The Cactus Blossoms moderniseren, maar niet te veel

Oké, we weten het: Stoplight Kisses van hun vorige plaat You’re Dreaming (2016) blijft hun band-defining song. Die zette het tweetal voorgoed neer als een buitengewoon geslaagde pastiche van die andere gebroeders, The Everly Brothers. Geeft niks als je grote voorbeelden hebt, maar het lag er wel erg dik bovenop.

De grote vraag bij het uitkomen van hun nieuwe, derde studioalbum Easy Way, was dan ook kunnen ze dit epigonisme ontstijgen? In elk geval niet als je met het laatste nummer van het tien tracks tellende album begint. Laten we er niet omheen draaien: in het supermelancholieke Blue As The Ocean is het eeuwig 1960. Maar is het wel goed? Jazeker, het is ontzettend goed! Er mankeert weinig aan. Hetzelfde geldt voor Got a Lotta Love. Beide nummers schreven ze met Dan Auerbach van The Black Keys. Dus zelfs een schrijfbron van buitenaf erbij halen heeft hen niet echt afgeholpen terug te kijken in de tijd. De vraag is of dat überhaupt kan met de hulp van Auerbach, die ook het liefst in de achteruitkijkspiegel kijkt.

De plaat mag dan wel Easy Way (Walkie Talkie Records) heten, nou zo eenvoudig schijnt het absoluut niet te zijn geweest. Ze hadden zelfs heel eventjes last van een piepklein writersblockje. Vandaar dat ze na het vele toeren om als songwriters weer op gang te komen de nimmer stilzittende Auerbach hadden ingeschakeld. ‘Even de spinnenwebben eraf halen,’ zeggen ze zelf gevat. Daarna ging het wel weer. Ze schrijven sowieso nooit alles samen. Voor Easy Way schreef Jack de helft van alle tien de nummers. Het openingsnummer Desperado, niet te verwarren met het gelijknamige nummer van The Eagles is wel direct al een gezamenlijke operatie van Torrey & Burkum.

Hier en daar wordt beweerd dat het allemaal meer van hetzelfde is. Dat is beslist niet waar. Met producer/multi-instrumentalist Alex Hall hebben ze echt wel enkele nieuwe dingen uitgeprobeerd. Productioneel is de plaat anders dan zijn voorganger, die door JD McPherson werd geproduceerd. Om te beginnen klinkt hij al anders. Maar nee, ingrijpend afwijkend is het allemaal niet. Niettemin: een (alweer) melancholieke ballad als Boomerang die al meer de kant opgaat van Crowded House van Neil (en soms ook Tim) Finn - een stuk later al in de pophistorie - zou nooit in deze vorm op de vorige plaat hebben kunnen staan.

Ze zijn zich bewust van hun anachronistische positie in de hedendaagse muziek, en tonen de bereidheid daar iets aan te doen, hetgeen hun siert. Het hoesontwerp oogt ook al een stuk moderner. We zien de heren van bovenaf elk een andere richting inlopen, hetgeen kan duiden op muzikale discussie tussen de broers. Verwacht evenwel geen Everly’s-achtige everlasting frictie bij hen zoals bij andere illustere broederpaartjes uit de popgeschiedenis zoals de Davies en Gallagher bruvvas van respectievelijk The Kinks en Oasis. Nee, de broers Torrey en Burkum vormen een homogeen stel. Gelukkig maar.

De nobele poging tot variatie uit zich ook door de ietsje hardere gitaren in Please Don’t Call Me Crazy. Ze lamenteren er in elk geval over pocketcomputers. Dat klinkt al heel bij de tijd vergeleken met vroeger. Maar wat echt zou hebben geholpen is om Jeff Lynne in te schakelen of is die met productiepensioen? Met ELO is hij in elk geval aan een geslaagde hervatting van zijn carrière als uitvoerend artiest begonnen. De man die Tom Petty aan zijn grootste commerciële successen heeft geholpen en Roy Orbison aan een tweede jeugd, heeft de sleutel in handen om deze ouderwetse muziek de nieuwe tijd binnen te loodsen. Hij zou het zeker dertig jaar verder in de tijd kunnen duwen, laten we zeggen ergens rond 1990.

Hun voorzichtige vernieuwing is prijzenswaardig. Verwacht niet dat ze er direct een nieuw publiek mee gaan bereiken. Anders zou de soundtrack van een film helpen. In Twin Peaks hebben ze in elk geval al een keer gezeten, maar dat heeft helaas geen-momentje van kortstondige roem opgeleverd zoals Chris Isaak beleefde met Wicked Game in de jaren negentig. Voor Americanafans blijft de nieuwe koers ruim binnen de perken. Die weten hier wel raad mee. Aan de liedjes zal het dan ook zeker niet liggen, hetgeen je zelf kunt ervaren bij hun optreden op het avondvullende Sugar Mountain Presents programma op 31 augustus.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Sugar Mountain Presents met The Cactus Blossoms, Ian Noe, SUSTO, Delaney Davidson en Paul Cauthen op 31 augustus in Paradiso.