘12’ en op de opvolger ‘Shrink’ werden synths en drumsamples definitief omarmd. Op de daaropvolgende klassieker ‘Neon Golden’ vallen alle puzzelstukjes samen. The Notwist implementeert de nieuw opgedane invloeden op z’n allermooist in hoogstandjes van liedjes als ‘Pick Up The Phone’, ‘Consequence’ en ‘Pilot’.
Als ‘Vertigo Days’ inderdaad kan tippen aan de magie van ‘Neon Golden’, komen wij de lockdown met gemak door. Het album verschijnt op 29 januari 2021 via Morr Music.
Foto door: Johannes Maria Haslinger
Tekst door: Katja Hagenbeuk
The Notwist - Vertigo Days
Foto: Johannes Maria Haslinger
Tekst: Katja Hagenbeuk