Robert Forster slaat na terugblikken de bladzijde om

Er bestaat op Internet een schitterend interviewitem waarin Robert Forster wordt gevraagd waarom The Go-Betweens, de band waar hij en zijn in 2006 overleden artistieke partner Grant McLennan samen aan het roer stonden, het nooit echt gemaakt hebben. Wel de liedjes hebben, maar zelf niet gemaakt van het sterrenstof waaruit bonafide popsterren gebouwd worden. Dat mag toch wel de conclusie heten.

Ze zaten een tijdje in Schotland (zelfs eventjes op het legendarische Postcard label met Orange Juice en Josef K) en in Londen, maar ze hadden niet zoals al die andere Australiërs die altijd naar het Verenigd Koninkrijk komen ‘nog ergens een ouwe tante wonen’, waar ze even hadden kunnen bivakkeren en zich laten bijvoeden en pamperen in mindere tijden, vertelt Forster in dat televisie-interview voor de BBC uit 2016.

Het geluk heeft de Australische popband met grootste fan Nick Cave nooit echt toegelachen, althans zeker niet in eerste aanleg. Robert en Grant moesten eerst de band opdoeken, elk vier soloalbums maken om vervolgens iets succesvoller in hun ‘tweede jeugd’ terug te keren. Die twee periodes van The Go-Betweens, beslaan grofweg het staartje van de jaren zeventig gevolgd door de hele jaren tachtig en een reünie van 1997-2006, waarin de band nog eens drie albums maakte. Na Grants dood heeft Forster de draad van zijn solocarrière weer opgepikt.

Inferno is het zevende album in de rij en is in weerwil van zijn titel een genot om naar te luisteren. De combinatie van pure pop met elementjes van folk komt er beter uit dan op voorganger Songs to Play uit 2015. Dat heeft een reden. Forster is nooit een veelschrijver van liedjes geweest. Hij schrijft er hooguit drie per jaar. Hij zegt ook nooit iets over te houden. Als hij genoeg songs heeft komt er een album. En anders niet. Zo simpel is het. Soms denkt hij dat hij het vak verleerd is, zonder echt aan writers block te lijden. En dan komen er ineens weer een paar. Je zal maar One Bird In The Sky geschreven hebben…! Dat is zó mooi, dan zou elke songwriter genoegen nemen met een geringe jaarlijkse oogst. Wát een parel!

Alles veranderde toen hij schreef aan zijn autobiografie en die van zijn maat Grant. Na gedane arbeid in de ochtend pakte hij ’s middags of ’s avonds de gitaar, puur voor de lol. Niet voor niets heet een van de songs The Morning met als opvallendste tekstregel: ‘The morning is a friend.’ Het was in die sfeer dat de songs voor Inferno ontstonden.

Intussen maakte hij het spreekwoord ‘de morgenstond heeft goud in de mond’ meer dan waar, want het boek Grant & I werd bekroond tot beste boek van het jaar in 2017 door zowel MOJO als UNCUT Magazine. Voor wie meer wil weten over die band, is er behalve het boek ook nog de documentaire Right Here, plus een Anthology serie, waarvan deel 1 reeds uit is.

Sinds 2005 is Forster in eigen land ook actief als schrijver van veelzeggende popblogs. En ook daarvoor heeft hij reeds een onderscheiding ontvangen. Op zijn website staan al zijn blogs keurig op een rijtje gezet. Hij heeft een duidelijke, voor elke lezer te begrijpen schrijfstijl zonder poespas. Lees eens zo’n stuk over David Bowie van zijn hand waarin hij je meeneemt naar zijn tienerjaren en hoe hij en zijn generatiegenoten de komst van het Britse popfenomeen als ‘de verlosser’ zagen. Heel interessant!

Op diezelfde directe wijze schrijft hij ook de teksten van zijn liedjes. Je ziet alles als het ware voor je. Zo wil hij het ook hebben. Op de track Remain horen we hem zingen: ‘I know what it’s like to be ignored forgotten. When yours is the name that doesn’t come up too often.’ Daar zit geen woord Chinees bij. Het is verleidelijk om de  titel van het nummer Life Has Turned A Page te interpreteren als de levensfase waarin hij zichzelf nu bevindt. Het gaat echter over iemand anders. Dat neemt niet weg dat hij daadwerkelijk de bladzijde omslaat om na zijn boek aan een nieuw hoofdstuk in zijn leven te beginnen. En dat klinkt in dat nummer vooral heel ontspannen, een beetje als het ‘Zwitserleven-gevoel’ zelfs.

Hij leent ook als het zo uitkomt. Albumopener Crazy Jane on the Day of Judgement is het beroemde gedicht van William Butler Yeats op muziek gezet. De hereniging met producer Victor van Vugt in Berlijn is een schot in de roos gebleken, omdat hij goed is met vocalen opnemen. Hij gaat niet nodeloos de zang opnemen als een bepaalde imperfectie de zeggingskracht juist aanzienlijk verhoogt. Dat is wat Forster zocht. Andere hoofdrolspelers op het album zijn zijn vrouw Karin Bäumler (achtergrondzang en viool) en Tindersticks drummer Earl Harvin, die het minder is meer-principe als geen ander weet te hanteren.

De band op het album zal er op Bäumler na live niet bij zijn in de Vondelkerk op 30 november bij ‘An acoustic evening with Robert Forster’. Dat ontbreken van een band zal zich alleen laten voelen bij de geweldige Velvet Undergrond-achtige single Inferno (Brisbane In The Summer), maar aan te nemen valt dat hij daar wel wat op verzinnen zal. Bereid je voor op een bloemlezing uit zijn soloplaten aangevuld met enkele nummers van The Go-Betweens. Die doet hij ook. Aan zelfverloochening doet hij namelijk niet.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor ‘An acoustic evening with Robert Forster’ in de Vondelkerk op 30 november.