Lindi Ortega’s Liberty luistert weg als de original soundtrack van een niet bestaande spaghetti western. Echo’s van scoreschrijver Morricone en filmmaker Tarantino roepen een onontkoombare broeierige sfeer op bij deze als conceptalbum betitelde zevende plaat van de Canadese. Dit is zo ontzettend spannend allemaal. Je wilt doorluisteren zoals je doorgaans de afloop van een boek of film wilt weten. Op 29 juni kun je achter de plot komen in de kleine zaal, als Ortega’s ‘soundtrack’ zijn première beleeft.
Rode lippen, rode laarzen, rode draad
Misschien beloven we nu wel iets teveel met het woord ‘plot’. De tracksgewijze uitleg van Ortega helpt je de ‘rode draad’ te doorgronden, maar geeft net als in een goed verhaal lang niet alles prijs. Je mag zelf ook nog een beetje meedenken. Of Liberty nu een persoon betreft of een gemoedstoestand of wellicht zelfs een paard, maakt weinig uit voor de beleving van dit album waar ze haar muzikale grenzen tot ver over de horizon trekt, voorbij die spreekwoordelijke zonsondergang van een western. Met Liberty heeft ze ontegenzeggelijk haar beste werk tot op heden afgeleverd. Dit stelt al haar voorgaande albums ver in de schaduw. Die waren goed, heel goed zelfs, maar deze springt er serieus mijlenver bovenuit.
De muziek van het zich in drie bedrijven voltrekkende verhaal wordt ingeleid en tweemaal onderbroken met de op Ennio Morricone’s filmmuziek geënte instrumentals getiteld Through The Dust Pt. 1-3. Met deel 1, de ouverture, is de toon van de beleving die je te wachten staat al gezet. Je zit direct in een denkbeeldige bioscoop op het pluche dat al even rood is als Ortega’s royaal gestifte lippen en haar cowboylaarzen. Laat maar komen, die film! We horen haar zingen: ‘Don’t come any closer to my heart, if you’re afraid of the dark.’ Je komt binnen in de wondere cinematografische wereld van ‘Indie Lindi’, zoals de bijnaam luidt van de Canadese countryzangeres van Mexicaans-Iers bloede, die haar muziek voortaan zelf uitbrengt op haar eigen Shadowbox Music label. Als kleine zelfstandige gaat ze haar vrijheid tegemoet, gesymboliseerd door de amazone tegen het decor van een roodoranje sunset.
Te paard haar vrijheid tegemoet
Zie voor wat dat aangaat ook de videoclip bij het titelnummer. Die video begint als een film met haar cowgirl silhouette tegen een vuurrode achtergrond en eindigt met het wegrijden te paard richting de ondergaande zon. Eigenlijk verloopt het net zoals bij de legendarische westernstripheld Lucky Luke in het laatste plaatje van elk boek. Onnodig om te vermelden dat dat nog gevolgd wordt door een beeldvullend The End. De tekst geeft aan dat we er waarschijnlijk in onze aannames niet zo gek ver naast zitten.
From Phoenix, Arizona to old New Mexico.
Feeling all the freedom to go where we wanna go.
We could cross the ocean, travel 'cross the plains.
We possess the power 'cause we control the reigns
Liberty.
Through the desert riding free.
Like an unchained melody.
Riding towards the sun.
Liberty.
Writing our own destiny.
We'll go down in history.
Riding towards the sun.
Liberty
Tonnen ‘torch and twang’
Samen met het stoere The Comeback Kid en het poppy You Ain’t Foolin’ Me is dat titelnummer het enige echt uptempo nummer op de plaat, die verder een verrukkelijke hemelse poel aan ballads bevat, de ene nog mooier dan de andere (Till My Dyin’ Day is het paradijs op aard). Zo sterk gezongen ook, met de torch and twang die we gewend zijn van haar landgenotes k.d. lang en Neko Case. Darkness Be Gone, Forever Blue en In The Clear vormen een rijtje pal voor The Comeback Kid waar genoemde dames nog een puntje aan kunnen zuigen. Maar als Lindi stoer wil zijn, dan is ze het ook. Ze kan ‘m ook flink de sporen geven.
Het overgrote deel van de plaat voltrekt zich echter in een rustige galop in het spoor van ‘enigmatische Ennio’. Maar ook duikt hier en daar het beeld op van Ry Cooders soundtrack bij Wim Wenders’ Paris, Texas, vooral bij de tracks In The Clear en Pablo, dat handelt over een met hem vergelijkbare gitaarheld. Medeverantwoordelijk voor die filmische sfeer zijn producer Skylar Wilson en Ortega’s uitmuntende begeleiders, vooral Nashville Steelism, het duo bestaande uit pedal steelgitarist Spencer Cullum Jr. en gitarist Jeremy Fetzer. De plaat krijgt een schitterende finale met de heel spaarzaam op z’n Calexico’s gearrangeerde versie van Gracias a la Vida van de Chileense Violeta Parra. Normaal een compleet stuk gecoverde song, maar hier niet.
The Comeback Kid
Figurant bij Lindi’s film
Mooi plaatje al met al. Draait heerlijk weg na de nieuwe van Arctic Monkeys, ook al een oceaan van torch songs. Laat je niet tegenhouden door de term conceptalbum. Dat doen we toch ook niet bij Willie Nelson’s Red Headed Stranger? Nou dan! Zie het als die spaghetti western die je niet kunt laten lopen. The Good, The Bad And The Ugly en Once Upon A Time In The West kijk je toch ademloos ook uit? Lindi Met Liberty gaat Ortega verder dan ze ooit gegaan is. Ook in de album credits maakt ze gretig gebruik van de filmconnotaties. Zo staat er zelfs ‘Liberty stars Lindi Ortega’, terwijl het woord featuring gereserveerd wordt voor alle medewerkers aan de plaat. Wij zelf vervullen maar wat graag de rol van figuranten bij de première van haar 'soundtrack' in de kleine zaal op 29 juni. Denk er de zonsondergang en de afkondiging The End maar bij.
Tekst door: Robbert
Tilli
Foto door: Kate Nutt
Koop hier je kaarten voor het optreden van Lindi Ortega op 29 juni.