Zet hem een gleufhoedje op zijn met Brylcreem naar achteren gekamde haar, maak een zwart-wit foto en Jake La Botz lijkt zo uit een oude Hollywood-film gelopen. Dat klopt, acteren dat doet hij ook, en niet zo slecht ook. Het enige wat hij niet hoeft te acteren is de blues. Die zit hem in het bloed. Als een vampier heeft hij die kennis druppel voor druppel gezogen uit de oude meesters, die maar al te bereid waren voor hem hun nek uit te steken. Stel je bloot aan zijn even gemene blik als gitaarlicks op 28 november in de bovenzaal.
Al zijn talent valt samen in die ene video
Lees eerst eens de titel van de single How I Wish She Was Mine van zijn in mei uitgekomen laatste album Sunnyside (Hi Style Records). Toch een heel normale titel, totdat hij hem uit over zijn verbeten lippen krijgt. Okay, start nu de video hieronder maar en kijk mee. Man - La Botz - komt de een of andere juke joint binnen met een vriend. Er wordt gedanst, de band speelt, met uiteraard onze protagonist op zang en gitaar. Hij ziet een meisje dansen en wil haar, alleen haar. Één probleem: ze heeft een vriend, … zijn vriend met wie hij was gekomen. Dat houdt hem niet tegen. Hij moet weg, dood, onder de grond of wat dan ook. ‘She’s mine’ staat er in zijn duivelse blik te lezen. Die vriend kijkt terug naar La Botz, even vuil, ook met half dichtgeknepen ogen. Aan het einde van deze filmscène heeft hij hoe dan ook de aftocht geblazen. De soundtrack daaronder is een ingemene blues met gospelkoortje. Op deze ene video valt al het talent dat in La Botz schuilt samen: zang, gitaarspel, storytelling en acteren. Absoluut weergaloos!
How I Wish She Was Mine
Dansen op glas
Die La Botz is dan ook niet zomaar een ‘muzikantje met een acteerwens’. Daar kunnen de straten mee geplaveid worden in Hollywood. De blues heeft hij nadat hij van school werd getrapt geleerd uit de eerste hand. Er liepen in Chicago nog een paar oude meesters rond die hem het vak bijbrachten. David ‘Honeyboy’ Edwards, Homesick James (familie van Elmore James!) en ‘Maxwell Street’ Jimmy Davis zijn misschien niet de allergrootsten uit de blueshistorie, maar ze hebben de grote dagen van het genre wel bewust meegemaakt. Ze leerden hem niet alleen de licks, maar ook hoe je opvallend moet optreden. Die gasten dansten zelfs op gebroken glas om de aandacht te krijgen van hun publiek. Dat onderdeel heeft hij maar geskipt, maar niettemin was het een interessante praktijkopleiding. Hij ging het als busker meteen op de straten van Chicago uitproberen. Dat valt nog terug te horen op de albumtrack For Nickel And Dimes: ‘Pouring out your soul for nickels and dimes.’ Van zijn opa had hij in zijn jeugd sowieso al de aantrekkingskracht van sterke verhalen op een aandachtig publiek ervaren. Al deze goed ontwikkelde eigenschappen vormden uiteindelijk de basis van zijn dubbelcarrière in de muziek- en filmwereld.
Dubbeltalent
Met een langer film-cv dan platenportfolio zou je misschien denken dat La Botz alles op het acteren heeft gezet. Dat is niet zo. Vergeet ook niet dat het vaker gebeurd is: acterende muzikanten. Denk aan good old Kris Kristofferson of Dwight Yoakam. La Botz doet het eveneens allebei en ook even goed. Kijk naar films met Steve Buscemi (Animal Factory) en Sylvester Stalone (Rambo), of zijn laatste met hem in een van de hoofdrollen, de op zijn persoon geschreven art house-film The Grace of Jake van regisseur Chris Hicky. De trailer staat hieronder. In al zijn films zit ook originele muziek van hemzelf. Zo werkt het twee kanten op. Muziek is echt wel zijn belangrijkste activiteit gebleven, tekent hij regelmatig aan. Maar wat er eerst was of welke van de twee belangrijker is, doet er in feite helemaal niet meer toe. Dat is een zolderkamerdiscussie voor de puristen onder ons. Laten we net als hijzelf dat dubbeltalent aanvaarden.
Trailer 'The Grace of Jake'
Tatoeages en meditaties
In die trailer zie je dat zijn lijf behoorlijk onder de tatoeages zit. Dat hoeft geen verbazing te wekken, als je weet dat hij - uit financiële nood geboren - jarenlang toerde onder de vlag Tattoo Across America Tour, die hem voerde langs tattooshops door het gehele land. Daar kennen ze zijn mooie boevenkop onderhand wel. En anders kennen ze hem wel uit het theater, waar hij de rol gespeeld heeft van het duivelse personage The Shape in de door horrorkoning Stephen King en singer-songwriter John Mellencamp geschreven musical Ghost Brothers of Darkland County met T-Bone Burnett als musical director. Met de kennis die we nu hebben van La Botz, zou je haast vergeten dat hij in het dagelijks leven een heel plezierige kerel is die veel aan meditatie doet en daar ook les in geeft. Neem van ons aan dat je dat op slag vergeet, als je live oog in oog met hem komt te staan. Dan is het de blues en niets anders dan de blues, héél gemene blues. Voor de durfallen in ons midden, die durven terug te kijken.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier kaarten voor het optreden van Jake La Botz op 28 november.