The Milk Carton Kids schroeven hun ambities op

All the Things That I Did and All the Things That I Didn’t Do, dat is wel erg lang voor een plaattitel. Daarmee steken ze Arctic Monkeys met hun legendarische debuut Whatever People Say I Am, That's What I'm Not uit 2006 naar de kroon. Waar je onwillekeurig ook aan moet denken, zodra je het album gaat draaien, is aan ons eigen Tangerine. Net als de gebroeders Sander en Arnout Brinks, ambassadeurs van Sugar Mountain, op een gegeven moment bandalbums gingen maken na een hele serie ‘mannen met akoestische gitaren’-platen, doen Kenneth Pattengale en Joey Ryan dat nu ook. Voor hen is het de eerste keer. Maar met producer Joe Henry erbij is dat klusje opmerkelijk goed en smaakvol geklaard.

Het is nu ook weer geen muzikale aardverschuiving. Maar het is wel degelijk anders. Dat lijken ze al te willen uitdrukken met de titel van de openingstrack Just Look at Us Now. Die veilen we eventjes bij tot Just Listen To Us Now. Wat we horen, klinkt ons bekend in de oren, maar is nu gestut door cello en lap steel. De klank van hun muziek is aanmerkelijk verrijkt met deze instrumenten. De droefheid die je voelt bij het onderwerp dat behandeld wordt in Nothing Is Real, namelijk de nadelige kanten van moderne technologie, wordt stijlvol gecounterd door het arrangement met piano en percussie. Naar mijn idee is Mourning In America het fraaist opgetuigd van alle twaalf tracks in totaal. Het baadt in de violen.

Hun wapen, de harmonievocalen, maakt de single Younger Years zo genietbaar. You Break My Heart is een zacht deinend walsje met een droevige boodschap van hartzeer. Het omgekeerde is moeilijk voorstelbaar bij deze twee melancholici. Je zou ze bijna eens willen uitdagen een nummer te schrijven waarin de gebruikelijke tristesse omslaat in euforie zoals bij Simon & Garfunkel, maar dat zit er niet in.

Echte muzikale ambitie komt naar boven bij One More for the Road, dat als eerste track werd vrijgegeven. Dat nummer is tien minuten (!) lang, misschien gebruikelijk in progrock maar niet in folk. De vraag is of het werkt? Jazeker, dit nummer ongeveer halverwege de plaat klinkt al een soort muzikale beginselverklaring. De heren willen eens iets anders proberen. Ze komen in de buurt van het bijna uitgestorven muzikale fenomeen van de suite, een compositie bestaande uit meerdere delen. Wie daar meer over wil weten, moet maar eens college lopen bij ‘popprofessor’ Yorick van Norden, labelgenoot van Tangerine bij Excelsior. Hij kan je hier echt alles over vertellen. Bijzonder boeiend voor de belangstellenden. De nieuwe plaat van The Milk Carton Kids is het bestuderen ook meer dan waard.

Waarom de muziek van Pattengale en Ryan onder indiefolk gerekend wordt, is niet echt duidelijk. Het is indie omdat ze onafhankelijk opereren en het is folk omdat het… nou eenmaal folk is. Maar modern en daarom indie? Niet echt. Het is muziek gebaseerd op eeuwenoude tradities. Hooguit is de thematiek die van onze tijd. Aansluiting bij jonge mensen is gauw gevonden, omdat ze zelf ook nog jong zijn. Wie live graag de aangeklede versies van het album had willen horen, moeten we teleurstellen. The Milk Carton Kids zullen in Paradiso op 26 mei hun repertoire brengen zonder die extra opsmuk. Het was leuk om te doen in de studio, maar het is wat kostbaar om te reproduceren op het podium. Geef toe, zulke liedjes arrangeren is bonus, maar ze zijn in de basis al mooi genoeg. Zo puur zijn ze uiteindelijk ook geschreven.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor The Milk Carton Kids in Paradiso op 26 mei.