The Americans stijgen in de publieke achting

Onze ambassadeurs bekennen regelmatig een enorme zucht te voelen naar gewoon eens een ‘lekker bandje’. The Americans beantwoorden aan die basale behoefte. Niks mis met een singer-songwriter die solo of met band optreedt, maar zo af en toe simpelweg een bandje met ‘the’ voor de naam is ook weleens leuk. Het versterkt het ‘we-gevoel’ van de fans alsof ze een sportploeg aanmoedigen. Met een bandnaam als The Americans valt vlaggengezwaai zelfs niet uit te sluiten op 22 juni in de kleine zaal. Daar kan dat stel saaie poulewedstrijdjes op het WK voetbal in Rusland echt niet tegenop. Kijk maar naar de samenvattingen.

The Americans is meer dan een simpele barband, dat wel. Ze gaan redelijk ambitieus te werk. Ze waren al een tijdje in de marge bezig als ‘muzikale archeologen’. Elke nieuwe vondst in folk, Americana en country hielden ze tegen het licht en plaatsten ze in een moderne, avontuurlijke context. Dat begon zo langzamerhand een paar stakeholders op te vallen. Als meesterproducers als T Bone Burnett en Jack White het in je zien zitten, dan mogen wij gewone stervelingen niet achterblijven. Er werd door regisseur Robert Redford een ‘leuk bandje’ gezocht voor zijn American Epic televisieserie over Americana. ‘Dan moet je The Americans nemen,’ riepen de twee grootmachten, die waren ingehuurd als adviseurs.

Eindelijk hebben de heren voor eigen rekening een plaatje mogen maken. I’ll Be Yours heet het; het is uitgekomen op Loose Records, en het is een grower. Langzaam word je door deze muziek beslopen. Bij de eerste beluistering valt de goede energie van de band op en het talent om te kunnen schakelen tussen hard en snel enerzijds en zacht en gevoelig anderzijds. Een paar luisterbeurten verder is ook de hoge kwaliteit van de composities onthuld. Ambassadeurs en ander volk opgelet. Dit is een bandje hoor, maar dan wel een in de buitencategorie. Dit is waar jullie al die tijd op hebben zitten wachten.

Ze zijn met z’n vieren, maar de ‘harde kern’ bestaat uit het drietal Patrick Ferris, bassist Jake Faulkner en Zac Sokolow. Laatstgenoemde neemt zo’n beetje elk snareninstrument ter hand. Live nemen ze altijd drummer Tim mee, die ook nog op toetsen voort kan. Vandaar dat er vaak maar drie man op de recente bandfoto’s staan. Eigenlijk net zoals ‘nieuwe’ bassist Daryl Jones zelfs na ruim twintig dienstjaren nooit op de officiële bandfoto’s van de Stones staat.

De plaat gaat echt vlammend uit de startblokken. De eerste twee songs Nevada en The Right Stuff en racen over The E-Street met The Boss achter het stuur. Inderdaad: this is the right stuff! Zanger Patrick Ferris is gepassioneerd en kan verschillende stemmen opzetten. Hij kan brullen als John Fogerty en Bruce, maar waar nodig zich ook beheersen. Net als Springsteen kan hij dat ook allemaal in één liedje. Die tweede track is wat dat betreft geslepen als een Dancing In The Dark voor de moderne tijd.

Het tempo wordt opgevoerd op de derde track Stowaway, de zang wordt feller. Pas op de vierde en vijfde track wordt er gas teruggenomen. Titelnummer I’ll Be Yours, een ballad, is van een ongekende schoonheid, zowel qua melodie, akoestisch arrangement met banjo, als gepassioneerde zang van Ferris. In dit nummer hoor je pas goed welke weg ze hebben afgelegd als schatgravers van het Amerikaanse muzikale erfgoed. Nog zo’n trage parel is Harbor Lane. Bij Last Chance en Long Way From Home, een nummer met een Chuck Berry-vaartje, krijgen ze versterking van ‘The Everly Sisters’, The Secret Sisters.

Track voor track ontvouwt zich de overrompelingstactiek van een werkelijk bijzonder getalenteerde band. Ze hebben de hele geschiedenis van de Americana in zich opgezogen als een spons. Als je die uitknijpt krijg je hun interpretatie daarvan met een toch wel heel erg eigen geluid. Dat krijg je als je de muziekgeschiedenis naar je hand poogt te zetten. Wat je erin stopt, moet er ook weer uitkomen.

Op 10 november vorig jaar, een week na hun verschroeiende show op Take Root in Groningen, legden ze reeds de wortels van de Americana bloot in de kelder van Paradiso. Op 22 juni gaan ze op herhaling in de kleine zaal. Bij die vorige gelegenheid zagen we een band die dicht opeengepakt – zoals de beste bands altijd dichtbij elkaar staan – met oog en oor voor elkaars inbreng spelen. Je zou zeggen, dat dat ook niet anders kan in de kelder. Dat klopt, maar hier was duidelijk meer aan de hand. Het muzikale vakmanschap en de kameraadschap sprongen direct in het oog van de toehoorders. Wat altijd leuk is als je je al aan het verheugen bent op een optreden: veel toeren maakt een band altijd beter. In dit geval, mag je aannemen dat dat nog meer zal zijn. Dat komt door hun grotere talent waarmee ze nou eenmaal bedeeld zijn. Ze zijn niet zomaar naar voren geschoven door T Bone en Jack - die zijn niet gek.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor The Americans op 22 juni.

Dit blog is een bewerking van een eerder verschenen stuk op deze pagina.