Robin Kester neemt het heft in eigen handen

Overal valt te lezen dat This Is Not a Democracy op het At Ease label de weerslag is van een langere periode. Die liedjes bestonden al langer en hebben nu een min of meer definitieve vorm gevonden op het minialbum. Elektronica heeft zijn plek gevonden in haar muziek. Ik vraag haar of ze nog wel zin heeft die nummers te spelen, terwijl ze al aan opnames van de opvolger bezig is. ‘Jazeker!’ maakt ze in één klap haar standpunt bekend.

‘Als het eenmaal af is luister ik er niet meer naar. Tijdens het maakproces wel, heel veel zelfs. Nu ben ik er wel klaar mee. Ik ga niet naar mijn eigen plaat zitten luisteren. Maar het live spelen van die nummers is wel wat anders. En dat doe ik dan ook met mijn band. Dat geeft elke keer weer een nieuwe input.’

Met die band heeft ze de in de studio van Jan Schenk in de Oude Houthaven in Amsterdam de basis al opgenomen van haar toekomstige debuutalbum. Die opnames is ze nu aan het uitwerken met producer Marien Dorleijn in diens studio in de bossen van Den Dolder.

‘Dat zal precies zo gaan als we samengewerkt hebben aan This Is Not a Democracy. In de postproductie werken we aan de verdere invulling. Dat is altijd een hele zoektocht naar de speciale details. Daar kunnen we echt uren aan besteden. Soms blijft er uiteindelijk maar één minigeluidje over.’ Klein maar fijn, want die gelaagdheid die haar werk zo typeert, maakt het geheel net even beter.

Dat schreeuwt om een voorbeeldje. Nog voordat de vraag gesteld is, komt ze er al met een. Op de track Portals zit vlak voor het eerste refrein een magic box-gitaarlijntje. ‘Tuh-duh-tuh-duh,’ doet ze het geluid na. ‘Het is een beetje vervormd. Dat ene kleine loopje was het overblijfsel van een dag lang zoeken.’ 

Een mooi detail op het zeven tracks tellende minialbum of XXL EP is de bijdrage van Conor O’Brien aka Villagers op flugelhorn en trompet op het intieme kleine liedje Cigarette Song. Dat is dan weer een uitvloeisel van een tour door Nederland en België die ze samen hebben gedaan.

‘Meestal zie je bij een voorprogramma die andere internationale artiest nauwelijks, maar bij een tour ligt dat toch anders,’ zegt ze. ‘Nu zag ik hem elke avond. Die tour was gewoon heel gezellig. En hij was superaardig. Hij bood ook zijn hulp aan. Daar heb ik hem dan maar aan gehouden.’ Ze stuurde hem een berichtje en in geen tijd kwamen die blazerspartijen al binnen. Marien speelt inmiddels ook trompet. Geen instrument is veilig voor de aanvoerder van Moss, die in alles een uitdaging ziet.

Via O’Brien komt het gesprek op haar Ierland-connectie. Ze heeft er gewoond en gestudeerd. ‘Ik zou er zo naar terug willen gaan, maar wonen is wel duur daar. En werk ligt er niet voor het oprapen,’ verzucht ze. ‘Maar Dublin begint dankzij het succes van Fontaines D.C. weer muzikanten aan te trekken. Voorheen trokken ze allemaal naar Londen toe, maar nu wordt Dublin weer echt een muziekstad.’ Dat je daar bij wil horen is goed voorstelbaar. Met haar muzikale bagage en ‘vitamine R’ (relaties) moet dat kunnen.

In verhalen over Robin Kester vallen allerlei referenties, zowel muzikaal als tekstueel, van Beach House tot Cate LeBon, Weyes Blood en Lisa Hanigan (ook voor haar gitaarspel). Vanwege haar avontuurlijke productie zou je Phoebe Bridgers nog aan dat rijtje gelijkgestemden kunnen toevoegen.

Ze heeft echt een zwak voor LeBon. ‘Love Is Not Love is zo’n mooi liedje. Soms zit er een tikkeltje sixties in haar muziek, maar het is ook heel erg van deze tijd. Die blazers zijn zo gaaf gearrangeerd. Als ik haar hoor, dan denk ik altijd dat ik nog beter moet worden. Kwaliteit is de maatstaf. Bij haar is het nóóit saai.’

NB: Check voor wat Robins favoriete muziek aangaat haar (en Mariens) inspiratie-playlist op Spotify onderaan dit artikel.

Die LeBon komt veelvuldig op BBC 6Music voorbij vooral bij Marc Riley doordeweeks in de avonduren. Maar vlak ook de airplay daar voor Robin zelf niet uit. Zij heeft in Elbow’s Guy Garvey op de zondagmiddag een ‘champion’ voor haar muziek gevonden. Er zijn wel meer Britse radiostations die haar oppikken. En Chris Douridas, topdeejay bij het Californische fijnproeversstation KCRW draait haar ook.

Tracks die het internationaal goed doen zijn funky openingstrack Sweat and Fright en Empty Head, waar nog een vleugje van haar liefde voor Kate Bush in doorklinkt. Laatstgenoemd nummer herbergt toevallig ook de titel van het album. Nu praat ze niet graag over de betekenis van de teksten, maar deze ene wil ze desgevraagd wel toelichten. Om te beginnen heeft het helemaal niets met politiek te maken.

Ze heeft een sluitende tweeledige definitie: ‘Vaak heb ik het gevoel dat ik zelf weinig over mezelf heb te vertellen, dat ik nul inspraak over mezelf heb. Op andere momenten dat ik me suf pieker heb ik wel 100 Robins in mijn hoofd die elk wat anders roepen. Dan denk ik: “Shut up! Neem zelf de leiding!” Durf een dictator te zijn.’ En zo is de ‘verlicht despoot’ Robin Kester toch aan verdomd mooi album gekomen.

Nu ze toch de sluier over een liedje heeft opgelicht, durf ik het wel aan om er nog eentje te laten onthullen. Ik wil weten of Remove and Delete slaat op haar en Mariens werkwijze om door trial and error van alles uit te proberen en desnoods meteen weer weg te gooien. ‘Ieder mag van mij zijn of haar eigen interpretatie hebben,’ klinkt ze inschikkelijk.

‘Toevallig is dit een liedje dat ik bijna had weggegooid. Het begon als een walsje op een eerste demo. Ik vond het verschrikkelijk in die vorm. Een half jaar later heb ik het toch nog eens gespeeld, maar dan heel rechtdoor strummend. Marien was op slag verliefd op die versie. Nu hoor je die oorspronkelijke 6/8 maat 

Na een try-out show in Wageningen vorige week vrijdag is op 13 oktober de grote zaal van Paradiso aan de beurt. Ze heeft er zin in en anders wij wel. ‘Het wordt een energieke bandshow met af en toe ook een solodingetje,’ belooft ze, ‘nummers van het minialbum, maar ook nieuwe nummers.’

Ze durft niet te zeggen hoe dat gaat zijn met aan tafeltjes zittend publiek in de zaal. ‘Het is sowieso een heel bijzondere plek. Ik herinner me nog van mijn eerste keer daar met Villagers, dat het podium best hoog is eigenlijk.’

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Robin Kester in de grote zaal op 13 oktober.

Check de playlist met de muziek die Robin Kester en Marien Dorleijn inspireerde bij het maken van This Is Not a Democracy.