Southside Johnny komt Paradiso weer platbranden

Dat was nog wat vorig jaar toen de twee oprichters van Southside Johnny & the Asbury Jukes, Johnny Lyon en Little Steven tegelijk in Amsterdam waren. Aanvankelijk stonden ze zelfs op dezelfde datum geprogrammeerd, alleen in twee verschillende zalen. Maar omdat de fans van beide artiesten uit New Jersey 'n één op één overlap hadden, traden Paradiso en Carré in overleg. Nu konden we twee avonden op rij genieten. Op de zaterdagavond (24 juni 2017) brandde ‘Southside’, zoals zijn fans hem altijd liefkozend noemen, Paradiso af, om op de zondag in Carré alweer te mogen schitteren aan de zijde van Stevie van Zandt, al jaren de rechterhand van plaatsgenoot Bruce Springsteen. Twee avonden feest! We zullen het nu bij slechts eenmaal moeten houden. Alhoewel…, Van Zandt staat op 6 juli in het Amsterdamse Bos. Maar dat zal ditmaal zonder zijn goede vriend zijn, zo leert een blik op de touragenda ons. Wel tweemaal feest dus, maar géén reünie.

Met het noemen van Southside Johnny, Little Steven en The Boss zijn alle drie de hoofdrolspelers uit de New Jersey scene van midden jaren zeventig reeds genoemd. De eerste drie platen van ‘Southside’ met zijn toenmalige sidekick Miami Steve – hoeveel bijnamen heeft Stevie van Zandt eigenlijk? – behoren tot het erfgoed van de staat. Nee, I Don't Want To Go Home (1976), This Time It's for Real (1977), en Hearts of Stone (1978) behoren tot het canon van dat tijdperk, samen met een heel stapeltje Springsteens. De titeltrack van het laatstgenoemde album is van de hand van Bruce, maar ook songs als The Fever en Talk To Me en nog veel meer. Het merendeel van zijn repertoire uit die tijd wordt echter bijeen gepend door Little Steven. Denk daarbij aan niet stuk te spelen songs als de titeltracks van die twee andere albums. En ook hier voegen we toe: en nog veel meer.

Dat op soul geïnspireerde werk, gecombineerd met een knallende blazerssectie, vormt nog steeds de ruggengraat van de liveshow van Southside Johnny. Nooit volgt hij slaafs de voorbeelden van Motown en Stax. Het is die New Jersey sound die het een eigen gezicht geeft. Voor wie niet weet wat dat inhoudt: dat is een mix van soul en barrock met het uithoudingsvermogen van een ouderwetse fabrieksarbeider. Keihard werken voor je centen. Dat gaat maar door. De goede man hoopt dit jaar 70 te worden. Het valt niet aan hem af te zien.

Als je terugdenkt aan die tijd…  Het speelt zich allemaal tegelijk af met de punk en new wave. Dan zie je pas hoe rijk die jaren zijn, muzikaal gezien. Er zijn dan ook nog verwante artiesten zoals Graham Parker & The Rumour in Engeland en Garland Jeffreys (onlangs nog in Paradiso) in New York. Het kan niet op eigenlijk. Maar ineens zo rond 1980 lijkt het voorbij. De jaren tachtig brengen letterlijk een ander geluid, dat Southside haast de kop kost. We herinneren ons een draak van een plaat met Nile Rodgers achter de knoppen (Trash It Up uit 1983). Niks ten nadele van de gitarist van Chic, maar zijn discoaanpak werkt totaal niet bij een ‘vuile smeerlap’ als onze protagonist. Maar eerlijk is eerlijk, Rodgers herpakt zich later wel als producer van een andere rootsartiest, Jimmie Vaughan. Maar dan praten we alweer over de jaren negentig, als de producties weer ‘echter’ worden.

Het is maar goed dat na dat echec met Rodgers en het minstens even beroerde zelf geproduceerde In The Heat (1984) gitarist Bobby Bandiera de band komt versterken. Ach, die typische jaren tachtig producties ook, begin er niet over! Met Bandiera grijpen ze weer terug op hun oude vertrouwde grootstedelijke soulsound. Met At Least We Got Shoes (1986) leveren ze een ijzersterk rehabilitatie-album af waarmee ze weer voort kunnen. Southside’s rock- en soulrevue krijgt daarmee weer een paar extra pijlers onder de toch al stevige fundering.

Echt betere tijden breken pas aan met de release van Better Days in 1991, het enige album sinds de hoogtijdagen dat zich ook nu nog kan meten met de hierboven genoemde trilogie die in ieders platenkast hoort te staan. Op dit album zijn Southside Johnny en Little Steven weer eenmalig herenigd in de studio. Van Zandt schrijft maar liefst acht van de elf songs en produceert de plaat. Ook The Boss is van de partij. Niet alleen neemt hij de helft van de leadvocalen voor zijn rekening op It’s Been a Long Time, maar ook doneert hij All The Way Home waar hij tevens zijn stem aan leent plus een beetje keyboards. De hele plaat ademt maar één ding: ‘Laten we met z’n allen nog één keertje terug gaan naar onze beste tijd.’ Met vlag en wimpel geslaagd. De track I've Been Working Too Hard is een duet met Jon Bon Jovi, eveneens afkomstig uit New Jersey en naar eigen zeggen volkomen schatplichtig aan Southside Johnny. Die plaat is zo ontzettend goed, dat iedereen hem ook is gaan zien als nummer vier op het ‘niet te missen lijstje’.

Het optreden in Paradiso van 30 maart 1992 staat de ware fan nog helder op het net- en trommelvlies. Zonder al die beroemdheden, maar gewoon met zijn vaste begeleiders The Asbury Jukes, wordt zijn soulshow weer tot het kookpunt gebracht, met mooie bijrollen voor Bandiera en trombonist Richie ‘La Bamba’, die inmiddels allebei al jaren geleden vertrokken zijn. La Bamba zagen we nog niet zo lang geleden naast Bruce Springsteen toeteren.

Zoals gezegd, doet Southside Johnny’s variant op de Never Ending Tour ook dit jaar Paradiso weer aan. We weten niet beter, of hij komt elk jaar. En dat is goed. Hij ververst zijn repertoire nog regelmatig met nieuwe albums, de ene keer wat beter dan de andere. De meest recente, Soultime uit 2015, blijft verrassend goed overeind naast het genoemde ‘3+1 kwartet’. Live hakt zo’n track als Looking for a Good Time er weer flink in. Check het zelf op 14 juli. Wie zegt er nou nee tegen Havin’ A Party with Southside Johnny?

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: John Cavanaugh

Koop hier je kaarten voor het optreden van Southside Johnny op 14 juli.