T-99 wordt 20 en viert het groots

Stel één vraag aan Mischa en hij steekt van wal voor een lange monoloog over de geschiedenis van T-99 die zo helder is dat het feitelijk meteen de laatste vraag is. Een soort ‘zelfbedieningsinterview’. Die vraag luidt: vertel eens wat over de ontstaansgeschiedenis van T-99. Het antwoord bevat de totale historie.

‘Ik kom uit Groningen oorspronkelijk. Dat is een echte muziekstad,’ verklaart hij, terwijl we aan de koffie zitten in het café in de kelder van Paradiso. ‘Ik ben daar opgegroeid in een tijd dat ik daar twee keer in de week kon spelen. Dat was toen de normaalste zaak van de wereld. Als ik eraan terugdenk krijg ik kippenvel. Je had minstens twaalf tenten in Groningen waar minimaal wekelijks muziek was, maar bij sommige zelfs dagelijks. Je had Het Pakhuis, De Troubadour, jazzcafé De Spieghel, bluescafé De Vestibule, Boven Jan…’

Hij onderbreekt zijn opsomming met de opmerking dat het zogenaamde Groninger Springtij, de lokale stimulanspolitiek voor livemuziek uit de jaren zeventig toen allang voorbij was, maar de gevolgen waren nog zichtbaar. Inmiddels zijn bijna alle zalen die hij noemt gesloten. Dat weten alle vaste bezoekers van de Noorderslag in Groningen. Toch lijkt in die stad nog altijd alles 24 uur non-stop open te zijn.

In het café onder de grote zaal staat - hoe toepasselijk! - een bluesplaat op. ‘Ik ben van 1971, ik was vijftien jaar toen ik voor het eerst de stad inging om bandjes te gaan kijken,’ hervat Mischa zijn verhaal. ‘De regel uit het Groninger Springtij dat kroegen langer open mocht blijven als ze livemuziek programmeerden was al voorbij, maar de cultuur zelf was nog steeds daar. Voor mij was dat geweldige kans om dingen uit te proberen. Er waren altijd sessies. Je ging gewoon op het podium staan en het gebeurde als vanzelf. Dat is gewoon niet meer voor te stellen. Alles kon: blues, pop, jazz, echt alles. En je had gewoon een volle zaal. Ik speelde ook in een vaste band waarmee ik soms wel dertig keer in de maand speelde en ook vaak mee naar Duitsland ging.’

Maar Groningen en omgeving voelde toch te veel als een eilandje en na die mooie leerschool toog Mischa toch naar Amsterdam. Dat was nodig om meer te kunnen spelen in heel het land. ‘Ik dacht: als ik iets wil bereiken met de muziek die ik mooi vind – voornamelijk blues – dan moet ik hier weg. Ik kreeg een baantje bij een decorbouwer in Utrecht en ik kon wonen bij een vriend in Amsterdam. Dat was in 1998. Ik viel meteen met mijn neus in de boter. Ik leerde iemand kennen van een boekingskantoor die bezig was een tour samen te stellen voor Boyd Small. Ik kon meteen heel Europa door. Dat had ik nog nooit gedaan.’

Zo kon hij letterlijk en figuurlijk kilometers maken. Het was de begintijd van het Amsterdamse blueslabel Cool Buzz dat een sterk familiegevoel uitstraalde. Hij bewaart er mooie herinneringen aan: ‘Daar kan ik nog met veel weemoed aan terugdenken. Bandjes als Drippin’ Honey van Kim Snelten en Cuban Heels. Dat was een soort familie. Iedereen speelde op elkaars platen mee en deed promotie voor elkaar. [De huidige Sugar Mountain ambassadeur] Bas Flesseman deed de boekingen. We deden veel dubbelshows en festivals.’

Hij komt aan bij het begin van T-99. ‘Toen ik in Amsterdam kwam had ik een soort droom. Ik wilde een bluestrio hebben net als The Paladins eigenlijk. Ik wilde ook zo’n mooie combi van blues, rockabilly en rock ‘n’ roll met een beetje country, lekker klein en compact. Ik zag Henk Punter spelen op de Parade in 1999. Wát een drummer, steady, feel en heel veel soul. Met hem wilde ik heel graag spelen. Hij regeerde heel laconiek dat hem dat “wel leuk” leek.’

Voor bassist Thijs Gorter moesten ze eerst een advertentie zetten. ‘Hij kwam uit de rockabilly. Die zag het wel zitten. Toen zijn we dus begonnen. Na een tijdje zijn we onze eerste plaat Coo-Coo [Cool Buzz, 2001] gaan maken met producer Walter Broes van The Sneatsniffers. Wij waren iets nieuws in de bluesscene. We speelden niet alleen maar shuffles. Alles zat erin. We zaten tegen de rock ‘n’ roll en rockabilly aan.’

Er volgden veel clubshows en festivals en als band die min of meer uit het kroegencircuit afkomstig was dachten ze dat dat wel zo zou blijven. ‘Wij wilden alleen maar spelen. Bas Flesseman heeft ons toen duidelijk gemaakt dat het zo niet werkte. Als je naam begint te maken, dan moet je wat selectiever worden. Je kunt niet verwachten dat je op één plaat jaar uit in jaar uit kan blijven spelen. Er moest een nieuwe plaat komen, misschien ook wel wat origineler met wat eigener nummers.’

Punter die wat meer van conventionelere Chicago-blues hield verliet de band en ging spelen bij Memo Gonzalez. Gorter kwam toen aanzetten met Martin de Ruiter, ook een Groninger net als Mischa. Het voordeel was dat deze nieuwkomer in de band ook kon zingen. In de periode die erop volgde, lukte het niet helemaal met de finetuning van de nieuwe bezetting.

‘Op de een of andere manier klopte er iets niet in de grooves. Persoonlijk konden we het goed vinden. Maar muzikaal voelde het niet helemaal lekker. In die tijd zat ik ook in een project. Daarin zat bassist Donné la Fontaine. Die had een wat jazzier feel, een wat soulachtige benadering. Eigenlijk zou dat veel beter bij ons passen. Dat was natuurlijk een van de moeilijkste beslissingen die je moet maken.’

La Fontaine nam de plaats in van Gorter. Een naamswijziging was ook nog even aan de orde bij die bezettingswisselingen, maar T-99 werd uiteindelijk ‘een instituut’ rondom Mischa den Haring. De band is in de nieuwe line-up in 2003 direct begonnen met de opnames van het tweede album.

Via Flesseman kwam de band in aanraking met producer Teddy Morgan, die zijn eigen platen uitbracht op het gerenommeerde, helaas ter ziele gegane Hightone-label. T-99 deed een tour met hem als begeleidingsband, gecombineerd met de opnamesessie voor hun album Strange Things Happen, dat uitkwam in 2004 via Sonic Rendezvous. Het geluid van die plaat zou minder blues worden en wat psychedelischer. Net in de laatste fase kreeg Morgan het aanbod om met Kid Rock te gaan werken. Hij zat een beetje in dubio wat ie moest doen. De band vond dat hij die gouden kans niet mocht laten lopen.

Daarmee was het probleem voor T-99 zelf nog niet opgelost. Morgan was al weg toen de band op het lumineuze idee kwam om hem achterna te reizen. Zo zijn die plaatopnames alsnog netjes afgerond met het team waarmee ze begonnen waren in Tucson, Arizona in de vaste studio van Giant Sand en Calexico.

Financiering voor die ‘reis naar de woestijn’ is er deels gekomen via de tour support-subsidie van het toenmalige Nationaal Popinstituut, omdat de band met de hulp van Morgan een klein toertje in de VS op poten wist te zetten. ‘Dat werden nog vijf mooie clubshows, waarvan een in een bikers bar.’

De herinneringen aan die studio zijn ook nog heel levendig. ‘Alles was zo vintage dat we de kabeltjes moesten vasthouden. Anders schoten ze los door de geluidstrillingen en ‘gaarheid’. Het mooist was dat er tijdens de opnamen een complete Mariachiband in kostuum binnenkwam om met Calexico iets te gaan opnemen. Op de laatste dag hebben we tot 4 uur ‘s nachts doorgewerkt. Daarna helemaal naar de klote met de shuttlebus terug naar Phoenix en met het vliegtuig naar huis.’

Mischa duikt nu even diep in zijn herinneringen. ‘We kregen toen allemaal veel goede recensies. Waar 2003 verhoudingsgewijs een slap speeljaar was, hebben we nog nooit zo veel gespeeld als in 2004 en 2005. Ook verkocht die plaat uitstekend.’

In 2005 kwam al de opvolger, Cherrystone Park (Sonic Rendezvous), wederom met Teddy Morgan als producer. Deze meer song-georiënteerde plaat is in zijn geheel in Nederland opgenomen en betekende de doorbraak met optredens op Noorderslag en meer reguliere popfestivals als Waterpop. Dat album opende deuren voor T-99. ‘Ook de bladen - toen nog heel belangrijk - wisten ons ineens te vinden: OOR, MusicMaker en Fret.’

Het vierde album Vagabonds (Sonic Rendezvous, 2007) is in Utrecht opgenomen en zelfgeproduceerd, samen met Erik Spanjers. ‘Dat is uiteindelijk ons best verkochte album gebleken. Dat album heeft ons ook binnengebracht bij de BBC radio voor een livesessie bij Mark Lamarr. Die ontdekte ons nog via MySpace!’ Ineens stonden ze daar ook op het vermaarde Lattitude festival.

Ze hebben toen ook een sublicentie getekend bij het Britse Nugene Records die wat minder goed is bevallen. Het bleek neer te komen op eindeloos investeren zonder enig zicht op korte termijnresultaten. ‘Dat was naïef. Een wijze les,’ oordeelt Mischa nu. ‘Veel gespeeld in daaropvolgende jaren, maar in 2009 was bij mij de koek wel even op.’

De band nam een sabbatical, waarin ze wel nog de mixed media voorstelling The Freak deden met Paradiso Melkweg Productiehuis. Die pauze werd als noodzakelijk ervaren na tien jaar keihard werken. ‘De jongens, Donné en Martin, zijn in Maison du Malheur gaan spelen. Ik ben gaan produceren en ik zat een blauwe maandag in Cuban Heels,’ reflecteert Mischa op die tijd.

‘Ik heb ook een dochtertje gekregen. Dus die rustperiode was wel goed. Ik maak al muziek sinds mijn twaalfde. Het is ook weleens fijn te weten hoe het is om niet met muziek bezig te zijn. Dat is trouwens een heel slechte beslissing geweest. Ik kon niet zonder. Het maakte me depressief.’ Hij zegt het met een lach, maar er zit een kern van waarheid in.

In 2013 begon het weer te kriebelen. Björn Ottenheim van zZz vertelde elk afzonderlijk bandlid van T-99 dat ze zouden spelen op hun Sleazefest (festival) en dat de anderen al hadden toegezegd. Daar was niets van waar, maar het werkte wel. Want op Sleazefest in juni 2013 vond de reünie van T-99 plaats.

‘Het dak ging eraf,’ weet Mischa nog. ‘De mensen waren aan het stagediven. We wisten niet dat de mensen ons zo leuk vonden. Bovendien kwamen we erachter hoe leuk wij het vonden om samen te spelen.’ Aram Haagsman [inmiddels gestopt] ging de zaken een beetje regelen voor de band, Gijs Cals van Sedate [later ook al Sugar Mountain-ambassadeur] nam de boekingen op zich met als gevolg een uitgebreide clubtour begin 2015. Festivals als Zwarte Cross en Moulin Blues werden ook nog afgevinkt.

Datzelfde jaar kwam er ook nog de ‘Best of’ The Various Sounds Of T-99 met een bonustrack op Excelsior, ‘toevallig’ ook hetzelfde label als zZz. T-99 was weer terug op de kaart na hun afgesloten sabbatical.

‘Eigenlijk hadden we toen meteen moeten doorstoten met een nieuw album, maar dat duurde toch nog anderhalf jaar,’ zegt hij met enige spijt in zijn stem. ‘Eerst hebben we ons teruggetrokken in een oude boerderij op Texel waar we van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in totaal vijftien nummers hebben geschreven. Dat is toen uitgemond in het album Bedlam!, dat uitkwam op Goomah [2016].’

De hele discografie is hiermee doorgenomen. Recentelijk is T-99 begonnen aan een serie vinylsingles, getiteld The T-99 Single Series, die met een zekere regelmaat in een genummerde editie van 250 stuks uitkomt (weer terug bij Sonic Rendezvous).

Het plan? Mischa: ‘We konden wel weer een nieuw album gaan maken, maar we besloten het een keer zo te gaan doen. We hebben niet al een stel singles klaarliggen om gefaseerd uit te brengen. Elke single is een apart verhaal, waarvoor we steeds opnieuw de studio ingaan. Er kan een paar maanden of zelfs een heel jaar tussen twee singles zitten, zoals nu met de laatste, Bewildered. We vinden het leuk om steeds in andere studio’s te zitten en met andere mensen te werken. Die laatste hebben we gedaan met Pablo van de Poel van DeWolff, echt een supergoeie gast.’

Van de Poel staat overigens niet op de uitgebreide lijst met gasten die met T-99 gaan optreden op hun twintigste verjaardagsfeestje op 29 december in de kleine zaal. Met al hun gasten, de Britse bluesgitarist Ian Siegal bijvoorbeeld, gaan ze ‘way back’ en hebben ze een diepe connectie.

Siegal heeft hij leren kennen in 2003 in de package tour Night Of The Blues. ‘Al jaren een goede vriend!’ zegt hij enthousiast. ‘We hebben met hem getoerd in Engeland en Hongarije. Bovendien speel ik met hem in de [gelegenheids]band The Braindogs.’ De Belg Walter Broes, hierboven al genoemd als hun allereerste producer, zal ook van de partij zijn. ‘We hebben heel veel double bills gespeeld en zijn altijd bevriend gebleven. Zijn huidige band The Mercenaries is ook heel goed.’

Ook al eerder genoemd is het oer-ritmetandem, Punter & Gorter. Verder zijn er nog de allemansvrienden van Blue Grass Boogiemen. ‘Met hen hebben we ons nummer Hayfever bewerkt voor hun Grassified album met speciale gasten uit 2016. Ernst Jansz en Freek de Jonge deden ook mee bijvoorbeeld.’ En nu nodigen zij de bluegrass-experts zelf uit, terwijl Jaap Boots als MC de avond aan elkaar zal praten.

‘Jongen, dat wordt legendarisch!’ voorspelt Mischa. Als het zo verrassend wordt als hun ‘verblueste’ versie van Peter Gabriels Sledgehammer, B-kantje van hun huidige vinylsingle Bewildered, dan wacht ons een heet avondje. De koffie is op, Mischa heeft zijn verhaal gedaan op korte afstand van de plek waar T-99 zijn verjaardagsfeestje zal gaan houden. Ze zijn er klaar voor. Ze rekenen op een volle bak.

Als een band écht goed is dan spreekt Sugar Mountain ambassadeur Runa Stam graag van een ‘fijn bandje’. Ze is groot T-99-fan en doet ook een duit in het zakje: ‘Ze hebben zo'n eigen geluid en Mischa is een fantastische gitarist. En live lekker los gaan, dát is voor mij het kenmerk van een fijn bandje.’

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: André Dieterman

Koop hier je kaarten voor T-99 with special guests in de kleine zaal op 29 december.