The Magpie Salute debuteert voor de tweede keer, maar nu echt

Ze kwamen totaal onverwacht als een zwerm vogels neergestreken in Paradiso een jaartje geleden. Niemand had de omzetting van de ene volgelsoort kraai (crowe) naar de andere ekster (magpie) zien aankomen. Nadere studie gaf aan dat de band het zelf ook niet had gepland. The Magpie Salute is namelijk ontstaan uit een uit de hand gelopen studiosessie op de heilige grond van Woodstock. Plots was de Rich Robinson Band, de band van de solocarrière van de naamgever, aangevuld met ex-Crowes en andere muzikanten een nieuwe band. Wat we op 10 juli 2017 op het Paradisopodium kregen voorgeschoteld was nog maar heel pril. Er stond een mannetje en vrouwtje of tien op het podium en het klonk bekend in de oren. Robinson had de erfenis van zijn vorige band eens goed opgeblonken. Oneerbiedig gezegd was zijn lastige broer Chris, die als een Gallagher niet meer wilde samenwerken, vervangen door een andere zanger, te weten John Hogg van de Engelse – niet Amsterdamse! - Moke.

Toegegeven, die vaststelling is wel erg kort door de bocht. Maar een en ander vroeg nog wel om een eigen gezicht. Op dat moment was er nog maar één eigen nummer, de rest was oud Crowes- en solowerk plus covers. Ze konden putten uit een mogelijke setlist van meer dan honderd nummers. Dat eigene is er nu in de vorm van het officiële plaatdebuut High Water I dat in 2019 al gevolgd zal worden door deel II. Maar niet te gretig nu, eerst maar eens de tanden in volume I. Gezegd moet worden dat we meteen beet hebben. Het geluid mag dan bekend zijn, zeker eerste single Send Me An Omen en openingstrack Mary The Gypsy, die onmiskenbaar het Crowesstempel dragen. Maar het tot een basiszestal uitgedunde rockorkest dat we vorig jaar zagen is intussen enorm doorgegroeid.

Neem nou het tweede op YouTube al vrijgegeven nummer For The Wind, dat een Aerosmith-rockballad karakter draagt in het rustige intro en midden. Vervolgens rocken de eksters natuurlijk als uitgehongerde kraaien. Invloeden van Faces, Stones tot Allman Bros zijn overbekend. Verwacht geen aardverschuivingen, maar wel andere accenten. Sister Moon is gewoon een leuk popliedje en in die zin wel degelijk iets nieuws te noemen. En You Found Me is een mooi klein countryliedje opgesierd met pedalsteel en piano. Hogg zingt alles even doorleefd en intens. Hij is het best bewaarde geheim in rock.

Teruggebracht van ‘Afkes tiental’, tot een zestal, gaat het ‘doorselecteren’ nog even door voor wat betreft de liveshow in Amsterdam. Daar zullen Rich Robinson, Mark Ford en John Hogg als akoestisch trio optreden. Voor gelouterde muzikanten maakt dat niets uit. Wat dat betreft zijn de podiumprestaties uit het verleden richtinggevend. Wie het door Robinson zelf geproduceerde en in Dark Horse Studios in Nashville opgenomen album heeft beluisterd, komt tot de conclusie dat een akoestische set de songs evenveel recht zal doen als de wat harder opgepompte studioversies. Dat kan echt zonder problemen.

Mogelijk dat we zelfs al nummers van Vol. II, dat volgend jaar moet uitkomen, te horen gaan krijgen. We laten ons eens lekker verrassen daar in dat mooie witte kerkje dat de hoes van Hollywood Town Hall van voormalige labelgenoten bij American, The Jayhawks - óók al een vogelsoort! - in herinnering roept. Het lijkt daarmee de ideale plek voor The Magpie Salute om zich in ons gehoor te gaan nestelen. Geloof ons: dat album zorgt voor een heel hoog verwachtingspatroon. Het gevallen monument staat weer overeind.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor The Magpie Salute op 9 augustus.