Nick Waterhouse heeft zichzelf heruitgevonden op zijn vierde, titelloze album. De bebrilde rhythm ‘n’ bluesman geeft ditmaal een wat hardere, rauwere injectie aan zijn muziek. De sfeer is die van het onvergetelijke radioprogramma Toga Party lang geleden, op Hilversum 3 nog. De eerste single Song For Winners lijkt wel een vergeten garagerock nugget. Er zit ook nog een sterke ‘zeik niet zo!’-boodschap achter het lied, dat aanspoort de dingen aan te pakken. Dat kan beginnen bij zijn show op 28 maart in ’t Zonnehuis in Tuindorp-Oostzaan. Dat is drie weken nadat het album uitkomt op Innovative Leisure. Dat houdt in dat we het materiaal al goed onder de knie kunnen hebben, hetgeen altijd wel zo prettig is.
Met een deels vernieuwde band
Waterhouse gaat op het album in zee met een deels vernieuwde band. In de blazerssectie treffen we illustere namen aan als saxofonisten Paula Henderson (Gogol Bordello) en Mando Dorame (JD McPherson). Even bijzondere aandacht voor fluitist Ricky Washington. Jawel, hij is de vader van de gezegende redder van de jazz, saxofonist Kamasi Washington. Of al deze muzikanten live ook meekomen blijft altijd twijfelachtig. Uiteraard staat Waterhouse weer achter de zangmicrofoon en plugt hij zijn sologitaar weer in voor een boel opzwepende songs. Laat dat maar aan hem over. Het wordt weer gegarandeerd bal, net als bij de vorige gelegenheid in Paradiso Noord, twee jaar geleden.
Opgenomen in de meest vintage rock ‘n’ roll studio
Man, wát was dat lekker avondje toen. R&B, dansen, bier en zweet. Het wordt geheid weer zo. Zeker als je bedenkt dat de plaat met het nodige venijn is opgenomen in de meest vintage rock ‘n’ roll studio ter wereld, te weten de Electro Vox Recorders in het Californische Hollywood, waar alle oude apparatuur nog staat. Waterhouse en co-producer Paul Butler weten die wel te bedienen. Dan begrijp je ook meteen wat voor dampend concert je te wachten staat. Tot op heden is dat nog nooit zo goed gelukt op plaat als juist nu. Song For Winners is een openbaring en Nick Waterhouse en zijn fans zijn allebei de winnaars.
Song For Winners
Ray Charles-achtige stompers
Wreck The Rod, de vette tweede single is net uit. Je wordt terug in de tijd geslingerd, enerzijds naar de jaren vijftig en zestig, maar anderzijds ook naar het midden van de jaren tachtig. Die laatste constatering behoeft enige uitleg. In die tijd was er op Hilversum 3, de voorloper van het huidige, nogal saaie 3FM, een majestueus radioprogramma -Toga Party geheten - voor luisteraars met een intens beleden liefde voor rock ‘n roll, soul, garage- en pubrock. Onder aanvoering van presentatrice Maja van den Broecke én muzieksamenstellers Martijn Stoffer en Roel Bentz van den Berg werd de complete platenkast van die genres omgetrokken in een uurtje van twaalf tot een op de VPRO-woensdagmiddag. De enige in het land die het niet leuk vond, was denkelijk de met een onmogelijke opdracht opgezadelde zendercoördinator. Nou, zó ruig klinkt Nick Waterhouse anno 2019. Wreck The Rod is een Ray Charles-achtige stomper met ‘blaffende’ achtergrondzang van het dienstdoende dameskoortje. Jeeeeez, wát is dit een leuke plaat zeg!
Weg met de braafheid
Voorheen was Nick Waterhouse op plaat altijd net een beetje te braaf. Zijn dienstfietsbrilletjes op zijn neus helpen ook niet echt mee bij een stoer imago. Maar dat lieve kantje is er nu wel vanaf. Hij klinkt tegelijk ontspannen swingend én urgent als de neten. Luister naar die cover van I Feel An Urge Coming, geschreven door goede vriendin en mentor Joshie Jo Armstead. Twee keer raden met wie de nu 74-jarige Joshie gespeeld heeft in het verleden. Juist ja, bij Ray Charles! Behalve Raelette is ze ook een Ikette geweest bij Ike & Tina. Dat hoor je in alles terug op dit album. Als je op de helft komt bij de vuig knetterende track Black Glass, dan staat er als het goed is al geen stoel meer overeind in je huiskamer.
Zet de ramen wagenwijd open
Er wordt nog veel meer van deze moeilijk bedwingbare rauwkost geserveerd. Op zulke platen staat ook altijd minstens één instrumental. Dat hoort nu eenmaal zo. El Viv ís die groover. Zet de ramen wagenwijd open, dan horen de buren ook nog eens een keer leuke muziek. Waarschijnlijk bellen ze sowieso aan om de Toga Party te mogen meevieren. Er zitten ook rustpuntjes in het feest zoals het onweerstaanbaar spannende Which Was Writ, waar Nick zijn gitaar voorzichtig laat dansen op een lenig swingend loopje. Je vraagt je af, waarom hij niet eerder van dit soort platen heeft gemaakt. Het is opwindend als een plaat van Barrence Whitfield & The Savages, het ‘huisorkest’ van Toga Party dat het radiofeest live in Paradiso eens mocht komen opluisteren een dikke dertig jaar geleden. Waar Barrence meer het spoor volgde van shouter Little Richard, daar volgt Waterhouse de Ray Charles lijn. Maar het effect is vergelijkbaar.
‘Toga! Toga! Toga!’
Nu mag Nick Waterhouse de grote gangmaker zijn op 28 maart in ’t Zonnehuis, dat qua sfeer misschien nog wel het best bij zijn muziek past. Mooi momentje ook om de stoelen daar opzij te zetten en een grote dansvloer te maken. Dan roepen wij net als Maja van den Broecke destijds: ‘Toga! Toga! Toga!’
Tekst door: Robbert Tilli|
Koop hier je
kaarten voor Nick Waterhouse in ’t Zonnehuis op 28 maart.