Lisa LeBlanc ontstijgt met gemak haar grootste troefkaart

Het gevaar met covers bestaat er natuurlijk altijd in dat ze een eigen leven gaan leiden. Je kunt je trouwens afvragen hoe origineel het tegenwoordig nog is om iets te coveren dat ver buiten je eigen muzikale scope ligt. Gebeurt best vaak eigenlijk, ook in het singer-songwriterswereldje. Jarrod Dickenson deed bij zijn concert in de kleine zaal bijvoorbeeld nog Faith van George Michael.

‘Nou en?’ kun je zeggen, want verdomme onze Lisa herneemt die troefkaart van Motörhead ook nog eens heel goed! Die versie leidt alleen de aandacht af van haar eigen werk, dat zondermeer een lust voor de oren is. Muzikaal heeft ze veel te vertellen, en tekstueel is ze verduiveld spitsvondig en geestig te noemen. Why You Wanna Leave, Runaway Queen? is zo’n plaat die bij de eerste keer draaien al een prettige indruk maakt en haast automatisch op repeat gaat.

De plaat opent met de break-up song met de beste titel van de laatste tijd: Could You Wait ’Til I’ve Had My Coffee?  Zo’n titel kan toch al op niets anders meer duiden dan dat het wordt uitgemaakt? Het is meteen ook de openingszin, die gevolgd wordt met de bevestiging van wat je al dacht: ‘Before you break up with me.’ Voor wie het nog niet duidelijk genoeg is, voegt ze nog de tekstregels toe: ‘Could you at least have the decency to let me have my coffee, before you leave?’ Dat alles is getoonzet op een zompige moerasbeat alsof wijlen The Cramps haar begeleiden. De onweerstaanbaarheid is snel bereikt op dit album. Die stoere sfeer trekt ze nog even door naar het volgende nummer, City Slickers and Country Boys.

Break-up dus, ja ja. Dump the Guy ASAP luidt de titel van de derde track. De vent die haar liefde verloochent zal het weten ook. Maar er mag wel gelachen worden, dat wel. En het is onze ‘sweet little Lisa’ die het laatst lacht. Scharrels die te lang blijven plakken, worden ook zonder pardon het huis uitgezet. Het tegen cajun aan leunende Eh cher (You’ve Overstayed Your Welcome) laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Visite en vis, blijven drie dagen fris, dat u het maar even weet. Het is verlaten of verlaten worden bij onze madam, die niet op haar mondje is gevallen. Aan inspiratie geen gebrek bij Lisa LeBlanc. En soms weet ze het ook even niet meer. Bij liefde hoort ook twijfel, getuige de ferme stomper I Love You, I Don't Love You, I Don't Know. Wie stuurt haar een paardenbloem toe om het bloemblaadje voor bloemblaadje uit te vissen?

‘Het lijkt nu wel een break-up record. Het was echt niet zo slecht,’ zegt ze in een interview ter gelegenheid van haar nominatie voor een Juno Award. ‘Drie songs gaan over dezelfde dude, dus het valt allemaal wel mee,’ vindt ze. Het is echt niet zo dat ze continu hartzeer heeft. Haar songs schrijft ze altijd op de pieken van haar emoties, dan komt het er soms een beetje hard uit. Ze is een langere periode in de VS geweest, en heeft daarna vier maanden uitgetrokken voor het schrijven van de tracks in Montreal.

Daarvoor had ze al een periode haar geboortegrond New Brunswick voor een jaartje ingewisseld voor Québec, waar ze de banjo als haar ideale instrument heeft ontdekt naast akoestische gitaar. Uit heimwee begon ze in Québec de bluegrass van New Brunswick te luisteren en te spelen, iets wat ze voorheen nog nooit had gedaan. Banjo is nogal belangrijk op dit album. Ze vond dat ze zo iets aan bandjams toevoegde, meer dan als ze gitaar speelde, wat iedereen beter deed. Ze is nu een echte bluegrass-fan en vindt banjo een heel interessant instrument. Je kunt dingen er anders mee benadrukken dan met gitaar. Het is ook een beter conversation topic als je ermee reist dan met een gitaar op je rug. De iets over één minuut klokkende instrumental Dead Man’s Flats geeft de banjo alle ruimte om Ace of Spades in te leiden. Het instrument heeft haar zelfvertrouwen hoorbaar goed gedaan.

Ti-gars is nog maar de enige track in het Frans, waar haar titelloze debuut uit 2012 nog geheel Franstalig was (er is ook nog de Highways, Heartaches and Time Well Wasted EP uit 2014 als tussendoortje). Het had niet gehoeven deze linguïstische overschakeling, maar het zorgt natuurlijk wel voor een vergroting van haar mogelijkheden. Wetend dat er meer mensen zijn die de Engelse taal machtig zijn, kan ze haar scherpe teksten ook veel beter overbrengen. Een mooi klein folkliedje als 5748 km visualiseert de enorme afstand tussen twee lovers, waarvan de een aan de oost- en de ander aan de westkust woont. Dat is een hele lange vlucht plus aansluitingen, en een zes dagen lange autorit als je niet te vaak stopt om te plassen tenminste, zo luiden haar goed verstaanbare bespiegelingen. Dat gaat totaal niet meer over uit elkaar gaan; integendeel het is een lovesong over twee long distance romancers.

Overigens is het zeker niet zo dat Lisa haar lover die haar tot het album heeft geïnspireerd de volledige schuld geeft van de breuk. In de slottrack I Ain’t Perfect, Babe (op banjo!) geeft ze haar eigen fouten toe. Elk mens heeft zo zijn tekortkomingen. Dat die bij Lisa LeBlanc niet in haar muziek en voordracht liggen kun je met je eigen oren en ogen checken als ze op 19 mei de bovenzaal aandoet op haar Europese tour.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Lisa LeBlanc op 19 mei.