Op zijn laatste album So You Wannabe An Outlaw (2017) gaat Steve Earle terug naar zijn outlaw country roots. Zijn rentree op major label Warner na een lange periode op New West pakt hiermee onverwacht sterk uit. Met ijzeren vuist eist hij zijn positie van ‘hardcore troubadour’ weer op. Op 15 juli laat hij Paradiso zien wie er hier een échte ‘outlaw in zich’ heeft. We hebben er lang op moeten wachten.
Terug naar de eerste helft van de jaren zeventig
Na allerlei muzikale uitstapjes naar andere genres de laatste jaren zoals bluegrass en blues of coveralbums (Townes Van Zandt!) en zelfs - zij het heel lichtjes – hiphop beats met inbreng van een dj, markeert So You Wannabe An Outlaw de terugkeer naar zijn pre-recording days. We gaan terug naar de eerste helft van de jaren zeventig, de tijd waarin outlaw cowboys als Waylon Jennings en Wille Nelson heersten. Wijlen Jip Golsteijn zou verrukt zijn geweest met deze geslaagde ode aan outlaw country en anders Waylon wel, dit jaar de Nederlandse vertegenwoordiger op het Eurovisie Songfestival. Hij heeft met zijn song Outlaw In Em het fenomeen toch maar mooi aan het grote publiek gepresenteerd. Wie daar (g)een boodschap aan heeft, is weer een tweede. Maar je moet het wel even doen natuurlijk.
Mét Outlaw Number One himself, Willie Nelson
So You Wannabe An Outlaw van Steve Earle kwam ongeveer een jaar geleden al uit en we kunnen het dromen. Maar voor wie niet zo vertrouwd is met dit nieuwere werk nemen we het hier op deze plek nog even integraal door. Dat is de moeite waard, want het is zondermeer zijn beste plaat in jaren. Die steeds verder groeiende ‘braam op zijn stembanden’, daar moet je doorheen kunnen luisteren. Hij is geen 30 meer. Maar hij heeft wel zijn oude intensiteit hervonden. En dat is goed nieuws. Plus: de songs zijn top!
Het album knalt er meteen daverend in met het titelnummer met een gastrol voor ‘Outlaw Number One himself’, de hoogbejaarde maar nog altijd kranige Willie Nelson. Op slag wordt duidelijk waar dit allemaal heen gaat. Het lijkt verdorie wel of de geest van Jennings tot leven wordt gewekt met het verrukkelijke gitaargeluid, onmiskenbaar afkomstig van een Telecaster, hét slagwapen van de ware outlaw.
So You Wannabe An Outlaw
Op zoek naar een nieuwe vrouw
Net bekomen van de eerste klap, deelt Steve een tweede tik uit met Lookin’ For A Woman. Als dit niet te maken heeft met zijn scheiding van Alison Moorer, wat dan wel? Verderop, op ‘kant twee’ de wat rustigere helft van het album, volgt er nog This Is How It Ends, een duet met een andere ervaringsdeskundige, Miranda Lambert. Tja, eigenlijk net zo mooi als You’re Still Standing There met duetpartner Lucinda Williams op I Feel Alright, Earle’s ijzersterke Warner-labeldebuut uit 1996.
Lookin’ For A Woman
Als z’n moeder hem eens zo zou hebben gezien …
Het lijkt erop dat Earle ook de tijd neemt om eens goed terug te kijken op zijn eigen outlaw-verleden. We weten allemaal dat hij ‘heeft gezeten’ wegens wapen- en drugsbezit. In The Devil’s Right Hand, een van zijn oudste liedjes dat al figureert op Early Tracks (1987), zingt hij al: ‘Mama said the pistol is the devil's right hand.’ Met de track If Mama Coulda Seen Me lijkt er een nieuw hoofdstuk aan toegevoegd te worden. Nu kijkt hij terug op zijn tijd in de bajes en constateert dat z’n moeder er niet blij mee zou zijn geweest. Meteen daarna, net iets over de helft van de plaat, volgt nog een outlaw song over een echte vuilak. Zoek dekking bij dit keiharde Fixin’ To Die, misschien wel zijn hardste song sinds Copperhead Road uit 1988.
Op stap met Johnny Bush
Gelukkig heeft Earle ook een zachte kant, die hij ook veelvuldig toont, onder meer bij You Broke My Heart, waar ook zijn Beatles-fixatie voor een mooie melodie opspeelt. Op Walkin’ In LA gaat hij aan de boemel met zijn derde duetpartner op de plaat, good old Johnny Bush. Het nummer gaat in een kordate wandelpas van honky tonk naar honky tonk. Je hoort ze stappen die twee. Dit is ook het moment om zijn vaste begeleiders The Dukes even te eren. Wat kunnen die Mastersons toch spelen, meneer Masterson op gitaar en mevrouw op gitaar en fiddle. Zoals gebruikelijk de laatste jaren, nemen die twee ook het voorprogramma voor hun rekening. Het is dus aan te raden om op tijd te komen.
Goodbye Michelangelo
Ode aan Guy Clark
Het prachtige slotakkoord op dit rijkgeschakeerde album is Goodbye Michelangelo, een ode aan de vandaag precies twee jaar geleden overleden Texaanse singer-songwriter Guy Clark. Dat heeft dan weer niks met outlaw country te maken, maar wel met een van z’n muzikale mentors. Townes had al een heel coversalbum als ode gekregen. Guy krijgt nu een mooie folkballad. En dan is het ineens afgelopen. Niet getreurd, we draaien hem nog een keer en nog eens en nog eens… Inmiddels is er ook een Deluxe version uit met maar liefst vier (!) bonusnummers. ‘Hebben die kip!’ denken wij dan altijd. We hebben hier zin in 15 juli.
Tekst door Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor het optreden van Steve Earle op 15 juli.
(Dit blog is een bewerking van een eerder verschenen stuk op deze pagina.)