The Ghost Of Paul Revere werkt in de geest van Beatlesproducer George Martin

The Ghost Of Paul Revere is niet de enige band die de naam van de legendarische onafhankelijkheidsstrijder in de bandnaam voert. In de sixties had je al garagerockpioniers Paul Revere & The Raiders, die zich aanvankelijk ook kleedden als hun grote inspiratiebron in een soort achttiende-eeuwse soldatenpakken met grote manchetten en hoge laarzen. Met de hits Let Me en Kicks hebben ze toch een leuke voetafdruk in de popgeschiedenis achtergelaten.

The Ghost Of Paul Revere heeft een misschien nog wel groter wapenfeit op zijn naam staan als schrijvers en vertolkers van het officiële volkslied van hun thuisstaat Maine, Ballad of the 20th Maine. Dat is iets om trots op te zijn als band, maar waar het basistrio, bestaande uit gitarist Griffin Sherry, bassist Sean McCarthy, en banjospeler Max Davis, niet te lang stil bij wenst te staan. Ze claimen dat hun constante ontwikkeling sinds hun oprichting in 2011 het belangrijkst is en dat hun publiek bereid is geweest om met hen mee te groeien. 

Dat meegroeien met de band is meer dan ooit gevraagd van deze volgers, want met nieuwe producer Spencer Albee erbij naast vaste productiekracht Jonathan Wyman gaat het experiment met deze rootsstijlen weer een stap verder.

Bij een eerste beluistering van dit derde album valt iets Beatle-esques op in het geluid. Er wordt gebruik gemaakt van loops en ook een mellotron zit in het geluidspalet. Wat wil het geval? Die Albee is een ‘Fab Four’-maniak die avondjes met bevriende muzikanten organiseert waarbij ze de catalogus van The Beatles doornemen. Het is weer eens wat anders dan een avondje gamen of Netflixen.

Het album opent met het titelnummer. Dat gaat zeer elegant met gospelzang in de intro. Het lied heeft behalve een mooie melodie een lekkere met handklapjes opgesierde beat. In de outro loopt de track meteen over in het tweede meer akoestische nummer Delirare. In die overgang met loops is de invloed van Albee meteen goed hoorbaar. Slotnummer We Were Born Wild citeert Strawberry Fields Forever zelfs letterlijk.

Vergelijkingen met vakbroeders als The Avett Brothers en Mumford & Sons zijn ook al gemaakt, zij het dat ze niet zo nadrukkelijk op een hit jagen als laatstgenoemde band. Love At Your Convenience heeft niettemin alles in zich om een groter publiek te bereiken. Dat is in de VS anders al best groot met diverse nationwide tours. Ook na dat nummer is er zo’n instrumentaal bruggetje naar de volgende track Two Hundred And Twenty Six Days, dat door de geïnspireerde samenzang sterk aan The Band doet denken.

Er is veel aandacht besteed aan de volgorde van de nummers en de overgangen. Elk nummer staat op de juiste plek. Diving Bell met zijn banjo-getokkel, pedal steel en strijkers brengt rust op het verlangde moment. Nieuwe drummer Chuck Gagne krijgt zelfs complete rust in dit misschien wel mooiste lied.

Daarna wordt meteen gevolgd door een steviger nummer Travel On, prachtig van accenten voorzien door een blazerssectie. Hier en daar wordt er ook stevig op de smoelenschuiver geblazen, op When Can I See You Again en One Of These Days. Het is deze constante variatie die je als luisteraar alert houdt.

Dit is allerminst een plaat die gaandeweg ergens inkakt. Er zit zoveel zorg in om het ons zo aangenaam mogelijk te maken. Dat doen ze zonder ook maar een momentje hun scherpe randje dat ze zeker ook hebben af te vijlen. Ook aan de wonderschone ballad Loneliness – toch een van de thema’s van het coronajaar? – kun je je snijden als de tekst je hart al niet pijn doet.

Het belangrijkste thema van deze plaat over verlies en hoe daarmee om kunnen gaan is direct met het openingsnummer al voorbijgekomen. Good At Loosing Everything (uit op Rocksnob) is opgedragen aan twee overleden vrienden van de band. Muziek als rouwverwerking en troost. Dat betekent niet dat het een treurig album is. Daarvoor worden er te veel verschillende emoties aangeroerd. Je wordt er net zo blij van als droevig. Als dat het jaar 2020 niet het beste samenvat…?

Tekst door: Robbert Tilli