Lily & Madeleine vinden hun derde stem

Folkies die pop gaan doen, zouden die net als His Bobness ‘die elektrisch ging’ ook weleens de sneer ‘Judas’ naar hun hoofd krijgen gesmeten? Het is niet verboden om je muziek in een ander jasje te steken.  En Tashian en Fitchuk verstaan hun vak, laat daar geen misverstand over bestaan. Dit zijn profs. Natuurlijk is Canterbury Girls, waar de Canterbury Tales en een gelijknamig park in Indianapolis samenkomen, heel anders dan het kale akoestische tussendoortje Acoustic Sessions uit 2014.

Maar eerlijk is eerlijk, Keep It Together, hun vorige album uit 2016 ging al heel erg richting pop. Laten we dus niet gaan zeuren. Niet dat ik dat van plan was, maar we waren hier op voorbereid. En weet je wat? Canterbury Girls is een popalbum dat in de kast mag naast de eerste van de zusjes Haim, ook uit 2014. De track met de titel als de Nike-slogan Just Do It van Lily & Madeleine had naadloos op die plaat gepast.

Eerst een misverstand uit de weg helpen: Lily & Madeleine Jurkiewicz zijn geen tweelingzussen. Dat lees je overal, zelfs op onze eigen website. Maar dat is verklaarbaar. Ze klinken zo harmonieus als alleen tweelingen dat schijnen te vermogen. Doch Lily is 21 en Madeleine 23. Een van de twee – vraag me aub niet welke - is een alt en de ander een sopraan. Maar als die twee gaan zingen, dan vinden ze ‘hun derde stem’ zoals ze het zelf zo treffende onder woorden weten te brengen. Dat is een goede vondst.

Dit vierde album bestaat geheel uit eigen nummers van de twee lees je overal. Klap het CD-boekje open of pak de binnenhoes van het vinyl erbij en je ziet dat dat in elk geval niet waar is. Op vier nummers schrijven de heren producers mee. Die moeten er ook nog geld aan verdienen. En ook dat is niet verboden. Canterbury Girls is een popplaat die inderdaad een groter publiek verdient dan de gebruikelijke anderhalve man en een paardenkop. 

Zo’n track als Supernatural Sadness – net zo’n goede titel als Analog Love - heeft de grandeur van Walk Out To Winter van Aztec Camera uit 1983. We hebben het hier over een liedje dat een van de pophits van het jaar zou moeten worden en anders wel Pachinko Song dat zonder meer een vrouwelijke War on Drugs is. Dat drumpatroontje alleen al. Sprekend! Goed gedaan hoor. Aanstekelijke pop, vooral als je on the road bent. Dit werkt fantastisch in de auto.

Het album opent brutaal met een ballad, Self Care. Het titelnummer is er nog zo een. Snelheid is niet waar het om draait bij deze rijkelijk met talent bedeelde zussen, die meestal heel relaxed overkomen. Maar ze kúnnen het wel. Als het moet. Can’t Help The Way I Feel is net zo’n geslaagde Motown pastiche als Heartbreak Avenue van The Maisonettes (1982).

Is er voor de folkie of countryfan ook nog enige lol te beleven aan deze plaat? Zeker! De misschien net iets te ver naar achteren gemixte moddervette twang-gitaar in Bruises bijvoorbeeld. De melancholie van The Everly Brothers weten de dames ook op te roepen in nummers als Circles en slottrack Go, alweer een ballad. Wie dit met een open gemoed tegemoet gaat, zou weleens heel wat luisterbeurtjes willen geven aan dit album. Denk ook dat Haim stinkend jaloers zou kunnen zijn op dit album. Als je er dan toch voor openstaat, noteer dan meteen 3 mei in je agenda voor de Jurkiewicz sisters in de bovenzaal.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Lily & Madeleine op 3 mei in de kleine zaal.
NB: Het is een vroeg concert, om 19:30 uur.