Je zou voor, na en helaas vaak ook tijdens de concerten van Sugar Mountain eens de gesprekken in de zaal of aan de bar moeten horen. De een pocht over een singer-songwriterfestival in een of ander ver oord waar ie heengaat, de ander entameert luidkeels de discussie over de beste songwriters aller tijden. Dan verwacht je namen te horen van Lennon & McCartney, Dylan, Townes van Zandt, Marvin Gaye, Bruce Springsteen, you name it, maar laatst hoorden wij tot onze niet geringe verbazing toch echt in zo’n discussie de naam van New Yorker Richard Shindell vallen. We kunnen op 30 november tijdens een middagconcert in de Vondelkerk zelf vaststellen hoe terecht de vermelding van deze kandidaat is.
Zelf op onderzoek uit
We gingen na die borrelpraat bij een concert uit onze serie zelf maar eens op onderzoek uit. Behoort Richard Shindell folkzanger per excellence, die al bijna twintig jaar vanuit de Argentijnse pampa’s opereert, tot de elite van het clubje beste songwriters? Het eerste lijstje waar we op internet op stuitten was van Rolling Stone uit 2015, getiteld 100 Greatest Songwriters Of All Time. Meteen even met de zoekfunctie gecheckt of Shindell erin voorkomt, quod non. Townes en Guy Clark trouwens ook niet.
Stray Cow Blues | Acoustic Asheville
Gezocht en gevonden
We zochten even verder en stuitten op een nogal woest Brits antwoord op die Amerikaanse lijst. Die stond in The Daily Telegraph (2016) onder de alleszeggende noemer Who really are the 100 greatest songwriters? En ja hoor, wie schetst onze verbazing, daar stond Shindell wél in, op de veertigste plaats nog wel! Townes (4) en Guy (27) gelukkig ook. Ach, die lijstjes, altijd smullen natuurlijk, maar volkomen arbitrair en net als bij het schrijven van een essay ligt er maar aan met welk been je uit bed bent gestapt op de dag van samenstelling. Het is ‘altijd waar’ wat je opschrijft en toch o zo vatbaar voor discussie.
Hoe dan ook beide lijsten en de bijbehorende verhaaltjes erbij zijn zeer lezenswaardig. Bij elkaar opgeteld bevat deze Top 200 (minder vanwege de vele overlappingen) toch wel de who’s who in Americana en dus ook Shindell. Het is mooi dat de kletskousen aan de bar toch ook een beetje bevestiging hebben gekregen dat hij ‘tussen de grote jongens’ behoort te staan. Het is een beetje of Shindell nu uit zijn eigen omlijsting is gestapt, recht in de wereld der onwetenden.
Een opvallend ‘aangeklede’ folkplaat
Die Richard Shindell is natuurlijk zo cult als maar wezen kan. Hij is geen veelschrijver, meer een man die rustig voortbouwt aan een oeuvre dat op den duur bij het klimmen der jaren vanzelf omvangrijk(er) wordt. Hij komt pas met iets naar buiten als hij serieus wat te melden heeft. Zijn laatste plaat Careless , een opvallend ‘aangeklede’ en gearrangeerde folkplaat, dateert alweer uit 2016. Als hij geen nieuwe liedjes heeft, dan gaat hij liever op stap met zijn deftige ‘coverband’ CryCryCry – met de dames Lucy Kaplansky en Dar Williams, die twee jaar geleden nog solo in het Sugar Mountain-programma stond.
All Wide Open
Het ambacht van het liedjesschrijven
Als een songwriter met de reputatie van één der besten, heeft Shindell ook wel wat te vertellen over het ambacht van het liedjesschrijven. Er staat op internet een niet onaardig interview door een Engelse pensionado, fan en amateurjournalist-met-hart-voor-de-zaak, Johnny Whalley. Die stelt de malste vragen, bijna zoals een kind het zou doen, maar dat is juist het leuke eraan. Hij vraagt bijvoorbeeld naar de invloed van Argentinië op Shindells werk. Dat is wat je zelf ook wel zou willen weten. En hij informeert of we een plaat in het Spaans kunnen verwachten. Hij zet onbedoeld Shindell daarmee echt het mes op de keel.
Een klein beetje betrapt
Die voelt zich toch een klein beetje betrapt en zegt dit soort zaken zelfs na twee decennia nog steeds een grote uitdaging te vinden. We komen erachter dat hij daar wel schrijft in Buenos Aires maar wel met zijn Amerikaanse hoofd opgeschroefd. Nog leuker wordt het als Whalley vraagt of de songs van Shindell op ware gebeurtenissen zijn gestoeld. Wel en niet is zijn antwoord. En passant horen we hoe de kanarie de song There Goes Mavis is komen binnenvliegen. Zijn dochter heeft daar onbedoeld achter gezeten. Leuk, leuk, leuk, niet bepaald hoogstaande journalistiek, maar toch verschaft het interessante inzichten.
Live @ Shrewsbury Folk Festival 2016
Zelfs elektrische gitaar
Zijn laatste album, het al drie jaar oude Careless onderscheidt zich van zijn oudere werk in de wat uitgebreidere arrangementen en ook de inzet van elektrische gitaar, toch hét ‘Judas-instrument’ onder folkies. In het titelnummer laat hij zijn gebruikelijke verhalende stijl vallen. Voor deze ene keer geen songpersonages, teksten in de derde persoon enkelvoud, maar in de eerste persoon. Jawel, het is autobiografisch. Het gaat nu eens over hemzelf, een mooie aanvulling op bovengenoemd interview.
'Careless'en 'Your Guitar'
Een gitaar als een levend wezen
Hij kan er mooi over vertellen, net als over zijn oude gitaar. Luister maar naar het nummer Your Guitar. Hij kan er over praten alsof zijn gitaar een levend wezen is. Alsof dát geen liefde voor de muziek is, wat dan wel? En dat kunnen we allemaal gaan meemaken, op een zaterdagmiddag nog wel, op 30 november in de Vondelkerk, waar Richard Shindell zijn liedjes met een charmant praatje zal in- of uitluiden.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Richard Shindell in de Vondelkerk op 30 november.