Lilly Hiatt rekent rockend af met haar demonen

Het is nogal wat, wat Lilly Hiatt heeft meegemaakt in haar ruim drie decennia beslaande leven. Het begon al met een valse start. Haar moeder pleegde zelfmoord toen Lilly nog een baby was. Haar vader John heeft aangrijpend gezongen over die moeilijke periode in zijn gezin waarin hij gestopt is met drank en drugs. Have A Little Faith In Me, dat op zijn doorbraakplaat Bring The Family uit 1987 terechtkwam, wordt algemeen zo geïnterpreteerd. En dan was daar nog Where’s The Next One Coming From?, dat nooit op een officiële studioplaat van hem uitkwam, maar bekend werd in coverversies van Mitch Ryder, Buddy Guy en Dr. Feelgood. Hiatt-adepten kennen het van live-uitvoeringen (Live in Texas 1994).

Pas nu is het Lilly Hiatts beurt om zelf op dit heikele onderwerp in te gaan. Voor het eerst brengt ze het ter sprake in het nummer Imposter. Na jarenlang boos op haar moeder te zijn geweest, komt ze nu in het reine met zichzelf. Ze is nu zelf ongeveer van de leeftijd is waarop haar moeder stierf en kan haar nu beter begrijpen en vergeven. Ze heeft zelf immers ook genoeg meegemaakt in die levensfase, waarover hieronder meer. Voor haar vader heeft ze ook niets dan lovende woorden over. Hij hield het gezinnetje toch maar mooi zo goed en zo kwaad als het ging draaiende. Daar brengt ze nu alle respect voor op. De emotionele tekst slaat binnen als een granaat op een kalm countrydeuntje met lekker twangende gitaar.

I say, ‘You’re no imposter.
You’re the real thing.
It’s a guiding light when I hear you sing.’

She’s never coming back
I think we both know that

I count on you.
I count on you.
I count on you.

De Hiatts hebben een sterke familieband. Ze adoreert haar beroemde pa en kan altijd op hem rekenen. Ze heeft dezelfde drankproblemen gekend als hij, en is daar nu een aantal jaren van verlost. Vanaf haar 27^e is ze van de drank af. Maar dat betekent niet dat ze niet zo nu en dan een slok zou lusten. Maar ze weet dapper de verleiding te weerstaan. Ze zingt het in de openingszinnen van de titeltrack Trinity Lane.

I get bored so I wanna get drunk.
I know how that goes.
So I ain’t gonna touch.

Ze weet ook alles van relaties die stuklopen. Voorlopig kan ze beter bij de mannen uit de buurt blijven. Ook hier is verleiding groot om een nieuwe vent aan de haak te slaan, maar ze weet zich te beheersen.

I get bored and wanna find someone.
I know how that goes.
So I ain’t gonna rush it.

Ze lost het op door thuis te blijven en haar buurtje in East Nashville aan de rand van de bossen te waarderen. De mensen zijn er aardig. In die omgeving heeft ze zich teruggetrokken na een tour door de hele VS met goede vriend John Moreland (vorig jaar tweemaal nog te zien in Paradiso). In alle rust is ze daar in dat huisje aan de slag gegaan om al haar demonen van zich af te schrijven in een serie songs.

Gonna hang on a little bit longer.
Sleep well, work a little harder.
Put my faith in something I can’t see.

Crack a window when it rains.
This is living off of Trinity Lane.
It’s working alright for me.

Lilly Hiatts zelfbeeld was niet al te best al die jaren. Dat weet ze nu donders goed. Ze was nogal goed in het stukmaken van relaties, ook die ene die ze zo graag heel had willen houden. Dat is mislukt, omdat ze zich als een bitch gedroeg, zegt ze vol zelfberouw. In de song The Night David Bowie Died voert ze de sterfdag van the Thin White Duke op als een metafoor voor die stukgelopen relatie. Spijt, spijt, spijt.

I wanted to call you the night David Bowie died.
But I just sat in my room and cried.
I wanted to be perfect for you, everything you wanted me to.
Believe me baby, I tried.

I wanted to move back to California.
Have a baby with ya, I know you aren’t up for that.
I’m sorry I was such a bitch that night in the city.
Baby, I want ya back.

Cuz I, I realize what I screwed up.
I love you baby, what we had it was good enough.

Nadat ze klaar was met haar catharsis wilde ze die liedjes het liefst van de daken af zingen. Alleen nog even de juiste producer vinden. Op aanraden van New West A&R-manager Kim Buie viel de keuze op labelgenoot Michael Trent, de mannelijke helft van het duo Shovels & Rope. Andermaal verliet ze huis en haard, om voor het eerst een plaat te maken buiten Nashville. Het klikte geweldig tussen Hiatt en Trent in diens studio in South Carolina. Hij wist dat gruizige gitaargeluid op te wekken als bij Hiatt senior ten tijde van Perfectly Good Guitar uit 1993: Americana met een vleugje grunge en gitaarrock. Mmm, heerlijke sound! Je hoort het al meteen in de openingstrack All Kinds of People en op poppy tracks als Records en Rotterdam, een lied over de volgende geëxplodeerde relatie. Trent gooit er ook nog eens een fantastische ‘vieze gitaarsolo’ uit op Trinity Lane. Samen met zijn lief Cary Ann Hearst zingt hij achtergrondvocalen op Everything I Had, de ballad van Orbisoniaanse grandeur. Prachtig!

Inmiddels is de tijd aangebroken om al die topsongs live te gaan uitvoeren. De bovenzaal van Paradiso is the place to be op 30 april. De demonen, die haar zo lang geteisterd hebben, zullen met angst en beven op de vlucht slaan voor de herboren Lilly Hiatt. Met dit album heeft ze de divisie betreden waarin Lucinda Williams actief is. Als de fans van Lucinda nou eens een beetje zouden opletten, dan wordt het nog druk ook. Als iemand het verdient om haar troonopvolgster te worden, dan Lilly Hiatt wel.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Lilly Hiatt op 30 april.