Justin Townes Earle neemt het op voor de verloren zielen

The Saint Of Lost Causes… Wát een plaattitel. Laat daar je verbeeldingskracht maar eens op los. Wie zijn die verloren zielen waar Justin over zingt in nummers die variëren van country, folk tot blues? Dat zijn er heel wat. In het titelnummer stelt hij de vraag wie heeft er meer dode schapen op zijn geweten: de herder of de wolf? Het is zijn beeldspraak om de positie van zwarte Amerikanen ten opzichte van een steeds harder optredende politiemacht onder woorden te brengen. Ondertussen huilt de pedal steel van Paul Niehaus en knerpt de elektrische gitaar van Joe McMahan op de achtergrond (NB: live komen ze niet mee). Mán wat is Justin Townes toch extra scherp deze keer!

If you really stop and think.
Throughout time, between a wolf and a shepherd.
Who do you think has killed more sheep?
Nah, there's nothing can be done.
It's just the way it goes.
First you get bad, then you get mean.
Then there's nothing left but to grow cold.
And pray to the Saint of Lost Causes.

Zoals gewoonlijk is de variatie weer enorm bij Earle junior. De ene keer bedient hij zich van de prachtigste melodieën, zoals bij de ballads Mornings In Memphis, eerste single Frightened By The Sound, Over Alameda, Ahi Esta Mi Nina of de iets snellere slottrack Talking To Myself. Grootgebracht op een straf menu van Beatles en ‘GP’, dat kan haast niet anders. Het zit in de familie. Zoveel gevoel voor melodie, dat hebben er maar heel weinig.

Maar net zo vaak grijpt hij naar eenvoudige blues met toch vrij simpele liedstructuren en melodieën. tracks als Ain’t Got No Money, Flint City Shake It, Say Baby en Pacific Nortwestern Blues zijn daar goede voorbeelden van. Daar zijn het zijn beleving en zijn smeuïg spelende band die het alsnog speciaal maken. Als die Earles in een ander genre duiken, dan doen ze het meteen ook voor 100%.

Nog meer blues valt te horen in Don’t Drink The Water, dat je gerust mag beschouwen als een milieuprotestsong. Hij zingt daar over een plaats waar de inwoners dankzij watervervuiling door een chemische fabriek nog steeds geen bad kunnen nemen laat staan water uit de kraan kunnen drinken. Earle is weer alert op allerlei misstanden en doet dat op zeer aangename muziek, waarvoor hij voor de opnames toch weer terug is gegaan naar zijn geboorteplaats Nashville voor de opnames in Sound Emporium met zijn vaste technicus Adam Bednarik. Ze delen eerlijk de productie credits.

Tegenwoordig woont hij een paar duizend kilometer westwaarts in de Pacific Northwest, waar het voortdurend regent. Die natte omgeving, waar hij erg aan heeft moeten wennen, keert nogal eens terug in de songs en zeker niet alleen in het al genoemde Pacific Nortwestern Blues. Hoor hem eens zingen over de naderende storm in Frightened By The Sound. Niet elk nummer is gebaseerd op eigen waarneming overigens. Appalachian Nightmare is een verzonnen verhaal over een cop killer, dat in het huidige wapenklimaat in de VS zo in het echt zou kunnen gebeuren.

Dit nieuwe album is zelfs nog een streepje beter dan zijn vorige Kids In The Street uit 2017, dat ook al niet uit de CD-speler of van de platenspeler te halen was. Muziek om bij na te denken, maar vrees live niet voor een politieke betoging. Hij zegt op 18 juni, zijn enige show in Nederland, in Paradiso Noord, vooral een fijn optreden te willen verzorgen, waar je na afloop met een lach op het gezicht weer buiten loopt. Dat was ook de vorige keer zo, toen hij een heel optreden lang met een geblesseerde duim speelde.

Tekst door: Robbert Tilli
PS: The Saint of Lost Causes, het nieuwe album van Justin Townes Earle komt uit op 24 mei op New West.

Koop hier je kaarten voor Justin Townes Earle in Paradiso Noord op 18 juni