Laura Gibson & Dan Mangan zetten aan tot denken (deel 1)

Laten we eerst Laura Gibsons recente ontwikkelingen in kaart brengen. Op 26 oktober (morgen dus) komt haar nieuwe plaat Goners uit op Barsuk Records (VS) en het in Berlijn gevestigde City Slang Records in Europa. De twee songs die pre-release deze kant op zijn komen waaien, lieten reeds overtuigend zien dat de uit de staat Oregon afkomstige Gibson de grenzen meer dan ooit opzoekt. Tekstueel en muzikaal zit ze nu op de toppen van haar sowieso al niet geringe kunnen, was bij voorbaat al de enige mogelijke conclusie.

Als deze voortekenen ons niet bedrogen dan konden we vast gaan uitzien naar een album dat net zo’n grote indruk zou kunnen maken als Jesca Hoops Memories Are Now verleden jaar. Tijdens het schrijven van dit stuk zette publieke omroep NPR in de VS al haar hele album online, en werd dit hele verwachtingspatroon compleet bevestigd. Er gaat een enorme kracht uit van haar vernieuwingsdrang in een ‘ogenschijnlijk vastgeroest’ genre als folk. Er blijkt daar juist nog van alles mogelijk te zijn.

In een ‘manifest’ op haar eigen website probeert Gibson zo goed en zo kwaad als dat gaat enige duiding te geven aan haar motieven achter Goners. De rode draad die door de teksten loopt is er een die handelt over pijn, en specifieker hoe we omgaan met verlies en dat delen met anderen. In haar jeugd heeft ze haar vader verloren, nu worstelt ze met haar kinderwens. Wel of niet moeder worden, dat is de vraag. Gibson zou zichzelf niet zijn als ze daar niet op uiterst originele uiting aan zou geven. Dat doet ze nu ook.

Op de eerste single Tenderness die ze al vrijgaf, krijgt die pijn gestalte in de vorm van een beest, dat opgerold in slaap ligt diep binnen in haarzelf. Dreigende drums leiden het nummer in, waarna het iets zachter van aard wordt. De gitaar waarop ze het nummer geschreven heeft, is allang terzijde gelegd voor meer atmosferische geluiden op toetsen (piano en Wurlitzer). Een heldenrol wordt vervuld door co-producer John Askew, dezelfde als op Empire Builder, haar vorige plaat. Van folkie in haar uppie draagt ze nu een hele band. We hebben met Tenderness absoluut het scharnier van Goners te pakken.

Ze stelt de vraag die haar het meest bezighoudt: ‘Do, do you, do you want tenderness?’ In de lyric-video - een bruikbaar fenomeen dat steeds meer opgeld doet momenteel – zien we een wolf of herdershond (?) door een besneeuwd landschap wandelen. Heel intrigerend. Dat geldt ook voor de uitzonderlijk mooie hoesfoto van een uit een geopend raam naar buiten turende hond, geschoten door de Letse Katrina Kepule, van haar fotoserie Sit Silently. ‘Try a little tenderness,’ zong Otis-die-dood-is al. Niks tegen in te brengen.

De ideeënrijkheid van Gibson is waarlijk enorm. Met simpele bewoordingen bereikt ze een maximaal effect. Dat heeft ze vast geleerd tijdens haar MFA in Fiction Writing. Heb je de bezeten beelden van de video van Domestication – een imponerend staaltje verfilming by the way – eigenlijk nog wel nodig? Om het thema visueel te maken lijkt het verhaal zich af te spelen in de een of andere sekte, waar de onder de duim gehouden vrouwen het met succes opnemen tegen de mannelijke suprematie. Waanzinnig!

Laat je niet van de wijs brengen door al die nieuwe sounds. Onder die inventieve, bijzonder smaakvolle productie zit nog altijd die kwetsbare folkzangeres. Soms komt die zelfs volledige uit de schaduw naar voren met ouderwets gitaargetokkel, zoals op de tracks Slow Joke Grin en Performers. Moeten we hier alles uitleggen? Onderga het zelf eens. Hoe zou de rest van Goners zijn? Nog even en we weten het allemaal. Morgen komt die plaat uit, of je checkt hem vandaag al op NPR First Listen. Ruimschoots voor haar optreden zullen we ervan kennis hebben kunnen nemen. Just do it!

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Laura Gibson & Dan Mangan in Paradiso Noord op 15 november.
PS: Morgen dus deel 2 van dit blog, dan met Dan Mangan.