SUSTO is een must see. Dat weet iedereen die erbij was in januari vorig jaar op zo’n avondvullend programma van Sugar Mountain Presents met vier acts. Het was de avond waarop Colter Wall beneden de show stal en SUSTO boven. Op 31 augustus staan ze weer op zo’n uitgebreide avond, dan met The Cactus Blossoms, Ian Noe en Paul Cauthen. De band rond Justin Osborne heeft alweer vier maanden een mooie derde plaat uit Ever Since I Lost My Mind. Dat ze geleidelijk aan in de vaart der volkeren zijn opgenomen moge blijken uit het feit dat ze intussen de sprong hebben gemaakt naar Rounder Records.
Rewind naar de vorige keer
Bij hun vorige bezoek aan Paradiso stond hun tweede plaat & I’m Fine Today (Rootsy Records) uit 2017 centraal in hun set. De aanwezigen beleefden een zeldzaam intens optreden van een van de beste bands van het moment. Hun operationele gebied is ergens tussen Nirvana’s grunge en de repetitieve hallucinerende droommuziek van The War On Drugs, alles tussen rock en country in feite. Als singer-songwriter maakt Osborne zijn stiel meer dan waar. Laten we om ons geheugen op te frissen eventjes terugspoelen naar dat vorige album, dat hun doorbraak betekende bij een Americana-publiek.
Op & I’m Fine Today, dat voor velen hun eerste kennismaking met de band betekende, leerden we Osborne kennen als iemand die zich duidelijk voor zijn meningen durfde uit te spreken. Dat hij zichzelf daarbij niet spaarde was ook zonneklaar. ‘I’ve had a long hard struggle with substance abuse…’ zong hij op de track Hard Drugs. Opgegroeid in Charleston, Noord-Carolina, een van de godvrezende zuidelijke staten van de VS, zag Osborne veel homohaat. Hij schreef er de song In Gay in the South over. Geloof én uitsluiting! ‘I’m a Southern man but I’m an atheist,’ was de belangrijkste tekstregel uit Cosmic Cowboy.
Fast forward naar nu
Okay, fast forward naar nu. Ever Since I Lost My Mind is meer een coming of age plaat. Alles draait om de our main man Justin Osborne zelf. Het gaat over volwassen worden in de States anno 2019. Laten we het iets ruimer nemen: het opgroeien van millennials. De teksten van de nummers die ofwel rocken of traag voortwiegen brengen alle gedachten en dilemma’s van een opgroeiende jongeman aan de orde. Het begint al met Homeboy, dat het lot van de achterblijvers in een stadje ter sprake brengt, als alle schoolverlaters hun vleugels uitslaan om naar naar andere steden te vertrekken, als ze gaan studeren. Wie niet gaat mist zijn oude vrienden in een lege kroeg. Er bestaan talloze countrysongs over dit thema. Hij is inmiddels alweer een paar stappen verder in zijn leven. De man is gekortwiekt, getrouwd en vader.
Homeboy
‘Ik ben maar een zanger en gitarist’
Een ander songthema is je bijdrage aan de wereld. Als Osborne een redder van de mensheid was of een leraar, dan zou hij heel andere dingen doen dan nu. Hij is zanger en gitarist en probeert er het beste van te maken. Dat is het simpele uitgangspunt van de track If I Was.
If I was
a teacher.
I’d spend all my days in school.
Teachin children how to solve problems.
Teachin ‘em how to play it cool.
And follow the rules.
You better stay in school.
[…]
But I am just a singer.
With an electric guitar in my hands.
Tryin to work through my own set of problems.
Trying to do the best that I can.
The best I can.
And I’m your man.
If I Was
Melancholiek stemgeluid
et als de vorige keer staat er een mooi stemmig nummer op de plaat geheel in het Spaans, Está Bien. Dat zit op ongeveer de helft van de plaat, het moment dat je al een beetje vertrouwd begint te raken met de muziek en de thematiek House of the Blue Green Buddha is een fraaie ballad, waar Osborne’s wat melancholieke stemgeluid het beste uitkomt. Livin’ In America komt het dichtst bij Nirvana, zeker in zijn trademark structuur van relatief rustig couplet, harder refrein.
House of the Blue Green Buddha
Oude problemen
Cocaine handelt weer eens ouderwets over drugsproblemen, het bad boy-nummer van de plaat. Eigenlijk meer een traditionele folksong als In The Pines, hetgeen ook op het repertoire stond van Kurt Cobain en zijn maten. Denk aan MTV Unplugged. De drums met kwastjes dragen bij aan de spanning.
Ride
with me to buy cocaïne.
Licking my hands in the passenger seat.
If feels so good being bad.
I should go but I'm already here.
Ook productioneel een feest
Sowieso is de plaat productioneel een waar feest onder leiding van Ian Fitchuck, een van de mannen achter Kacey Musgraves Golden Hour. Verder is Osborne’s vaste klankbord Wolfgang Ryan Zimmerman, de geluidsarchitect achter & I’m Fine Today, ook present om hem in raad en daad bij te staan. Het resultaat is weer alleszins verbluffend goed. Je zou haast willen dat het al 31 augustus was. Slechts een week na Once In A Blue Moon in het Amsterdamse Bos zal het weer keihard raak zijn in ons eigen huis.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Sugar Mountain Presents met SUSTO, The Cactus Blossoms, Ian Noe en Paul Cauthen op 31 augustus in Paradiso.