Programma
Nieuwsoverzicht

Joe Henry stuurt alweer de andere kant op

24 januari, 2018

Joe Henry 2017

Singer-songwriter Joe Henry is nooit voor één gat te vangen. Hij is de tovenaar die in elke denkbare muzikale setting met de slimste oplossing komt. En het is nooit hetzelfde waar hij mee komt aanzetten. Bovendien beheerst hij meerdere genres, hetgeen ook blijkt uit zijn succesvolle nevencarrière als producer van de meest uiteenlopende artiesten. Hoe doet hij dat toch? We kunnen ons beter gaan concentreren op zijn laatste album Thrum (2017), geïnspireerd door de werken van zijn favoriete mystieke dichters Rilke, Whitman, Rimbaud en Rumi. Een bloemlezing daaruit valt te verwachten bij zijn optreden op 4 februari in Paradiso-Noord.

Mistige mystiek

Moeilijk plaatje hoor, dat Thrum, ‘nummer 14’ in een lange rij. De betekenis van de titel als zelfstandig naamwoord is ‘drom’ (horde) of zelfs ‘rafel’ of ‘losse eindjes’ en als werkwoord staat het voor ‘trommelen’ of ‘neuriën’; al die betekenissen zijn op een bepaalde manier wel verdedigbaar. Dat merk je pas gaandeweg. Ga nou maar niet denken dat je hem na een luisterbeurtje onder de knie zal krijgen. Dat duurt wel even. Het opnemen ervan ging sneller – in vier sessies slechts – dan ons bevattingsvermogen werkt. Live opgenomen in United Recording Studio B in Hollywood met zijn vaste kringetje muzikanten, onder anderen zijn zoon Levon op sax en topdrummer/percussionist Jay Bellerose, aangevuld met pedal steelgitarist Asa Brosius, gaat Henry voor een wat mistige mystieke poëtische variant van zijn muziek.

Vaste geluidstechnicus Ryan Freeland krijgt de vrije hand om allerlei omgevingsgeluiden mee te nemen in het geheel. Dat gaat soms nogal ver. Neem daarom asjeblieft de tijd voor een ingenieus opgebouwde track als Dark Is Light Enough en behandel die met dezelfde zorg als Henry zelf aan de dag legt voor de poëzie van zijn inspirators Rainer Maria Rilke, Walt Whitman, Arthur Rimbaud en (de dertiende-eeuwse filosoof) Rumi. Gelukkig zorgt de direct erop volgende song op het album, Blood Of The Forgotten Song, muzikaal voor enig soelaas – een nummer om even bij te komen. Het is heus niet alleen maar zwar(t)e kost. Soms volgt hij de simpelste songstructuren. Het moet ook niet topzwaar gaan worden. Anders dan op zijn recente Amerikaanse tour, zal hij in Europa niet met band maar solo komen optreden. Dat zal beslist voor een andere dynamiek gaan zorgen. Je gaat nu toch die speciale muzikale invullingen missen.

c

Climb

Accepteer de voorkeurscookies om de video te bekijken.

Train songs

Eerlijk gezegd is zijn op een na laatste plaat, Shine a Light: Field Recordings from the Great American Railroad, een duoplaat met de Britse bard Billy Bragg een stuk eenvoudiger om direct door te krijgen. Dat zijn stuk voor stuk bekende liedjes uit het Great American Songbook met nummers die zich afspelen op het spoor. De meeste daarvan zoals (Leadbelly’s) Rock Island Line of The Midnight Special ken je sowieso al in verschillende uitvoeringen. Je hoort enerzijds Johnny Cash en Lonnie Donegan en anderzijds Creedence en zelfs ons eigen Drukwerk er als het ware dwars doorheen in je hoofd. Of je nu wilt of niet. De opnames op Shine A Light zijn door het tweetal opgenomen op een XXL-treinreis dwars door de VS, echte veldopnamen dus, en qua sfeer totaal onvergelijkbaar met de tracks op Thrum. Reken er maar op dat een aantal hiervan ook nog voorbij gaat komen tijdens zijn show in Paradiso-Noord. Vraag er anders om.

https://www.youtube.com/watch?v=YB5cl7J7PUs

Billy Bragg & Joe Henry - Full Performance (Live on KEXP)

Accepteer de voorkeurscookies om de video te bekijken.

Productiewerk

Terug bij Thrum – niet Trump maar Thrum – werk je een beetje in met het album. Een gedegen voorbereiding draagt bij aan een grotere appreciatie van hetgeen geboden gaat worden. Verwonder je intussen over ’s mans carrière, waarin hij niet alleen uitvoerend artiest is maar ook naam maakt als producer en songwriter voor anderen. Vergeet niet dat Joe Henry ook de man was achter Solomon Burke’s onvergetelijke artistieke comeback met Don't Give Up on Me (2002). Zijn lijst van producties is echt eindeloos, en daar komen naast redelijk voorspelbare namen als collega singer-songwriter Rodney Crowell ook totaal onverwachte namen op voor als Meshell Ndegeocello. Doet hij allemaal. Hands down.

Onvoorstelbaar veelzijdig

De man is zo onvoorstelbaar veelzijdig. Hij heeft ook enkele co-writes met zijn schoonzus Madonna op zijn lange cv staan. Je kunt het domweg niet laten om te proberen je een voorstelling te maken van een kerstdiner in Huize Ciccone. Daar kunnen toch haast niet anders dan muzikale kruisbestuivingen uit voortkomen? Zoveel talent aan één tafel! En dan moet je nog bedenken dat daar ooit Sean Penn ook nog even aanschoof als toenmalige echtgenoot van the Queen of Pop. Joe Henry is de alleskunner. Laat je meevoeren door de mistige mystiek van zijn favoriete dichters en pak zo nu en dan een trainsong mee.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het optreden van Joe Henry op 4 februari in Paradiso-Noord.