Providence Canyon betekent thuiskomen voor Brent Cobb

Onder onze ambassadeurs zijn de heren Cobb graag geziene gasten. De koppeling van de jonge zanger (32) met zijn beroemde neef, de producer (van onder anderen Sturgill, Simpson, Jason Isbell en Colter Wall) werkt al jaren goed. Ze halen altijd al het beste in elkaar naar boven, maar nu hebben de twee zichzelf overtroffen. Het is de oomzeggers daadwerkelijk gelukt om iets nieuws te creëren. De vorige plaat Shine On Rainy Day was al heel speciaal, maar rockte nog iets te weinig naar de zin van Brent. Dat moest anders nu. In het voorprogramma van Chris Stapleton merkte hij dat hij voor de grotere zalen waar deze held van velen – die we ook graag eens willen zien in Nederland – speelt, iets meer power nodig had. De queeste naar country-funk kreeg daarmee een door de livepraktijk gedicteerde grondslag.

Dat hele artistieke gezoek naar een nieuwe sound viel zo ongeveer samen met Brents terugkeer in zijn geboortestreek, waarmee ook de teksten een warm bedje vonden. Na 10 jaar in Nashville wilde hij terug naar dat andere ‘ville’, namelijk Ellaville, Georgia, waar hij is opgegroeid. Uiteindelijk belandde hij een stukje verderop in het plaatsje Cobb. Zoiets verzin je niet. Maar het is toch echt zo. Brent was weer thuis. onder de lezers zijn er vast genoeg mensen te vinden, die dat gelukzalige gevoel kennen zodra ze op hun geboortegrond terugkeren, vooropgesteld dat de herinneringen daaraan zoet zijn. Dat is hier het geval.

In het titelnummer Providence Canyon, gelijk ook maar de openingstrack, komt hij direct thuis. De titel komt van Providence Canyon State Park in Lumpkin, Georgia, op 45 minutes rijden van Ellaville. Het was de perfecte ‘hangplek’ in de natuur voor de jonge Brent en zijn vrienden. Daar was het altijd goed thuiskomen. Maar het was ook de speciale betekenis van het woordje providence dat het hem aantrok om te gebruiken als albumtitel. Het duidt op de Goddelijke voorzienigheid. En wat mag dat dan wel wezen? De allesomvattende zorg en bescherming van God voor ons. Het zijn die elementen die Brent zo aanspraken en hem ver boven zichzelf uit hebben getild. Neef Dave was daarbij de perfecte aangever.

Come Home Soon, een van de rustigste nummers op de plaat, qua sfeer het dichtst bij Shine On Rainy Day, gaat nogmaals uitvoerig in op het terugkeren naar je oorsprong te midden van hen die je dierbaar zijn.

Maar we hadden het zojuist over een steviger geluid. Dan moet je Mornin’s Gonna Come eens horen met dat van George Harrisons What Is Life brutaal geleende gitaarintro. Pfff, je moet maar durven! Tegelijkertijd had ome George weer leentjebuur gespeeld bij He's So Fine van de The Chiffons voor My Sweet Lord. Ach, met dieven vang je dieven. Brent en de ex-Beatle zijn bazen, heren om louter te eren.

Providence Canyon, Brent Cobbs tweede major label plaat (Low Country Sound/Elektra) is dus een favoriet plaatje van onze ambassadeurs. Het heeft diezelfde broeierige sfeer als de niet te versmaden platen van swampblues-grootmeester Tony Joe White uit de vroege jaren zeventig. Tegelijk hoor je echo’s van typische southern rockers uit die tijd als Lynnyrd Skynnyrd, vooral in een track als King of Alabama. Vraagje dat zo bij ons opkomt: zou Neil Young dat nummer al hebben gehoord?

Het meest afwijkende nummer, en naar mijn idee ook het origineelste en beste heeft Brent voor het laatst bewaard. Ain’t A Road Too Long combineert southern rock met parlando gezongen teksten. Van die zuidelijke praatzang, je weet niet wat je hoort. Absoluut briljant. Met een beetje lef noem je deze kruising van stijlen ‘rap-icana’. Wàt een vondst! Als hij dát nummer live niet speelt, dan…, ja wat dan? Geld terug? Nee dat nooit! Zo’n man verdient het dat je zijn hele merchandisetent leegkoopt na zijn concert. Voor wie het nog niet wist? Bovenzaal op 11 september. Het zal daar aanvoelen als thuiskomen.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Brent Cobb op 11 september in de kleine zaal.